AA 2018 - 12

037

zaken voor die hoge uitval bedenken”, filosofeert ze hardop. “Je kunt jezelf tegenwoordig niet meer uitzetten, je staat voortdurend aan. Mede door social media ben je overal en altĳd bereikbaar, zichtbaar, vindbaar en wordt min of meer ook van je verwacht dat je dat bent. Maar ik moet wel mĳn nachtrust hebben en zo niet, dan moet ik dat overdag com- penseren, ik kan gewoon niet zonder.” Daarnaast noemt Anita individualisme en ontevredenheid als oorzaken. “Veel mensen razen maar voort op zoek naar het geluk ver weg, maar ze zien niet dat het vaak veel dichterbĳ ligt.” Toch wĳt Docters van Leeuwen haar

situatie niet voornamelĳk aan een van die factoren. “Voorafgaand aan mĳn klachten maakte ik lange werkdagen en volle weken. Ik was wel het type dat geen nee kan zeggen en als perfectionist altĳd de lat hoog legt, maar ik dacht dat een burn-out of overspannenheid mĳ niet zou overkomen, want daarvoor pas- te ik wel op. Hoewel, sommigen rondom mĳ zagen wel een ‘rood vlaggetje’ boven mĳn hoofd. Ik heb heel hard werken nooit erg gevonden en als de emmer overliep, gooide ik die toch gewoon even leeg. Maar deze keer kreeg ik hartklop- pingen, kon ik me niet concentreren en sliep ik slecht. Blĳkbaar bleef er toch steeds smurrie in de emmer achter na het leegkiepen.” Aanvankelĳk aarzelend, maar steeds

meer vrĳuit pratend, noemt ze twee van die restanten. “Toen ik zes was, moest het bedrĳf van mĳn ouders geruimd worden vanwege varkenspest. Ik heb daarvan de emotionele impact op ons gezin gezien. Er wordt weleens gezegd dat veehouders dierenbeulen zĳn die alleen geven om de omzet van hun producten, maar geloof mĳ, zulke boe- ren zĳn er heel weinig. Als je geen hart voor je dieren hebt, kun je dit werk niet doen. Voor mĳn ouders was ieder dier er één, zĳ waren er kapot van.” Ze hield zich flink voor haar ouders en

sprak er niet over. Dat deed ze ook niet toen schoolgenootje Nicky Verstappen in 1998 tĳdens een jeugdkamp op de Bruns- summerheide verdween en vermoord werd teruggevonden. De tent van Nicky stond naast die van haar. “Elke keer dat zĳn naam daarna viel, verkrampte ik en werd ik bang en verdrietig. Maar ik praatte daar niet over, want mĳn verdriet viel natuurlĳk in het niet bĳ dat van de ouders van Nicky Verstappen.”

Van haar psycholoog heeft Docters van Leeuwen inmiddels geleerd dat ze wél over dit soort herinneringen moet praten. “Maar ik ben kampioen in het vermĳden daarvan. Ik was op de basisschool een stilletje en eentje van het type niet-zeuren-maar-poetsen. Op de universiteit in Utrecht sloeg dat weer een beetje door naar de andere kant, maar degenen die mĳ beter kenden, zeiden toen weleens dat ik de dingen weglachte. Ik vond de omgang met mensen vaak lastig en dat was een van de redenen geweest om voor díergenees- kunde te kiezen en niet voor humane geneeskunde.”

Klussen en keuteren Het gaat langzaam steeds beter met de jonge dierenarts uit Heythuysen, inmid- dels werkt ze weer twee dagen bĳ DAP Ell. Soms is er wel een korte terugval en staat ze op met een ‘bonzend hart in haar keel’. Maar het leven op de farm geeft haar rust. “Ik vind het heerlĳk om hier wat rond te klussen en te keuteren met de geiten. Op de boerderĳ is ze vooral preventief

bezig. “Wĳ enten tĳdig en controleren voortdurend op alle risicofactoren voor ziekten. We hebben hier een Q-koorts- vrĳ verleden en dat moet uiteraard zo blĳven. Dierenwelzĳn en volksgezond- heid staan hier boven alles, voor de dieren zelf, voor de consumenten, maar natuurlĳk ook voor onze eigen gezondheid.” Over haar gééstelĳke gezondheid

heeft Docters van Leeuwen tĳdens haar periode van noodgedwongen thuiszitten – ‘niks voor mĳ, ik popelde om weer aan de slag te gaan’ – veel kunnen naden- ken. “Tot 1 januari werk ik officieel nog als varkens- en herkauwerdierenarts. Het is een zware en lange weg geweest voordat ik kon aangeven daarin niet ver- der te willen, want die richting was ooit mĳn meisjesdroom. Tot het nieuwe jaar draag ik mĳn huidige werk netjes over en loop ik mee bĳ de gezelschapsdie- ren. Ik overweeg namelĳk die kant op te gaan, iets wat ik tĳdens mĳn studie nooit had gedacht.” Maar ze is er nog niet uit met haar

