1031 | WEEK 51-01 20 DECEMBER 2023


33


Kerstavond Tien dagen later was het moment daar. Alle le- den van de club gepensioneerde binnenvaart- schippers hadden zich verzameld bij de grote kerstboom, die het pleintje bij het verzorgings- huis verlichtte. Iedereen was in het rood ge- kleed en droeg een kerstmuts met lichtjes. Onder de boom stonden vier grote jute zak- ken gevuld met kleine cadeautjes en daaraan een persoonlijke kaart of brief voor de aanwe- zige bewoners. Elke brief was een uitnodiging voor een kerstbucketlist-activiteit. Om de ver- rassing zo groot mogelijk te maken, hadden ze niet gezegd dat ze kwamen.


Toen iedereen plotseling de eerste tonen van een bekend kerstliedje inzette, kwamen de eerste personeelsleden van het verzorgings- huis verbaasd naar buiten gelopen. Al snel volgden er meerdere en ook bewoners kwa- men naar buiten, sommigen in rolstoel on- der een warm dekentje. Ademloos luisterden ze naar dit bijzondere kerstkoor, in afwach- ting van wat er verder zou gebeuren. Het koor zong nog drie kerstliederen en daarna nam Theodora het woord.


“Lieve bewoners, wij zijn er vandaag speciaal voor jullie. We weten dat jullie het niet altijd makkelijk hebben, dat sommigen eenzaam zijn. Daarom zijn wij hier met een bijzonder cadeau voor iedereen.” Ze wees naar de zak- ken onder de boom. “Zullen we ze meenemen naar binnen?” Er klonk een luid applaus van het pleintje dat inmiddels vol was gelopen. Behulpzame zorgmedewerkers hielpen met het tillen van de zakken.


“We hebben samen een kerstbucketlist op- gesteld voor bijna alle ouderen in het ver- zorgingshuis hier in het dorp. Deze staat vol met activiteiten die zij graag nog eens willen doen, maar waarvan ze denken dat dit van- wege hun leeſtijd niet meer gaat lukken. Nou, dan kennen ze ons nog niet.” Met glimmen- de ogen keek ze de aanwezigen één voor één aan. Vervolgens pakte ze haar tas en haalde er een paar vellen papier uit: de kerstbucketlist in vijfvoud.


“Geweldig, laten we de lijst doornemen en kij- ken wie welke wens op zich wil nemen. De rest van de wensen verdelen we vanmiddag onder de andere leden. Aan de slag”. In stilte lazen ze de lijst door, en om sommige wensen werd zacht gegrinnikt. Natuurlijk hield het vijſtal zich niet alleen bezig met de wensen van oud- binnenvaartschippers, ook aan de andere ou- deren werd gedacht.


Wensen en dromen Arie besloot zich te ontfermen over de wens van leeſtijdgenoot Hans. Hij wilde heel graag nog een keer een optreden van een tradi- tioneel shantykoor meemaken. Tot nu toe was dit niet gelukt omdat hij niemand kon vinden die met hem mee wilde gaan. Daarbij moest er natuurlijk vervoer geregeld worden want op zijn 95ste was hij niet meer zo goed ter been. Arie kende verschillende koren, hij hoorde ze ooit zingen op een jaarlijkse bin- nenvaartbeurs. Sindsdien was hij verkocht. Hij wist precies bij wie hij moest zijn om dit voor elkaar te krijgen.


Jenny ging aan de slag met de wens van me- vrouw Lize van der Kaa. Deze dame van 80 jaar oud wilde heel graag nog één keer op bezoek bij het oudste internaat van Nederland, waar zij als dochter van twee binnenvaartschippers een deel van haar jeugd had doorgebracht. Ze had er vele tranen gelaten omdat ze haar ouders altijd enorm miste, maar tegelijkertijd maakte ze er vrienden voor het leven. Het internaat stond nu op het punt gesloopt te worden en Lize wilde graag nog een keertje langs. Veel oude vrienden waren inmiddels overleden, of nog slechter ter been dan zij. Jenny was ervan overtuigd dat er genoeg jongeren waren die deze vrouw een mooie


middag konden bezorgen. Ze wist al precies met wie zij deze dame in contact ging brengen.


Opvallend veel oudjes hadden de wens om te varen op een moderne binnenvaartsimula- tor. Ze durfden niet meer aan boord van een echt schip te stappen, maar een simulator durfden ze nog wel aan. Het echtpaar Ton en Ans besloten deze taak op zich te nemen. Ton had nog een tijdje lesgegeven op het STC in Rotterdam. Hij wist precies bij wie hij moest zijn. Misschien wilden deze oud-schippers de toekomstige binnenvaartondernemers wel iets vertellen over hun leven? Wie weet kon- den ze nog mensen enthousiasmeren voor een leven aan boord. Jong en oud met elkaar in verbinding brengen kon nooit kwaad, zo dacht hij.


Ook Theodora koos een paar wensen uit om mee aan de slag te gaan. Zo was er een dame die heel graag nog eens een rondvaart door de havens van Rotterdam wilde maken, bij- voorbeeld naar de Tweede Maasvlakte. Ze was er nog nooit geweest. Theodora had ge- noeg connecties in de haven, ze stuurde di- rect een mailtje. Dan was er nog een man, Leo, die heel graag aan boord wilde kijken van het moderne nieuwbouwschip dat op waterstof ging varen, zo had hij Jenny toever- trouwd tijdens haar rondje koffie in het ver- zorgingshuis. Hij was altijd al geïnteresseerd in nieuwe duurzame technieken en maakte zich, nu hij steeds ouder werd, enorme zor- gen om het klimaat. Leo wilde weleens met eigen ogen zien hoe alles werkte aan boord van dit schip maar was ervan overtuigd dat dit er nooit van zou komen. Zijn eigen kin- deren waren altijd druk en kwamen spora- disch op bezoek. Wie zou hem mee moeten nemen? Hij klaagde niet hoor, nee, hij ver- maakte zich best in het verzorgingshuis. Het personeel was aardig en hij had nog genoeg boeken te lezen. Hij was ook dol op het ma- ken van puzzels. Maar een beetje dromen af en toe kon geen kwaad toch. Hij moest eens weten…


Nadat Theodora haar eigen planning had ge- maakt, verdeelde zij de rest van de wensen over de overige leden van hun club. Rond twee uur zouden ze allemaal arriveren. Ze


keek op haar horloge - ze hadden nog een uurtje de tijd. Ze zette de twee koffiezetappa- raten alvast aan, net als de waterkoker.


