RESULTATEN | VIOLETH.
Verpleegkundige Violeth woont samen met haar man en dochtertje in Kilindi, een afgelegen gebied in Tanzania. Als kind had ze maar één droom: verpleegkundige worden. Wij spraken haar over haar werk – en hoe haar droom bijna in duigen viel.
Tanzaniaanse verpleegkundige Violeth over haar werk:
“Een prachtig beroep waarin je echt het verschil kunt maken”
Van de grote verwoestingen door de regen bui deze zomer is gelukkig niets meer te zien. Violeth en haar collega’s hebben de afgelopen maanden keihard gewerkt om het ziekenhuisje weer draaiend te krijgen. Door te sparen en dankzij een financiering van het National Health Insurance Fund is de kliniek gerepareerd en krijgen Violeth en haar collega’s het werk weer langzaam op de rit.
Lange wachttijden “Tijdens de renovatie is ons ziekenhuis drie weken dicht geweest”, vertelt Violeth. “We konden gelukkig wel op ziekenbezoek bij patiënten die eerste hulp nodig hadden.” En ook al is de kliniek nu weer up en running, nog steeds kunnen we niet altijd iedereen even goed helpen. Er is bijvoorbeeld geen laboratorium waar we testen kunnen doen. De spaarzame elektriciteit maakt het moeilijk om vaccins koel te bewaren. “Vroeger had den we een zonnepaneel dat elektriciteit genereerde, maar ook dat is helaas door de regen verwoest.” Afgezien van dit probleem zijn er nog andere: er zijn geen inentingen voor kinderen en de levertijd voor de vaccins is erg lang omdat de vaccinatiecoördinator maar een keer per maand kan leveren. Hierdoor moeten de patiënten van Violeth lang wachten.
Verkeerd beeld Ondanks deze ontberingen is er reden voor optimisme, vindt Violeth. “De gezondheid van mijn dorpsgenoten is aanzienlijk ver beterd. Vroeger gebruikten onze patiënten medicijnen zonder doktersadvies. Dat ging vaak mis waardoor ze juist zieker werden.” Ze vervolgt: “En vroeger heerste er een negatief beeld over ziekenhuizen en
medisch personeel. De afstanden naar de klinieken waren lang en patiënten dachten dat verpleegkundigen misschien niet aardig of niet behulpzaam zouden zijn. Dit is natuurlijk niet waar. Als verpleegkundige zou ik mijn leven voor mijn patiënten geven. We zijn juist zachtaardig, vriendelijk, mee levend en behulpzaam!”
Meisjes inspireren “In de vier jaar dat ik hier werk heeft Amref Flying Doctors ons ontzettend gesteund, bijvoorbeeld door het aanleggen van wc’s en douches. Nu kunnen wij onder andere zwangere vrouwen beter helpen omdat we schoon water tot onze beschik king hebben. Iets wat zonder Amref Flying Doctors niet mogelijk was.” De gevolgen zijn groot: er komen steeds meer zwangere vrouwen naar de kliniek, omdat ze gehoord hebben dat er stromend water is. De nega tieve kijk is mede daardoor veranderd. Vio leth is daar trots op. “Ik hoop ook dat ik met mijn werk jonge meiden kan inspireren om verpleegkunde te studeren. Ik adviseer hen ook altijd om naar school te gaan en die af te maken. Kies vakken zoals scheikunde zodat je later een goede opleiding kunt vol gen, bijvoorbeeld verpleegkunde. Het is een prachtig beroep waarin je echt het verschil kunt maken en iemands leven positief kunt beïnvloeden.”
Rolmodellen Violeth vertelt dat ze ontzettend trots is op haar werk. “Al van jongs af aan droomde ik ervan om verpleegkundige of arts te worden, zodat ik mijn dorpsgenoten kon helpen. Mijn ouders hebben mij altijd gesteund, tot op de dag van vandaag. Ik kom uit een familie van
Violeth voor de volledig gerenoveerde kliniek.
Zelfs administratieve klusjes doet Violeth met plezier.
Ook de uitgifte van medicijnen hoort bij het werk van Violeth.
Violeth en een aantal van haar patiënten. “Als verpleegkundige zou ik mijn leven voor mijn patiënten geven.”
zorgverleners. Mijn tante was verpleegkun dige en mijn oom dokter. Ik heb vaak gezien hoe zij patiënten behandelden. Ik vond het prachtig om te zien dat ze zo’n positieve invloed hadden op hun patiënten. Ik was daar echt van onder de indruk. Dat positieve gevoel wil ik ook overbrengen op mijn patiën ten. Mijn oom en tante zijn mijn rolmodellen. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben.”
VIOLETH. | 3
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116 |
Page 117 |
Page 118 |
Page 119 |
Page 120 |
Page 121 |
Page 122 |
Page 123 |
Page 124 |
Page 125 |
Page 126 |
Page 127 |
Page 128 |
Page 129 |
Page 130 |
Page 131 |
Page 132
