search.noResults

search.searching

dataCollection.invalidEmail
note.createNoteMessage

search.noResults

search.searching

orderForm.title

orderForm.productCode
orderForm.description
orderForm.quantity
orderForm.itemPrice
orderForm.price
orderForm.totalPrice
orderForm.deliveryDetails.billingAddress
orderForm.deliveryDetails.deliveryAddress
orderForm.noItems
037 Verrassende ontmoeting


Tijdens mijn opleiding radiodiagnostiek ging ik op aanraden van een bevriende Leidse hoogleraar een maand in Boston werken. In het Massachusetts General Hospital, een giga- ziekenhuis met een zeer grote afdeling radiodiagnostiek, met destijds 33 radiologen. Het ziekenhuis telde ongeveer 2.000 bedden, verdeeld over drie afdelingen. Waar je werd opgeno- men, werd bepaald door de mate waarin je zelf bijdroeg in de kosten of hoe je verzekerd was. Onderzoek en behandeling waren voor iedereen hetzelfde. Op een dag kreeg ik bericht van de secretaresse van prof.


Juan Taveras, neuroradioloog, hoofd van de afdeling en zeer bekend als schrijver van een boekwerk over neuroradiologie. Er bleek ook nog een Italiaanse collega uitgenodigd. Wij vonden het een geweldige buitenkans om kennis te maken met de grote Taveras. Na wat inleidende opmerkingen volgde een verrassend


verzoek van de professor. Hij was gevraagd om voor een gezelschap geleerde vrouwen een lezing te geven over de gezondheidszorg in Europa. En hier zaten Nederland en Italië voor hem, natuurlijk graag bereid hem zo goed mo- gelijk op de hoogte te brengen. Voor ons een unieke gelegen- heid om de wereldbekende neuroradioloog te ontmoeten.


Louk Vencken, 85 jaar, neuroradioloog in ruste


Fantastisch land


In mijn tussenjaar na de middelbare school heb ik gewerkt als polopaar-


woonde: een verre van luxe onderkomen op vaak armoe- dige campgrounds. Deze man was net ontslagen uit het ziekenhuis waar hij was behandeld voor aids dat toen zijn hoogtijdagen kende en waar nog niet de geneesmiddelen voor waren zoals die er nu zijn. Hij was doodziek, zwaar verzwakt en kon niet lopen zonder looprek. De bedoeling was om hem te mobiliseren en sterker te maken zodat hij weer zonder hulpmiddelen kon lopen en autorijden. Ik sprak met hem af de volgende dag weer langs te komen. Maar hij was niet thuis. De dag erna belde ik hem en hij vertelde dat hij maar weer was gaan werken, want hij had het geld nodig om te overleven… Dat is dus ook Amerika: zowel het rijkste land als een


derdewereldland. Nu met COVID zijn er ook weer geluiden dat mensen die besmet zijn ‘gewoon’ aan het werk gaan, want ze hebben het geld nodig om te overleven...


Douglas Roos van Raadshooven MSc (62), fysiotherapeut en praktijkhouder in Heiloo en Alkmaar


dentrainer in Californië. Voordat ik vertrok, wist ik eigenlijk niks van polo noch van Amerika, maar dankzij dit avontuur ben ik aan beide voor altijd verkocht; ‘for ever hooked’ zoals ze dat in de polosport zeggen. Ik zie ook verbanden tussen geneeskunde en mijn tijd in Amerika. Allereerst heb ik sinds mijn baas daar een ‘cataract’ had, een operatie onderging en daarna opeens weer helder kon zien, bedacht dat ik oogarts wilde worden. De impact van het oog en het feit dat je mensen met een relatief kleine ingreep hun zicht terug kunt geven, heeft voor mij van de oogheelkunde een magisch beroep gemaakt. Verder weet ik nog goed dat mijn vriendin getrapt werd door een paard en van haar paard viel, waarbij het bloed letterlijk uit haar been spoot. Het enige wat ze kon roepen was ‘no ambulance’, omdat ze dit dan zelf moest betalen. Dit deed mij erg beseffen hoe goed ons zorgsysteem in Nederland is. Ondanks veel bizarre situaties in zorgsysteem,


politiek, etc. vind ik Amerika een fantastisch land. Mensen zeggen vaak dat ze Amerikanen opper- vlakkig vinden, maar ik vind ze vooral enorm gast- vrij en voel me er heel erg thuis. Mede daarom ga ik volgend jaar weer terug om mijn laatste weten- schappelijke stage te lopen bij de afdeling oog- heelkunde in het Boston’s Children Hospital. Wat ik tot slot in Amerika ontdekte, is dat polo de


gaafste sport ter wereld is. Ik hoop enorm dat ik dit straks in Boston weer kan gaan doen. Als er Arts en Auto-lezers zijn met connecties op de Boston Polo Club, dan kom ik graag met hen in contact.


Emy van der Valk Bouman (25 jaar), zesdejaarsstudent geneeskunde, UMC Utrecht


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108