040 Ouderenzorg
Zorg op maat op de Orkney-eilanden
Huisarts-in-opleiding Sophie Brinkhorst vertrok in maart voor drie maanden naar de Schotse Orkney-eilanden om te onderzoeken hoe het daar gesteld is met de toegang tot zorg voor 75-plussers. Voor Arts en Auto zette ze haar ervaringen en indrukken op papier.
O
p de overgang van de Atlantische Oceaan en de Noordzee, tussen het noordelijkste gedeelte van het vasteland van Schotland en de Shetland- eilanden, ligt de eilan-
denarchipel van Orkney. Hier wonen zo’n 21.000 mensen op slechts enkele van de ongeveer 70 eilanden. Tijdens mijn project in de lente van 2017 kreeg ik de unieke kans deze plek en zijn bewoners te ontdekken. Gewapend met een goed regenpak en een sterk ontbijt van ha- vermoutpap, ging ik er per ferry en fiets op pad om de ouderen op de eilanden aan huis te interviewen. Al gauw was ik de fietsende Nederlandse dokter met de oranje tas. Ik voelde me uitermate welkom. De prachtige cottages, heet opgestookte turfvuurtjes, thee met melk en flinke stukken cake hebben hier zeker aan bijgedragen. Tijdens de interviews sprak ik met
63 ouderen (75-plussers) op acht kleine eilanden over hun leven, hun sociale behoeften en de toegang tot zorg. Ook sprak ik met verschillende professionals die te maken hebben met (de zorg voor) ouderen; van sociaal vrijwilligerswerk tot medisch inhoudelijk werk. Al deze ontmoetingen sterkten me in mijn keuze voor de huisartsgeneeskunde (het vak waarvoor ik in opleiding ben).
Ik maakte kennis met ‘eilandproble- men’ en échte zorg op maat. De drukte ontvlucht, leerde Orkney mij lessen over rural medicine en tevredenheid. Het is indrukwekkend in welke mate
de ouderen op de eilanden de kunst van het accepteren beheersen. Ze groeiden op tijdens de oorlog, zijn in het bezit van veel levenservaring én ze leven met de fysieke grenzen van een eiland en de nooit rustende wind. Dat alles maakt dat zij heel anders met verwachtingen
omgaan. Als een fikse storm de ferry’s tegenhield of het vliegtuigje door de mist niet kon vliegen, werd ik onrustig omdat mijn schema in de soep liep. De eilanders keken niet op of om. ‘Morgen is er weer een dag, het is zo simpel als dat. Als je iets niet kunt veranderen, moet je je er ook geen zorgen over maken.’ Ze beheersen de kunst van het wachten.
Sterk verbonden Van onschatbare waarde zijn het gevoel van veiligheid en het gemeenschaps- gevoel. Op de pier staan de auto’s met de sleutel erin te wachten tot de eigena- ren terugkeren. Op minder winderige dagen staan alle voordeuren uitnodi- gend open. Alleen op het hoofdeiland is een politieagent te vinden. Geen oudere kijkt verschrikt op als je onaangekon-
‘De fietsende Nederlandse dokter met de oranje tas’
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116
