DE STANDAARD
DONDERDAG 25 MAART 2010
OPINIE & ANALYSE 27
SCOOP
TOM HEREMANS
op zee
De bezorgdheid over de overheidsschuld is zich als een lopend vuurtje door Europa aan het ver- spreiden
gen veel lagere rente dan voorheen — een rente die eigenlijk te laag was voor het land, maar dat heb je met een uniek keurslijf dat aan ver- schillende landen wordt toegemeten. Het zit te los voor de ene en te strak voor de ander. Dit zorgde echter voor een escalatie van lonen en prijzen wat de Griekse concurrentiekracht on- der druk zette en de overheidsuitgaven deed ontsporen. Vandaag zou het erg gewaagd zijn om Griekenland uit de eurozone te zetten, maar hopelijk zien de Europese leiders van- daag in dat er risico’s verbonden zijn aan de drieste expansie van de muntzone die te veel door louter politieke motieven ingegeven wordt. Het gezelschap waarmee we samen zit- ten is al divers genoeg. En we zitten in een klein bootje, op een stormachtige zee. Nu Europa het signaal geeft niet zomaar toe te kijken, is het belangrijk dat men precies de grenzen aangeeft van hoeveel en onder welke voorwaarden steun verleend zal worden. Maar het is beter om direct heel duidelijk te commu- niceren of men een land financieel bijstaat of niet. Als politici in hun handigheid zowel de kool als de geit willen sparen, neemt men meer risico’s dan men beseft. Daarnaast is het dui- delijk dat er de komende tijd nog vele lessen getrokken dienen te worden omtrent de toe- komst van de eurozone.
‘Niets leek Raymonde na het overlijden van haar man nog te interesseren’ (Jean Marmitte uit Oudergem, gisteren in Het Nieuwsblad)
Verhalen zeggen altijd meer dan cijfers. Vorige week berichtten alle kranten over de jaarlijkse gezondheidsenquête, waaruit bleek dat het aantal gevallen van zelfdoding in België weer met twee procent was gestegen. ‘Ja ja’, sprak de gemiddelde lezer, en hij pulkte eens in zijn neus. Tom Naegels maakte zich er in de week- endkrant nog druk over: alarmerende cijfers over zelfmoord zijn na een dag weer vergeten, terwijl een marginaal fenomeen als een wurg- spelletje bij jongeren vorig jaar wekenlang het nieuws beheerste. Onderwijsminister Pascal Smet kreeg toen de volle laag omdat hij niet meteen een sensibiliseringscampagne op po- ten zette. ‘Ik wil geen slapende honden wakker maken’, argumenteerde Smet. Wilden de kranten vorige week ook geen sla- pende honden wakker maken? Speelden ze daarom de onheilstijdingen over onze zelf- moordneigingen in mineur? Het heeft in ieder geval niet geholpen: gisteren werd het nieuws beheerst door twee redelijk spectaculaire ver- halen van zelfdoding. Een politiecommissaris benam zich samen met zijn vrouw van het le- ven in het commissariaat van Ieper en in Ou- dergem gooide een bejaarde vrouw zich van haar balkon op de twaalfde verdieping. De on- fortuinlijke vrouw kwam op een nog veel on- fortuinlijker voorbijganger terecht, die ook op slag dood was. Hoe dat allemaal precies in zijn werk ging, werd in enkele kranten met kleuri- ge pijltjes op de foto van het grauwe flatge- bouw aangeduid. De gemiddelde lezer stopte meteen met neuspulken toen hij dat allemaal mocht aanschouwen. Schaamteloze sensatie- zucht of diepmenselijke empathie? Dat laten we in het midden, we willen geen slapende honden wakker maken.
‘We mogen niet vergeten dat het bij Witse om fictie gaat.’ (VRT-woordvoerder Lesley Hernal- steen, dinsdag in De Morgen)
Het is toch altijd wat met die Witse. Als hij niet dronken achter het stuur kruipt of de clou van elke aflevering prijsgeeft in de trailer, dan vindt hij wel de tijd om mensen met het syn- droom van Down mongolen te noemen. Dat deed hij in de aflevering van afgelopen zon- dag.
