Interview
31
Een dieptepunt is dat een van ‘mijn’ mannen uit diezelfde missie in Srebrenica enkele maanden geleden in eenzaamheid is gestorven. Wouter was een van ons. Hij is overleden zonder dat we daar iets aan hebben kunnen doen, dat is moeilijk. Ik verwerk dat door er veel over te praten en door terug te kijken op mooie momenten. Koester die. We hebben hem niet kunnen redden, maar hebben hem wel een waardig afscheid kunnen geven. Het verliezen van mensen doet altijd pijn. Maar laat het vooral niet onbesproken.’
Vertel je verhaal ‘De afgelopen jaren hebben we ons als Vi samen met anderen ingezet op preventie. We willen ervoor zorgen dat veteranen goed in hun vel zitten en waardering en erkenning voelen. Dat begint met veteranen die hun verhaal vertellen. Dat verhaal hebben we de afgelopen jaren steeds belangrijker gemaakt. Je bent als veteraan een normale Nederlander die iets bijzon- ders heeft gedaan en meegemaakt. Vertel dat! Dan begrijpt de samenle- ving wat het betekent om op missie te gaan. Gelukkig is het beeld over veteranen in de samenleving de laatste jaren gekanteld. Voorheen dacht men bij
‘Het beeld over veteranen kantelt’
veteraan oud, WO2 of Nederland- Indië, of dat ze allemaal agressief zijn en PTSS hebben. Steeds vaker dringt het besef door dat een veteraan ook iemand van dertig kan zijn, die in Mali is geweest en die met een berg ervaring is teruggekomen, ervaring en skills die het bedrijfsleven goed kan gebruiken. Een goed voorbeeld van jezelf verbinden met de samenleving is het Veteranen Search Team. De teamleden doen uiterst relevant werk en bundelen hun specifieke kennis
en ervaringen met die van geunifor- meerde diensten. Een ander voorbeeld is het klusteam van veteranen in Parkstad, Limburg. Het team gaat de wijken in om mensen die het niet zo breed hebben een handje te helpen. Dat werkt twee kanten op, de veteranen hebben er een goed gevoel bij en de buurt is er blij mee.’
Gemeenten ‘Als Vi hebben we stevig ingezet op het stimuleren, motiveren inspireren van gemeenten, regio’s en bedrijven. Verbinden doe je van twee kanten: de veteraan die actief is en zijn verhaal vertelt en (overheids)organisaties en bedrijven die veteranen opzoeken en hen vragen wat ze als veteraan voor hen kunnen betekenen. Hierin kunnen we nog grote stappen maken. Dat gemeenten het belang inzien van inloophuizen en ontmoetingscentra is een eerste stap. Op deze plekken zijn veteranen zichtbaar voor de buurt en gemeenten kunnen ze op deze manier makkelijk vinden.’
Invictus Games ‘Bewegen en sporten helpt bij het vinden van evenwicht in je leven. De Invictus Games zijn een mooi voorbeeld van hoe je je leven door te sporten weer in balans kan krijgen. Door de IG worden mensen die nu thuis zitten ook uitgenodigd om te sporten. En hoewel de games de kers op de taart zijn, zijn er veel meer mogelijkheden. Zo is er het eredi- visieteam rolstoelbasketbal, er zijn volleybalteams, veteranen doen aan handboogschieten, het aanbod is er.’
Dekolonisatie-onderzoek ‘Onderzoek helpt de samenleving om veteranen beter te begrijpen, maar onderzoek kan ook afstand scheppen. Die angst bekruipt mij soms wanneer ik de discussie rond het Indië- onderzoek volg. Ik heb het gevoel dat er daarin soms door een rietje naar de geschiedenis wordt gekeken, zonder dat de context voldoende wordt mee-
Dit interview beluisteren?
Ga naar onze podcast!
www.veteraneninstituut.nl /checkpoint
genomen. Ik wil benadrukken dat het een kwetsbare periode was. Meteen na vijf jaar oorlog en bezetting heeft onze regering, onze samenleving, honderdduizend jonge mannen – voor het merendeel dienstplichtigen – voor drie, vier jaar naar een overzees gebiedsdeel gestuurd waar ze in een bijzonder complexe situatie orde moesten herstellen en een geleidelijke dekolonisatie mogelijk moesten helpen maken. Dat wij 70 jaar later terugkijken en deze mannen alsnog even de maat nemen, vind ik moeilijk. Natuurlijk weten we niet wat de eind- conclusies van het rapport zullen zijn, maar het is onhandig dat sommige onderzoekers in de media uitspraken doen die doen twijfelen aan hun objectiviteit en in ieder geval niet van empathie of respect ten aanzien van Indiëveteranen getuigen. Ik hoop met heel mijn hart dat straks in het eindrapport de context duidelijk wordt geschetst. Maar bovenal vind ik dat de samenleving verantwoordelijk is als ze militairen uitzendt, in zeer complexe omstandigheden brengt en soms zelfs voor een onmogelijke missie stelt. Ik vind het verschrikkelijk te zien hoezeer Indiëveteranen door de negatieve beeldvorming geraakt worden. Tot nu toe heb ik mijn mond moeten houden, maar in deze ‘last post’ als directeur Vi kan ik wel zeggen hoe het ook mij raakt. Indiëveteranen mogen er op rekenen dat het nieuwe Nederlands Veteraneninstituut hen rond het verschijnen van dat onderzoeksrap- port waar nodig zal ondersteunen. Veteranen en hun thuisfront verdienen dat als geen ander!’
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88
