Zelf ziek
‘De eerste tijd na de diagnose was ik meer bezig met hoe het straks moet, dan nu. Ik kijk niet te ver vooruit’
Haar vervelende voorgevoel komt uit. “De professor vertelde meteen dat het ALS was. Toen was hij stil. Als er daarna nog in- houdelijke dingen gezegd waren, denk ik niet dat ik daar ook maar íets van zou hebben meegekregen, zo overstuur was ik.”
Marieke en haar vriend hebben de dag vóór de uitslag net de sleutel van hun nieuwe appartement gekregen. “We zouden la- minaat gaan leggen. Maar ik was kapot, niet alleen emotioneel, ook lichamelijk door de ruggeprik die ik voor de onderzoeken had gehad.” Terwijl haar vriend en familie de vloer leggen, kijkt Marieke vanaf een matrasje op de grond toe. Haar eerste reactie na de uitslag was: waarom zou ik nog
mijn studie afmaken, wat heeft dat voor zin? Ze besluit om samen met haar vriend een grote wens te realiseren. “Ik wilde altijd nog een keer in Peru de Inca-trail lopen. Dat hebben we toen meteen gedaan.” Tijdens de reis heeft Marieke tijd om na te denken wat ze het
liefste wil doen in de tijd die haar nog rest. “Je denkt in eerste instantie aan een zeilreis rond de wereld of zo. Maar ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een gewoon leven wil leiden, met een baan. Ik wilde niet het gevoel hebben dat ik al die jaren voor niets had gestudeerd.”
Op 15 mei 2012 haalt Marieke haar bul. Afgezien van haar vriend, naaste familie en vrienden is niemand op de hoogte van haar ziekte. Ze weet inmiddels wat ze het allerliefste wil doen: huisarts worden. Tijdens het sollicitatiegesprek voor de opleiding vertelt ze niet dat ze ALS heeft. “Ik kon immers alles nog, voelde me gewoon goed. Ik dacht: als het ziekteproces langzaam verloopt, kan ik de opleiding nog makkelijk afma- ken en dan aan de slag als huisarts.” Maar het loopt anders. Na een half jaar brengt Marieke, die
merkt dat haar krachten sluipenderwijs toch afnemen, de huisarts die haar begeleidt op de hoogte. “Mijn opleider rea-
042 september 2013 ArtsenAuto
geerde geschokt, maar er vielen voor haar wel diverse puzzel- stukjes op hun plaats. Zo snapte ze nu waarom ik nooit de trap opliep om thee te halen. En waarom ik bij kleine chirurgische ingreepjes liever toekeek dan dat ik ze zelf uitvoerde.” Een paar weken daarna informeert Marieke ook de groeps-
begeleider van de huisartsenopleiding. Tijdens een tussen- tijdse evaluatie in maart van dit jaar krijgt ze een tweede klap te verwerken als ze te horen krijgt dat ze het jaar nog wel mag afmaken, maar daarna de opleiding moet staken. “Ik had gehoopt dat we voor de fysiek zware Eerste Hulp-stage in het tweede jaar misschien vervangende taken hadden kunnen vin- den, zoals in het bedrijfsleven wel gebruikelijk is. Maar helaas bleek dat niet mogelijk.”
Nog een krappe maand en dan is Marieke Bakker huisarts-in- opleiding af. En weer terug bij af als het gaat om de vraag wat ze de jaren die haar nog resten, gaat doen. Inmiddels heeft ze ‘ja’ gezegd op de vraag of ze ambassadeur wil worden van de Stichting ALS, en heeft ze afgelopen juni op een tandem de Mont Ventoux beklommen voor de Tour du ALS. “Als ik ingezet kan worden om mensen bewust te maken van deze ziekte, dan doe ik dat graag.” Hoewel er inmiddels wel financiële zorgen om de hoek
komen kijken, blijft de jonge arts hopen op een lichtpuntje aan de donkere horizon. “Ik was altijd goed in communicatie en consultvoering, misschien kan ik iets op onderwijsgebied doen. Of iets met patiëntenscreening, want ik zal de contacten met patiënten erg missen.” Ook het doen van onderzoek naar ALS is een optie waar ze de laatste tijd steeds serieuzer over nadenkt. Ze laat weten ondanks alles geen slapeloze nachten te hebben.
“De eerste tijd na de diagnose was ik meer bezig met hoe het straks moet, dan nu. Ik kijk niet te ver vooruit. Misschien komt dat door mijn medische achtergrond, dat ik heel nuchter ben.” <
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
