search.noResults

search.searching

saml.title
dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
025


je nou een managementfunctie zoekt, de technische kant op gaat of aan het ziekenhuisbed wil staan, werk is er volop. Die negatieve framing moet eraf. Hoe kunnen we anders jonge mensen enthousiasmeren voor het vak als overal staat dat ze worden uitgebuit?”


Is er inderdaad minder interesse in zorgopleidingen? “In diezelfde media lees je dat de interesse inderdaad afneemt. Deels door die nega- tieve berichtgeving, maar ik denk ook dat de nieuwe generatie sowieso op een andere manier naar werk kijkt. Jongeren zijn kritisch, met name als het gaat om de werk-privébalans. Wat past ze wel en niet, waarin moeten ze zelf investeren en wat regelt een werkgever voor ze? En ook: hoe zit het met de onregelmatigheid?”


Dan is de zorg allicht niet aantrekkelijk voor ze. “Dat begrijp ik heus, die onregelmatige diensten kunnen inderdaad pittig zijn. Ik denk alleen dat we daar anders op moeten inspelen. Niet zwijgen en de negatieve berichtgeving z’n werk laten doen, maar een tegengeluid geven.”


Welk geluid? “Dat je het net zo goed van een andere kant kunt bekijken. Die onregelmatige diensten leveren óók een groot gevoel van vrijheid op – het feit dat je dingen kunt doen als anderen aan het werk zijn. Ik vond het zelf heerlijk om over- dag vrij te zijn toen mijn kinderen nog klein waren, en weet van anderen dat zij dit ook zo ervaren. Zo’n voordeel mogen we veel meer benadrukken.”


Iemand schrijft onder je bericht dat het vak vroeger mooier was, ‘met meer tijd voor patiënten en minder tijd achter de computer’. “Ik werkte ooit een tijdje als oncologie- verpleegkundige. We moesten elke nacht de vochtbalans van patiënten uitrekenen – hoeveel ze hadden gedronken, geplast, enzovoorts. Een immense klus. Later, op de SEH, kwam er een nieuwe werkwijze met een barcodescanner – we moesten alle labbuisjes met barcodestickers beplakken en scannen. Een heel gedoe,


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108