015


aan de beurt ben, zodat niet iedereen in de wacht- kamer zich afvraagt wat er met Paul de Leeuw aan de hand is, en ik vind heel prettig dat ik altijd dezelfde verpleegkundige tref. Annelies is degene die m’n piemel schoonmaakt en de verdoving erin jast, en dan komt de cameraploeg binnen voor de endoscopie. Mijn man gaat altijd mee, na de tijd drinken we koffie bij Starbucks en dan bel ik m’n moeder van 91 om te zeggen dat de uitslag weer goed was.”


Margrietje Was De Leeuw eind jaren 80 niet doorgebroken op televisie, dan had hij of rector van een scholen- gemeenschap willen worden (“Ik heb twee jaar op de lerarenopleiding gezeten”) óf hij was in de zorg beland. “Ik kan niet zo goed tegen bloed, je moet mij geen geamputeerde ledematen naar de kliko laten brengen, maar een rol als begeleider, een sociale, geriatrische functie, had me wel wat geleken.” Dat hij daar affiniteit mee heeft, blijkt wel uit de


vele programma’s die hij door de jaren heen heeft gemaakt met zieken en mensen met beperkingen. “Mijn nichtje Margriet, met wie ik ben opgegroeid, is verstandelijk gehandicapt. Daar is het zaadje geplant. Zij hoorde er altijd gewoon bij, we gingen normaal met haar om, maakten grappen. Zo ben ik altijd met iedereen omgegaan, ongeacht wat iemand mankeert. En ik ben nieuws gierig: als ik iemand met één been zie, dan wil ik weten waar dat andere been gebleven is. Ik merk wel dat dat in de huidige tijd, meestal door de omgeving, niet altijd wordt geapprecieerd, maar vaak is het juist een opluchting als je de olifant in de kamer gewoon benoemt.” ‘Margrietje’ maakte haar opwachting in het


eerste seizoen van De Schreeuw van de Leeuw in 1991. “Dat sloeg in als een bom; zulke televisie bestond toen nog niet.” De presentator ontving hiervoor de J.B. Broekszprijs, een prijs van de VARA voor personen die een bijdrage leverden aan ‘humanisering van de samenleving’. Een seizoen later volgde een uitzending die nog


meer losmaakte in Nederland en werd bekroond met De Bronzen Roos van het televisiefestival van Montreux en een nominatie voor een Emmy Award. “In de jaren 90 hadden we wel van aids gehoord, maar werd er niet openlijk over ge- sproken. Als homoseksueel wist ik dat ik tot de risicogroep behoorde, maar wat de ziekte precies inhield, was bij het grote publiek niet bekend. Daarom wilden we een aflevering maken over aids, en toen hoorden we dat zanger René Klijn seropositief was. Ik dacht: hem moeten we als gast vragen. Hij bleek al een tijd in isolement te leven en wilde eerst niet. We zeiden: ‘Je kunt nu, in de laatste van fase van je leven, nog je punt maken.’ En dat is een enorm groot punt geworden.”


‘Vaak is het een opluchting als je de olifant in de kamer gewoon benoemt’


De sterk vermagerde zanger, die in een rolstoel binnenkwam, vertelde in de uitzending openhar- tig over de pijn, de leegte, het belang van veilig vrijen en zijn begrafenis. Aan het einde zong Klijn, samen met De Leeuw, het memorabele Mr. Blue, van de Britse band Yazoo. Een jaar later overleed de zanger. Het Aidsfonds – dat nog steeds elk jaar royalty’s


ontvangt van dit nummer – schrijft dat ‘het taboe rond aids in Nederland door dit luchtige en grappige interview grotendeels doorbroken werd’. “Dat was nooit het doel, maar het maakt me wel heel trots”, zegt De Leeuw. “Maar het moet niet om mij gaan. Ik heb indertijd alle interviews afge- houden, ik wilde niet over de rug van René succes halen. Het moest om hem gaan, zoals het in Niet Klein Te Krijgen om de kinderen en hun families moet gaan. Ik sta slechts in dienst van hen.”


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108