DE STANDAARD
DONDERDAG 25 MAART 2010
Gerard Mortier leidt
OPERA
VAN ONZE REDACTEUR IN SPANJE
GEERT VAN DER SPEETEN
MADRID Gerard Mortier kon-
digde gisteren zijn eerste pro- gramma aan voor het Teatro Real, het operahuis in Madrid dat hij tot 2016 zal leiden. De Spaanse pers was massaal aanwezig. ‘Aan- vankelijk kende niemand hem in Madrid’, zegt woordvoerster Gra- ça Ramos. ‘Maar zijn naam werkt nu als een magneet. De aandacht voor de schouwburg is spectacu- lair toegenomen.’ Mortier heeft de voorbije
zes
maanden in ijltempo Spaans ge- leerd. Zijn volzinnen klinken aar- zelend, maar iedereen vindt ze buitengewoon schattig en sympa- thiek. Mortier slaagt er zelfs in om zich kwaad te maken in het Spaans. Een journalist die hem verweet dat hij dans minderwaar- dig vindt, kreeg de volle laag. De nieuwe directeur kreeg overi- gens zelf ook een duidelijke bood- schap mee. Van verschillende kanten werd hem verweten dat hij de Spaanse operatraditie links laat liggen. Na zijn mandaat in Parijs zou Ge- rard Mortier naar New York ver- kassen. Maar de financiële crisis en budgetproblemen bij de New York City Opera gooiden roet in het eten. Dus werd het Madrid, voor wat de opera-intendant zelf zijn laatste grote opdracht noemt. Het Teatro Real is niet het be- kendste operahuis van Spanje. Het heeft bij lange niet de inter- nationale weerklank van het Li- ceu in Barcelona. Maar het thea- ter,
tien jaar geleden gereno-
veerd, ziet er brandschoon uit en beschikt over een respectabel budget. Mortier kreeg de op- dracht mee om het aansluiting te laten vinden bij de Europese voorhoede. Hij moet ook het pu- bliek verjongen. De persvoorstelling vond plaats in een riante repetitiezaal, onder de portretten van Britten, Messi- aen, Szymanowski en Kurt Weill. Vier twintigste-eeuwse compo- nisten die al meteen op de affiche
CULTUUR & MEDIA 35
opera van Madrid
Met zijn favoriete stukken en regisseurs in de ba- gage, is Mortier in de opera van Madrid geland.
Gerard Mortier. © edm
‘Men vreest dat ik hier zal willen shockeren, maar ik wil alleen de emoties aanspreken’
staan. Le Roi Roger komt over uit Parijs, en voor Messiaens Saint- François d’Assise trekt Mortier naar de Caja Magica, een glazen tennishal waar vierduizend toe- schouwers in kunnen. Het decor is van Ilya Kabakov. ‘Andere operadirecteurs blijven Il trovatore programmeren, ik keer altijd terug naar dit sleutelwerk’, zei Mortier over Saint-François. Hij wil in Madrid ook nieuw werk verdedigen, met een opera van Philip Glass over Walt Disney. Ook twee Spaanse componisten kregen een opdracht. Ze baseren zich op teksten van Garcia Lorca en Juan Carlos Onetti en zullen ook flamenco integreren in hun werk. Mortier stelde de Spaanse pers gerust: hij is de voorbije jaren veranderd. ‘Men kent hier al mijn reputatie en vreest dat ik hier zal willen shockeren. Maar ik wil al- leen de emoties aanspreken, en die zitten ook in de hedendaagse kunst.’ Voor volgende seizoenen kondig- de hij al de komst aan van regis- seurs als Peter Sellars, Krzystof Warlikowski en Bob Wilson, en favoriete titels zoals Wozzeck en Fidelio. Onze landgenoot Alain Platel creëert in 2011 een Verdi- dansproject in Madrid.
