Tekst: Steffi e Kouters Beeld: TLC


043


reus


Het gezin woont in St. Petersburg, Flori- da, dat zwaar is getroff en door het virus. De kinderarts moet extra op haar hoede zij n. Behalve de 35 operaties die ze heeft ondergaan vanwege haar achondroplasie, is ze ook nog ex-kankerpatiënt. Arnold werkt tegenwoordig als me-


disch directeur in hetzelfde ziekenhuis als waar ze vlak na haar geboorte naar werd overgeplaatst: het Johns Hopkins All Children’s Hospital in St. Petersburg. Haar strij dlust erfde ze van haar ouders, vertelt de arts in interviews. Die waren jong toen ze haar kregen, 20 en 21 jaar. De pasgeboren Arnold had zware ademhalingsproblemen en belandde op de neonatale intensive care. Pas twee jaar later werd in Orlando de correcte diagnose gesteld van de peuter met bot- groeistoornissen. De eerste operatie aan haar wervelkolom volgde al snel: ze liep het risico om vanaf haar nek verlamd te raken, als ze zou vallen. Arnold zou daarna nog eindeloos veel dagen in ziekenhuisbedden doorbrengen


en steeds meer interesse krij gen in ge- neeskunde en wetenschap. Dokter wilde ze worden. Ze schreef zich in bij dertig universiteiten en mocht bij slechts twee ervan op toelatingsgesprek komen – in haar cv had ze vermeld dat ze een little person is. ‘Tot op de dag vandaag weet ik niet waarom ik niet werd uitgeno- digd, maar ik heb wel het gevoel dat het daar iets mee te maken had’, zei Arnold met de mildheid die haar eigen is, eind 2019. Bij de Johns Hopkins Universiteit voor


Geneeskunde kreeg ze een gesprek met een kinderarts, één op één. De man stelde zelfs geen enkele vraag over haar pos- tuur. “Alsof hij bang was erover te begin- nen.” Dus vertelde Arnold uit zichzelf dat ze altij d een opstapje bij zich had en met een scooter over de campus zou toeren. Haar opleiding was het begin van een


indrukwekkende carrière, waarbij ze leidinggevende functies kreeg in zieken- huizen door het hele land en vele malen


Ze kreeg functies


als leiding gevende in ziekenhuizen


door het hele land


werd onderscheiden. Gaandeweg is ze zich steeds meer gaan specialiseren in medische simulatie, waarbij bij voorbeeld noodgevallen op een kinder-ic worden na- gebootst. Onder Arnolds leiding worden niet alleen artsen getraind, maar leren ook ouders hoe ze thuis moeten zorgen voor hun premature baby’s.


In 2008 trouwde ze met de man van wie ze als tienjarig kind al een glimp had op- gevangen in het ziekenhuis. Zij lag daar voor de zoveelste reconstructieoperatie; hij was er voor de fysiotherapie die altij d volgt op zo’n operatie. Ze bleven onder behandeling bij dezelfde chirurg die sug- gereerde dat Jennifer eens een afspraak moest maken met de ‘superslimme Billy Klein’. Daar voelde ze wel voor: “Hij klonk als iemand die voor me was gemaakt: slim, een nerd, en een klein persoon, net als ik.” Hoe goed ze ook bij elkaar pasten: het


lukte het echtpaar niet om kinderen te krij gen. Ze besloten te adopteren. Hun zoon Will (10) komt uit China, waar hij na zij n geboorte was achtergelaten in het ziekenhuis. Een bekend fenomeen: ouders met een ‘normale lengte’ staan vaker hun kinderen af als blij kt dat ze klein zullen blij ven, ook uit schaamte. Dochter Zoey (9) haalden ze een paar maanden later uit een weeshuis in India. Wrang was dat Arnold pal na de adoptie van Zoey in 2013 een miskraam kreeg; er had zich een tumor ontwikkeld in de placenta. “Word ik een keer zwanger, krij g ik kanker”, vertelde ze. Een kleine anderhalf miljoen Amerikaanse kij kers zaten wekelij ks aan de buis gekluisterd om haar harde weg naar remissie te volgen. Februari 2014 twitterde ze, met de haar kenmerkende strij dlust: “It’s offi cial: me 1 vs cancer 0 ... I win!” Waarna ze zich meteen kon gaan bekommeren om haar echtgenoot, die weer eens geopereerd moest worden, deze keer aan zij n rug. Dwerggroei kent vele complicaties.


Maar Arnold heeft zich nooit laten weer- houden te leven zoals ze wilde leven; professioneel en persoonlij k. Zie haar foto’s op Instagram: dochter Zoey trots poserend naast haar pony, zoon Will klap- pend bij zij n verjaardagstaart, het gezin samen zwemmend in hun aanlokkelij ke, blauwe zwembad, naast hun stralend- witte villa gefl ankeerd door palmbomen. “Ik ben altij d het soort meisje geweest dat van twee walletjes wil eten – dat willen we allemaal”, schreef de taaie Ameri- kaanse. “Het is me gelukt, omdat ik de dingen stap voor stap aanpak, de dingen positief benader en groot denk.” <


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108