search.noResults

search.searching

dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
039 Inspirerende baas


Januari 1988 vertrekken we, financieel mogelijk gemaakt door KWF-Kankerbestrijding, met vier kinderen (6, 4, en een tweeling van 1,5 jaar) vanuit Amsterdam, via Londen Gatwick, Boston, Minneapolis naar Omaha, Nebraska. Met weinig bagage, want het moest niet te duur worden voor de collectebus. Na driemaal overstappen komen we ’s avonds aan op de koudste dag van het jaar: -28*C. Gelukkig kwam mijn aanstaande baas (prof. dr. J. Armitage) precies op het goede moment met zijn SUV voorrijden. Omaha - in de winter vreselijk koud, in de zomer te heet en vochtig - bleek niet ‘the middle of nowhere’, maar het middelpunt van de VS en de Mid-West te zijn. Steaks van corned beef, hitte en tor- nado’s horen bij het normale leven. ‘A happy place to raise your children’. Een erg actief medisch centrum, met name gespecialiseerd in de behandeling van maligne lymfomen, was mijn werkplaats tot oktober 1988. Zeer betrokken medewerkers deden hun best mijn leerdoelen, waarvoor het KWF mij financierde, te verwezenlijken. Naast de patiëntenzorg stond de database van de Nebraska Lymphoma Study Group mij ter beschikking. Met mijn inspirerende baas was er geen ontkomen aan: het eerste artikel werd na drie maanden al aangeboden aan een tijdschrift. Er volgden er meer. Maar we moesten van hem met onze gehuurde Chevrolet Celebrity ook naar Yellowstone, de Rocky Mountains en California. Het zaadje voor mijn carrière is hier geplant.


Harry Schouten, emeritus hoogleraar interne geneeskunde, in het bijzonder de hematologie (67)


Vierdehands Chevrolet Cavalier


Begin jaren negentig deed ik de laatste fase van mijn studie in de USA. Mijn keuze-coschap vond plaats in Pitts- burgh, de thuisbasis van prof. Jannetta, bekend van de operatie voor trigeminusneuralgie. ‘Presby’ bleek ook hét orgaantransplantatiecentrum van de States. In de spaarzame vrije tijd, het was een 5-to-9 (am to pm)


job en op zaterdag werkten we vaak ook, trok ik eropuit. Met mede-Dutchies in mijn eerste auto, een minstens vierdehands Chevrolet Cavalier. Natuurlijk reisde ik ook per Chevvy naar mijn tweede stageplaats in de Mayo Clinics in Minnesota, via een omweg langs o.a. Niagara Falls. Van Minnesota herinner ik me vooral hoe bitterkoud het er was. De Mayo Clinics waren medisch zeer hoogstaand en (ook


toen al) uitmuntend en voorbeeldig georganiseerd in het on- dersteunen van dokters, verpleegkundigen en wetenschap. Zodanig dat het hele zorgproces om de patiënt en diens klachten heen gebouwd was. En de dokter vooral dokter en wetenschapper kon zijn. De Amerikaanse spirit van vrijheid en mogelijkheden staat me, vele jaren en een andere spe- cialisatie later, nog steeds helder voor de geest. Al vind ik de sfeer in het land, als ik nu weer terug ben voor een van de jaarlijkse grote congressen, intussen wel bedenkelijk veranderd. Ik ervaar het land als heel gepolariseerd; ook zijn mensen nu angstiger, stugger, ‘niet-Amerikaans’ in plaats van vrij van geest en kijkend/zoekend naar opportunities. Amerikanen die je nu spreekt, lijken vaak weinig respect meer te hebben voor mensen met meningen die anders zijn dan die van hen. Terwijl er in de jaren 90 altijd een basale interesse in en respect voor iemand anders was, zeker als die van ver weg kwam.


Bart van Dooren (52), oogarts, Amphia Ziekenhuis Breda en Erasmus MC


eveneens in dezelfde kliniek curatief aan de slag mocht. Amerikaanse collega’s waar ik in WHMC mee samenwerkte, kwam ik later weer tegen tijdens missies in Irak en Afghani- stan, sommigen zijn vrienden geworden met wie ik contact blijf houden. Met plezier kijken zowel mijn vrouw als ik terug op een intensieve, leerzame periode in een bijzonder land dat na 9/11 voor altijd verander- de en wellicht wat min- der open is geworden.


Marck Haerkens (58), directeur Wings of Care


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108