HET LOUVRE GAAT ABSTRACT
De Amerikaanse schilder Cy Twombly, een naam als een klok in de hedendaagse kunst, maakte een ab- stracte plafondschildering in het Louvre. Ze is te be- wonderen in de ‘Salle des Bronzes’, een van de oudste delen van het Parijse topmuseum. Het Louvre heeft
een traditie in het geven van opdrachten aan kunste- naars voor het verfraaien van zijn gebouwen. De vo- rige die een zaal mocht beschilderen, was de kubist Georges Braque. Het museum doet de jongste jaren inspanningen voor de levende kunst. In 2008 toonde Jan Fabre er zijn werk. © AFP
Owen Pallett maakt sprookjesachtige mix van klassiek, minimalisme en pop
Owen Pallett, een klassiek geschoolde componist uit Toronto, bouwde in de Botanique laagje per laagje aan een bloedmooi concert.
CONCERT
VAN ONZE MEDEWERKER
TOM ZONDERMAN
BRUSSEL Het Canadese viool- wonder Owen Pallett is niet met- een bekend bij een breed publiek. Maar muziekfanaten met aan- dacht voor de kleine letters weten dat de man strijkersarrangemen- ten schreef voor Beirut en The Last Shadow Puppets, en dat hij samenwerkte met Mika, Grizzly Bear en Arcade Fire. Als soloar- tiest is hij al een tijdje bezig, maar dan onder het pseudoniem Final Fantasy. In 2006 won hij voor He poos clouds de Polaris Music Pri- ze, zowat de Canadese tegenhan-
ger van de Britse Mercury Prize, al maakte hem dat in onze con- treien niet meer dan een curio- sum voor fijnproevers. Met het pas verschenen pareltje Heart- land, waarmee hij zijn artiesten- naam naar de prullenmand ver- wijst, moet daar verandering in komen. Het album is een conceptplaat over een gewelddadige boer die het aan de stok krijgt met de Schepper. Maar dat verhaal hoeft u niet te doorgronden om van Pal- letts breed gearrangeerde muziek te
genieten. een Voor Heartland
werkte hij samen met het Tsje- chisch symfonisch orkest, dat zijn songs
grootse, orkestrale
glans geeft. Het idee dat hij die rijkdom in zijn eentje naar de in- timiteit van de Rotonde (Botani- que) zou moeten vertalen, stelde ons niet meteen gerust. Maar het lukte wonderwel. Net als Andrew Bird weeft Pallett live ingewikkel-
Op kousenvoeten be- diende hij zijn sampler zoals een dirigent zijn symfonisch orkest
de klanktapijten in elkaar door zichzelf te samplen. Maar Bird werkt meer vanuit een jazz- en folkbasis, terwijl Pallett zijn klas- sieke opleiding benadrukt. In ‘E is for estranged’ counterde hij virtuoze arpeggio’s en tremo-
lo’s met zijn zachte tenor. Op kou- senvoeten bediende hij zijn sam- pler zoals een dirigent zijn symfo- nisch orkest, toverde baslijntjes uit zijn viool, voegde af en toe wat klanken toe
uit het keyboard
naast hem en gebruikte zijn viool als drumcomputer. Voor ‘That’s when the audience died’ kreeg hij versterking van Thomas Gill, die spaarzaam inkleurde met gitaar, drum en zang. Dat zorgde voor een
aangename verbreding,
waardoor de liedjes gingen dan- sen. Met z’n tweeën werden de klanklandschappen nog weidser, ‘Keep the dog quiet’ klonk als een orkaan. Tussen de ingewikkelde stukjes muziek ontwaarde je glimpen van pure pop. ‘Lewis takes action’ kreeg een mooie slaggitaar in de rug, en smachtte naar de drome- rige sixitiesmelodieën van Brian
Wilson. ‘Lewis takes off his shirt’ ontspinde zich tegen een zenuw- achtig, minimalistisch keyboard- lijntje à la Terry Reily met tikken- de drumsticks tot een spannend slotakkoord. Zijn ‘hits’, zoals hij zelf
grappend verkondigde,
spaarde hij op voor de bis, ver- momd als een succulente cover van Mariah Careys r&b-classic ‘Fantasy’. Pallett vergeleek zijn kunst- en vliegwerk met waterskiën, soms lukt het om staande te blijven. Soms niet. Maar in de intieme sfeer van de Rotonde bleef hij moeiteloos overeind.
Owen Pallett, gezien op 23 maart in de Botanique, Brussel.
- ONLINE
www.myspace.com/ owenpallettmusic
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88