‘Beledigend!’ vond
‘mongool’ is alleen beledigend in de betekenis ‘iemand die zich gek gedraagt’. Daarnaast hield Witse ook rekening met een praktische bekommernis: mocht hij zondag elke keer ‘persoon met het syndroom van Down’ hebben gezegd in plaats van ‘mongool’, dan was het uitzendschema van Eén hopeloos in de knoei geraakt. En dan was er nog het argument van de VRT zelf: ‘Witse is fictie.’ Zoals het scenario elke zondag weer pijnlijk duidelijk maakt.
‘Mijn moeder wil mij eindelijk weer zien!’ (Walter Michiels in Dag Allemaal)
De voorbije weken heeft blijkbaar niemand Dag Allemaal een proces aan de broek ge- smeerd, want in de jongste editie staan alleen positieve verhalen van liefde, loutering en bo- venmenselijke wilskracht. In de laatste cate- gorie past het gesprek met Walter Michiels, u welbekend als Pico uit de eerste reeksen van De Kampioenen. Walter is van zijn drankver- slaving af. Het slechte nieuws is dan weer dat zijn huurhuis onbewoonbaar is verklaard. ‘Met het geld dat ik nog krijg van de heruitzen- dingen kan ik misschien zelf een huis kopen’, kirt Walter. Als we hadden geweten dat het voor het goede doel was, dan hadden we nooit zo op die eindeloze herhalingen gekankerd.
‘Hoofdpijn. Krampen. Flauwvallen. Parkin- son. En allemaal door die straling.’ (Patrick Vanden Berghe in Humo).
Deze week verschijnt het boek Stralingsge- vaar! van Patrick Vanden Berghe. De talloze aandoeningen waaraan deze gepensioneerde topambtenaar lijdt, wijt hij onder meer aan ra- dioactieve gipskartonplaten, gsm-masten, tv- antennes en hoogspanningskabels. Doet dat een belletje rinkelen? Minister van Welzijn Jo Vandeurzen vond het vorige week ineens no- dig te melden hoe slecht die hoogspannings- leidingen wel zijn voor de volksgezondheid. Wat een mooi binnenkomertje voor het boek van Patrick. Gisteren moesten in Groot-Brittannië drie vooraanstaande leden van de Labour-partij opstappen. Ze hadden toegegeven niet vies te zijn van enig vetbetaald lobbywerk. We willen maar zeggen.
Downsyndroom
Vlaanderen. Volgens de redactie van Van Dale, toch geen bende mongolen, klopt dat niet:
‘Gunter kan zó vertederd zitten kijken als ik June borstvoeding geef.’ (Ann Van Elsen in Dag Allemaal)
Niks menselijks is de Gunter vreemd.
Scoop kiest elke week een aantal citaten, met een kritische blik op sterke verhalen en hoe ze in de media gebracht werden.
Voor elk Nederlandstalig kind vangt ons onderwijs twee tot vier niet-Nederlandstalige kinderen op
noch in het belang is van dat onderwijs, noch in dat van de kinderen zelf. De burgemeester van Sint-Jans-Molenbeek, Philippe Moureaux, heeft onlangs gezegd dat een kind dat geen Nederlands spreekt er niet altijd bij gebaat is om in een Nederlandstalige school te worden geplaatst. Hij zei daarbij ook dat het daarom normaal is dat ik als minister in elke school een zeker aantal Nederlandstali- ge kindjes wil omdat die als locomotieven functioneren in de groep. Ik zal de burgemees- ter van Sint-Jans-Molenbeek hierin niet tegen- spreken. En wil graag met hem, en anderen die datzelfde belang voor ogen hebben — dat van de Brusselse kinderen — aan tafel zitten om na te gaan hoe voor alle kinderen in Brussel on- derwijs kan georganiseerd worden dat hen de beste kansen geeft op succes. En wat ook Vlaanderen kan doen om de kwaliteit van het Franstalig onderwijs op te tillen, te beginnen met de kwaliteit van de kennis van het Neder- lands. De Vlaamse Gemeenschap neemt haar onderwijsverantwoordelijkheid al op en zal dat ook in de toekomst blijven doen.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88