Later die middag was het oude scoutingge- bouwtje gevuld met leden van de club. Bijna iedereen was aan het bellen om afspraken te maken, of druk in de weer op een laptop met het zoeken naar foto’s van de activiteiten die ze organiseerden. Weer anderen waren be- zig met het ontwerpen van sierlijke uitnodi- gingskaarten. Rond vier uur klapte Theodora in haar handen om de aandacht van alle aan- wezigen te trekken.


“Lieve mensen”, begon ze. “We moeten er een einde aan breien voor vandaag. Als we hier weer ongezien willen vertrekken, moe- ten de eersten het pand alweer verlaten. Niemand mag natuurlijk weten dat wij dit ge- bouwtje gekraakt hebben. Heel erg bedankt voor jullie komst, jullie weten allemaal wat je te doen staat. We gaan zorgen dat de men- sen in dat verzorgingshuis de mooiste kerst van hun leven krijgen. Applaus voor jezelf. We zien elkaar weer op kerstavond en … vergeet de uitnodigingen niet!”


Eén voor één vertrokken de clubleden, de meesten kwamen uit de buurt en waren lo- pend. Anderen waren op de, veelal elektri- sche, fiets. “Vergeet je helm niet, Jenny”, riep Ans haar vriendin na. “Je gaat keihard op die fiets van je, dus die kun je echt niet missen.” Lachend pakte Jenny de helm aan.


Een klein uurtje later was Theodora weer al- leen. Ze zuchtte even diep terwijl ze rond- keek, een tevreden zucht was het. Op haar gemak gooide ze alle papieren koffiebekers in de prullenbak, ze sloot de deksel van de in- middels lege koektrommel en schoof de stoe- len aan. Ze liet zich even zakken in de leren stoel waarin Arie een groot deel van de och- tend had doorgebracht. Nog heel even, voor ze weer naar huis wandelde. Ja ze was nog vief, maar toch ook wel echt 85. Dan moest je soms rust nemen. Na een kwartiertje stond ze op, pakte haar winterjas en vertrok naar huis. Ze kon niet wachten tot het kerstavond was … Zou het de ‘Rimpels op het water’ luk- ken om alles geregeld te krijgen?


Eenmaal binnen werden de tafels in de geza- menlijke eetruimte aan de kant geschoven en de stoelen in een kring gezet. De vier zakken kregen een plekje in het midden van de kring. Vervolgens pakte Arie het eerste pakje uit de zak, bestemd voor Hans. Alsof hij hem al ja- ren kende, sprak hij enkele mooie woorden tot zijn leeſtijdsgenoot. “Beste Hans, ik weet dat jij dol bent op shantykoren. Hoe zou jij het vinden om er samen met mij eentje te be- zoeken?” De beste man wist niet goed hoe hij moest reageren, maar Arie zag iets van blijd- schap in zijn ogen. Hij liep naar Hans toe en gaf hem zijn cadeau, met tranen in zijn ogen nam de man het aan. Ton en Ans maakten een grote groep bewoners blij met een middagje STC, waar zij binnenkort mochten gaan varen op de modernste binnenvaartsimulator. Het was dat de meesten het niet meer konden, an- ders hadden ze een gat in de lucht gesprongen van blijdschap. Ook voor de bewonderaar van het waterstofschip ging deze avond een wens in vervulling, net als voor Lize. Zij was uitgeno- digd op het internaat van haar jeugd. Ze werd zowaar gebracht door haar kleindochter, die vond dat ze best wat meer tijd voor haar oma moest kunnen vrijmaken. Haar goede voorne- men voor het nieuwe jaar. Een voor een wer- den de bewoners blij gemaakt met een activi- teit en vooral … een beetje extra aandacht.


De actie van de binnenvaartclub was inmid- dels niet ongemerkt gebleven. Diverse loka- le media hadden de reuring bij het zorgcen- trum opgepikt en kwamen een kijkje nemen. Fototoestellen flitsten en de volgende dag stond er in diverse kranten een mooi artikel over deze kerstbucketlist-actie van de binnen- vaartveteranen. Het zette vele mensen aan het denken, konden zij misschien ook iets extra’s doen voor iemand die eenzaam was?


Een paar weken na de feestdagen bezocht Theodora voor de laatste keer het oude scou- tinggebouw. Het was leeg. De meubels, het mooie tapijt, de foto’s aan de muur, zelfs het kacheltje; alles was weg. Nou ja weg, de com- plete inboedel stond samen met flink wat nieuwe meubels te pronken in een compleet nieuwe ruimte. Rolstoeltoegankelijk deze keer. De club ‘Rimpels op het water’ had er na de bijzondere kerstavond namelijk vele leden bij- gekregen en dit oude kraakpandje was te klein geworden. De gemeente vond het initiatief zo mooi, dat ze met alle liefde geld wilde ste- ken in een nieuw pandje in de stad. Theodora glimlachte, haar doel was bereikt. Tevreden sloot ze de deur achter zich.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96