toekomstplannen. Ze wil in ieder geval dierenarts blĳven, omdat ze ontzet- tend geniet van de interactie tussen mens en dier, maar daarnaast heeft ze nog allerlei ideeën. “We doen op de farm rondleidingen en proeverĳen, we

hebben hier een winkeltje met allerlei geitenproducten en we staan op mark- ten. Ik heb gemerkt dat ik het contact en de communicatie met klanten heel leuk vind en daarin zoek ik combinatiemoge- lĳkheden met mĳn werk in de dierge- neeskunde en op de geitenfarm.” Dierenarts Docters van Leeuwen

noemt communicatie in de agrarische sector cruciaal. “Ik wil laten zien wat we doen. Het gaat mĳ er niet om mĳn visie op te dringen, maar wel om meerdere kanten van de veehouderĳ te tonen. Te vaak worden onderwerpen eenzĳ- dig belicht, al naar gelang het in het straatje van de verschillende betrokken partĳen past. Het nieuws wordt vaak ‘gekleurd’ door sensatiezucht en vertelt de onwetende lezer soms maar het halve verhaal. Met betrekking tot zoönose, milieu, volksgezondheid en dierenwel- zĳn zĳn er zo veel misverstanden.” Communicatie over onder meer dit

soort kwesties, moet voor Anita Docters van Leeuwen absoluut een rol in haar toekomstplannen spelen. Ze zoekt een werkcombinatie waarbĳ ze in elk geval haar zelfstandigheid kan behouden en waarbĳ ze ook af en toe van het erf af- komt. Maar ze zal moeten kiezen, want tĳdens het gesprek en de rondleiding daarna grapt ze dat ze álles leuk vindt. En inderdaad maakt ze daarbĳ eerder een energieke en gepassioneerde dan een uitgebluste indruk.

Bevrijdend Van haar keuze om aan het programma Boer zoekt Vrouw deel te nemen, heeft ze nooit een seconde spĳt gehad. “Dat ik met privé-emoties destĳds op tv kwam, daar was ik helemaal niet mee bezig. Tot mĳn stomme verbazing werd ik op straat ineens herkend, heftig. Ik was twintig en zo groen als gras.” De deelna- me aan de tv-serie heeft volgens Docters van Leeuwen bevrĳdend gewerkt in haar omgang met mensen. “Door de vele posi- tieve reacties werd ik daar makkelĳker in. En dat werkte door in mĳn commu- nicatie met klanten, zowel in de praktĳk als op de boerderĳ.” Ook dit jaar volgt ze het programma

op de voet. “Ik krĳg het opnieuw warm als ik de deelnemers met hun gedachten en gevoelens zie worstelen. Die in het rond gierende emoties vielen zeker niet altĳd mee. Desondanks was het een prachtige tĳd die mĳ heel veel heeft gebracht.”

<

Page 1 | Page 2 | Page 3 | Page 4 | Page 5 | Page 6 | Page 7 | Page 8 | Page 9 | Page 10 | Page 11 | Page 12 | Page 13 | Page 14 | Page 15 | Page 16 | Page 17 | Page 18 | Page 19 | Page 20 | Page 21 | Page 22 | Page 23 | Page 24 | Page 25 | Page 26 | Page 27 | Page 28 | Page 29 | Page 30 | Page 31 | Page 32 | Page 33 | Page 34 | Page 35 | Page 36 | Page 37 | Page 38 | Page 39 | Page 40 | Page 41 | Page 42 | Page 43 | Page 44 | Page 45 | Page 46 | Page 47 | Page 48 | Page 49 | Page 50 | Page 51 | Page 52 | Page 53 | Page 54 | Page 55 | Page 56 | Page 57 | Page 58 | Page 59 | Page 60 | Page 61 | Page 62 | Page 63 | Page 64 | Page 65 | Page 66 | Page 67 | Page 68 | Page 69 | Page 70 | Page 71 | Page 72 | Page 73 | Page 74 | Page 75 | Page 76 | Page 77 | Page 78 | Page 79 | Page 80 | Page 81 | Page 82 | Page 83 | Page 84 | Page 85 | Page 86 | Page 87 | Page 88 | Page 89 | Page 90 | Page 91 | Page 92 | Page 93 | Page 94 | Page 95 | Page 96 | Page 97 | Page 98 | Page 99 | Page 100 | Page 101 | Page 102 | Page 103 | Page 104 | Page 105 | Page 106 | Page 107 | Page 108 | Page 109 | Page 110 | Page 111 | Page 112 | Page 113 | Page 114 | Page 115 | Page 116 | Page 117 | Page 118 | Page 119 | Page 120 | Page 121 | Page 122 | Page 123 | Page 124 | Page 125 | Page 126 | Page 127 | Page 128 | Page 129 | Page 130 | Page 131 | Page 132

orderForm.title