033


standaard medicatie voor te schrijven die mogelijk alzheimer vertraagt. “In Nederland weten we dat de effecten minimaal zijn en de bijwerkingen zeer belastend." Op andere vlakken lopen de Amerikanen echter voor. "Ze zijn veel verder met de de-institutionalise- ring. Grote zorginstellingen kennen ze niet meer, de mensen wonen in group homes. Zorg op afstand is er ook veel verder ontwikkeld. Er wordt geëxperi- menteerd met apparaten waarmee de begeleiders in group homes – die vaak geen enkele medische achtergrond hebben – via een videoverbinding worden geïnstrueerd hoe ze bloeddruk kunnen meten. Met de stethoscoop die aan het apparaat vastzit, kan de arts op afstand ausculteren. Dat zijn ontwikke- lingen die in de huidige pandemie heel relevant zijn.” Of de ervaringen overzee haar


zorg op afstand veel verder ontwikkeld’


ergens allergisch voor was, of zwanger. Fuck, dacht ik, kijk liever naar mijn oog, ik had veel last." Uiteindelijk con- stateerde de oogarts een cornea-erosie. Pijnlijk, maar met 24 uur rust te gene- zen. "Zo'n diagnose had een huisarts


‘In de VS is


ook kunnen stellen en voor minder dan de $ 1.300 op de rekening die ik meekreeg. Bizar." Dat een huisarts die zijn of haar


patiënten en hun dossiers kent in het Amerikaanse zorgsysteem ontbreekt, wreekt zich op meer terreinen, is de ervaring van de AVG. "Ik herinner me een jongen met epilepsie die op twee opeenvolgende dagen in twee verschil- lende ziekenhuizen een CT-cerebrum kreeg om onderliggende pathologie uit te sluiten. Onnodige straling, onnodig duur en belastend voor de patiënt." Ook onbegrijpelijk vindt ze het automatisme om mensen met Down en dementie


beïnvloed hebben? "Niet per se", peinst ze. Maar dan: "Ja, toch wel. 'Niemand kan zo goed zorgen voor verstandelijk gehandicapten als wij', hoorde ik in het WIHD vaak. Ze zijn trots op wat ze doen en dragen dat ook uit. Dat mogen wij, AVG's in Nederland, ook wel wat meer doen. We zijn een vrij onbekende en bescheiden beroepsgroep terwijl we ge- specialiseerde zorg voor een complexe doelgroep leveren waarbij veel creativi- teit vereist is. En dan is het ook nog eens het leukste vak ter wereld. Dat mogen best meer mensen weten." Twee keer zocht Zaal haar adoptie-


ouders nabij New York weer op. In 2017 gaf ze zelfs een presentatie in het WIHD over haar promotieonderzoek naar de besluitvorming rondom het levenseinde bij ernstig meervoudig gehandicapte kinderen. De laatste keer troffen ze elkaar in Amsterdam. Toen Zaal vorig jaar haar proefschrift verdedigde, zaten Andy en David vooraan in de aula van de UvA. Natuurlijk wilden ze bij de pro- motie van hun foster child zijn.


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108