search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
Tekst: Marte van Santen Fotografie: Marcel Bakker Buiten de bubbel Alex van Hooff Directeur Koninklijke Burgers’ Zoo


Met welke ervaringen uit andere branches kunnen zorgprofessionals en beleidsmakers hun voordeel doen? In deze serie vragen we dat


aan kopstukken uit verschillende sectoren. Deze keer: Alex van Hooff, sinds 2004 directeur van dierenpark en familiebedrijf Koninklijke Burgers’ Zoo in Arnhem.


Zonder natuur geen mens “Ik krijg regelmatig de vraag of dierenparken nog wel van


deze tijd zijn. Mijn antwoord is: nu misschien wel meer dan ooit. Iedereen weet hoe slecht het gaat met de natuur en het klimaat. Ik denk dat dierenparken een belangrijke rol spelen in het overbrengen van kennis en kunde hierover. We willen dat onze bezoekers zich verbazen en verwonderen over hoe bijzonder de natuur is. En ze bewust maken van hoezeer wij die belasten. Het is heel simpel: de natuur heeft ons niet nodig om te floreren. Integendeel, waar mensen komen, staat de natuur onder druk. Maar andersom kunnen wij zonder de natuur niet – gezond – leven. Gelukkig dragen ook steeds meer zorgprofessionals deze boodschap uit.”


Betrokkenheid creëert loyaliteit “Ik ben oprecht geïnteresseerd in de mensen om me heen.


Ik wil altijd weten hoe het met medewerkers gaat, ook thuis, en wat voor ideeën ze hebben. Mijn vrouw Bertine en ik – zij maakt ook deel uit van de directie – kennen het overgrote deel van onze 300 medewerkers en 200 vrij- willigers. In sollicitatieprocedures sluiten we zo mogelijk aan bij het tweede gesprek. En als het erg druk is in ons park, springen we zelf bij. Onze betrokkenheid vergroot de loyaliteit, is mijn ervaring. Medewerkers weten voor wie ze werken en ze voelen zich gezien en gehoord. Hun toewijding wordt ook gevoed door bedrijfstrots. Aan nieuwe medewerkers vertel ik over het ontstaan van ons park. Dat mijn overgrootvader Johan in 1913 met Burgers’ Zoo begon. Dat we tot corona in 107 jaar nooit één dag dicht


waren geweest, zelfs niet tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dat we tijdens de pandemie 288 dagen moesten sluiten. Dat we ons op alle mogelijke manieren inzetten om de natuur wereldwijd te beschermen. Het maakt medewerkers trots en zorgt ervoor dat ze hier graag werken.”


Durf afscheid te nemen “Innovatie zit in het DNA van ons familiebedrijf. We


vernieuwen constant, wat mij betreft een voorwaarde voor continuïteit. Als je een parkplattegrond van 50 jaar geleden bekijkt, herken je daar weinig meer van terug. Ik hoop dat mijn opvolgers dat over 50 jaar óók weer kunnen zeggen. Want dat betekent dan dat we nieuwe kennis en inzichten goed hebben weten te vertalen naar de praktijk. Ook als dat tot pijnlijke keuzes leidt. Zo heb- ben we een aantal jaar geleden afscheid genomen van de orang-oetans. Een prachtige diersoort, maar met wat we nu over hen weten, konden we ze niet meer de huisvesting geven die ze verdienen. Verder geldt voor elk nieuwbouw- project in ons park: als we iets willen toevoegen, moet er eerst iets uit. Daarbij is niets heilig. Zo dwingen we onszelf om kritisch en scherp te blijven en steeds met onze tijd mee te gaan.”


Hou de deur altijd op een kier “Decennialang was het voor ons uit den boze om dieren


te trainen. Dat paste immers niet in onze visie van de natuurlijke habitat. Totdat er een paar jaar geleden een nieuwe parkmanager bij ons kwam, verantwoordelijk voor al onze dieren en planten. ‘Om de gezondheid van de


035


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108