Tekst: Marjan Enzlin Beeld: De Beeldredaktie/Luuk van der Lee
‘Een arts moet ook zelf nadenken’
Mijn ervaring is dat men dat alleen maar doet als de nood echt heel hoog is en op zo’n moment kan het me niets schelen. Ik word vrijwel nooit gestoord door patiën- ten. Alleen al het idee dat ze me kunnen bereiken, is kennelijk genoeg. Ik zie vooral chronisch zieke patiën-
ten met vaak ingewikkelde en ernstige ziektebeelden. Die mensen zijn zonder uitzondering bezorgd. Als ze naar mij worden doorverwezen, hebben ze vaak vooral veel vragen. Ik neem dan ook uit- gebreid de tijd voor ze. Want het is mijn stellige overtuiging dat goed luisteren helpt om tot de juiste diagnose te komen. En het helpt ook om te beslissen welke on- derzoeken je wilt laten doen. Ik investeer dus veel tijd en energie in het begin van de werkrelatie met de patiënt, maar die investering betaalt zichzelf terug in het overslaan van onnodige onderzoeken en minder belasting voor de patiënt. De kos- ten van zorg zijn ook onze verantwoor- delijkheid. Ik weet zeker dat die in de tweede lijn naar beneden kunnen, als de medisch specialisten allemaal veel meer tijd zouden nemen voor de intake. Hier in Ede staat men open voor aller-
lei e-health toepassingen. Ze vragen van iedere patiënt bijvoorbeeld ook het e-mailadres. Ik vind het heerlijk om in zo’n vooruitstrevende organisatie te wer- ken. Het kan me niet schelen of een con- sult via Skype wel of niet wordt vergoed. Ik laat toch geen ernstig verzwakte patiënten het hele land door reizen, als ze alleen maar een vraag hebben die hun eigen dokter even niet kan beantwoor- den? Skypen, bellen, mailen; ik deed het allemaal allang. Het mag of mocht niet, maar als de nood aan de man is, ga ik me niet opwinden over regels, vergoedingen
en richtlijnen. Ik heb geleerd dat het niet nodig is uitsluitend de richtlijnen te vol- gen. Als het om een mensenleven gaat of om de kwaliteit daarvan, moet een arts ook zelf nadenken. Ik zal een voorbeeld geven. Een vrouw
van nog geen 40 jaar – moeder van kleine kinderen – stond op de wachtlijst voor een longtransplantatie. Ze was heel ern- stig ziek en kon op een bepaald moment helemaal niets meer. Op een dag werd ik gebeld door een collega uit Leuven: er
van haar kinderen. Die transplantatie had haar het leven teruggegeven. Denkt u dat het mij dan nog wat kan schelen dat ik allerlei regels heb genegeerd? We moeten uitkijken dat we niet ver-
drinken in al onze afspraken, regels en protocollen. Ik heb weleens het gevoel dat we tegenwoordig alles ‘wegregelen’ en daarbij vergeten dat we ook nog gewoon met patiënten werken. Ik hou medisch studenten dan ook altijd voor dat ze zich de theorie rondom geneeskunde eigen
bejegening het allerbelangrijkste is’
was een long beschikbaar, ze probeerden de patiënt te bereiken, maar die nam de telefoon niet op. Ik had 20 minuten om te regelen dat deze patiënt alsnog zou afrei- zen naar Leuven, anders ging de donor- long naar iemand anders. Ik had poli en kon dus eigenlijk niet weg, maar dat heb ik toch gedaan. Op de verpleegafdeling heb ik geregeld dat een verpleegkundige, die toevallig bij de patiënt in de straat woonde, bij haar zou gaan kijken. Ik wist zeker dat ze thuis zou zijn, want de vrouw was totaal bedlegerig. Vervolgens heb ik via de ambulancedienst een ambu- lance geregeld en naar het adres van de patiënt gestuurd. Iets wat tegen elk proto- col ingaat. Maar het kon me niet schelen dat ik kritiek zou krijgen, ik wilde alleen maar dat mijn patiënt op tijd zou zijn. Dat lukte en nog geen vier weken later kwam ik haar tegen in de stad. Met een
kunnen maken, maar dat het vooral gaat om de bejegening. De patiënt serieus ne- men, dat is het belangrijkste. De patiënt is mede bepalend in de keuze van een behandeling. Als ik als dokter iets niet helemaal begrijp, ga ik eerst aan mezelf twijfelen en loop dan nog eens alles na. Ook hier geldt het belang van het serieus nemen van het gepresenteerde probleem. Dat is voor veel patiënten een enorme opluchting.
Op zoek naar meer inspiratie? Op 24 september spreekt Marjolein Drent op de thema-avond Who really cares? Over werken met (com)passie. De avond is door Vereniging VvAA georganiseerd in samenwerking met Compassion For Care. Locatie: VvAA hoofdgebouw,Orteliuslaan 750, Utrecht. Aanvang 18.30 uur. Toegang gratis. Aanmelden
vvaa.nl/ledenvoordeel
ArtsenAuto september 2013 ‘Aan studenten draag ik uit dat
” 037
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
