ZATERDAG 18 SEPTEMBER 2010 ThomasSchlijper
blauwgrijze Smartdie vaak op zijn foto’s te zien is,maar lieverwande- lend. “Ja, ik ben echt gekopwande- len, hoe bejaarddat ook magklin- ken. Ik sta meestal om eenuur of half elf op.Enals ik verder geen af- sprakenofopdrachten heb, ga ik op pad. Gewoon lopendoor de stad, cameraommijn nek.Ikzie welwat ik tegenkom.”
stemming. “Als ik in een sombere bui ben,fotografeerikalleen ge- bouwen. Voel ik me ietsbeter,dan doe ik beessies.Enals ik echt goed in mijn velzit,kan ik de confronta- tie met demensaan.” Schlijperfotografeert in Amster-
W
dam vooral binnen de ring. De stad daarbuiten interesseerthem niet? “Tever lopen,”lacht hij.“Nee,Zuid- oost interesseertmegewoonnietzo. De verhoudingtussen de gebouwen en de straat klopt voor mijn gevoel niet; voor mij is het geen Amster- dam.EninNieuw-West waag ik me als fotograaf niet.Als je daaréén keer verkeerd kijkt,heb je ruzie. Ik fotografeerwel eens op IJburg, maar dat komt vooral doordat daar eenvriend vanmewoont.” Waarom blijft hij als fotograaf al-
tijdopstraat?Van café’s fotogra- feert hij weldebuitenkant, maar naarbinnengaat hij niet.“Watmoet ik er?Ikdrink niet,ikrook niet en ben ook nogeens aanéén oordoof. En als fotograaf valt er voor mij niet veel te halen. Ik houd vanhet echte leven. Hetuitgaanslevenheeft vaak iets neps.Mensen dossen zichuit, gaan ook meteenposeren als ze een camerazien. Vind ik niks.Geef mij maar de straat.” Indie voorliefde voor het straatle-
ThomasSchlijper:‘Watwaservanmegewordenals ikmenietbijdeacademiehadaangemeld?’
“In mijn puberteit werd ik snel ach- terelkaarverscheidene malen ge- confronteerd met de dood.Eerst verongelukteeen neef vanmijn ei- genleeftijd, toen overleden groot- ouders, docenten en tantes.Opeens
was, als ik maar iets vastlegde.” Hijisopaardeomfoto’s temaken,
weet hijnu, maar het duurdeeven voor hij daar achterkwam. “Pas na de middelbareschool ben ik gaan fotograferen. Voor eenuniversitaire
‘NetalsinMaastrichtwonenhier levensgenieters,mensendieweten hoezeachterovermoetenleunen’
besefteikdat alles voorbij gaat.Als wapen tegendie vergankelijkheid ben ik eendagboek gaan bijhou- den. Heel nauwgezet noteerde ik el- ke dagiets,wel zestig schriftjes heb ik zo volgeschreven. Laterisdefoto- grafie ervoor in de plaats gekomen. Ik móest elke dageen foto maken, maakteniet uit of het eenkutfoto
studie had ik het zitvlees niet.Heel toevallig kwam ik erachter dat ze aandekunstacademiederichting fotografische vormgevinghadden. Opgrondvantekeningen hebben ze me er aangenomen,foto’s konikze niet laten zien.” De eerste fotodie hij als kunstaca- demiestudent maakte, herinnert hij
FOTOAMAURYMILLER
zichgoed.“Meteen zelfgemaakte pinhole-camera, zo’n heelprimitief gevalzonderlens,maakteikeen fo- to op de Oudegrachtenikwas echt verrukt: dit waswat ik de rest van mijn levenwildedoen. Ik ben er zo toevallig ingerold dat ik er achteraf bijnavan in paniek kanraken: wat waservan me geworden als ik me niet bijdeacademie had aange- meld?” Na er twee jaar gewoond te heb-
ben,wasUtrechtvoorSchlijper‘op’. Amsterdam vond hij interessanter. “Ik voelde me er meteen thuis.Dat zal met mijn Maastrichtse achter- grond te maken hebben. Netals in Maastrichtwonen in Amsterdamle- vensgenieters, mensendie heel goed wetenhoe ze achterover moe- tenleunen.” Amsterdam is voor Schlijpernog
langniet op.Dagelijks doorkruist hijals fotograaf de stad, soms in de
vendoet Schlijpers werk soms den- kenaan dat vanEdvan derElsken. Voelthij zelf eenverwantschap? “Hoe komt het over als ik daar ja op antwoord: nogalijdel toch?Ikvind het welmooi wathij maakte, wat moet ik ermeeroverzeggen?” Voor de eerste keer valt de woor-
denstroom stil, heelevenmaar. “Mijn bestevriend is toevallig ook fotograaf, maar verder keniknau- welijks iemandindie wereld. Ja,ik weet wieAnton Corbijn en Erwin Olaf zijn, maar ik zou niet snel een boek vanzekopen of naar eenten- toonstellingvan ze gaan. Ik ben he- lemaalnietzobezigmetfotografie.” En dat zegt iemand die de afgelo-
pen tien jaar bijna 600.000 foto’s heeft gemaakt.“Ja,ikloop de hele dagfoto’s te maken. Maar watme echt interesseert,ishet onderwerp vandie foto’s:destad Amsterdam, de bewoners, de gebouwen, het ver- keer... Fotografie is voor mij geen doel, het is een middel. Mensen le- zen HetParool toch ook niet omdat ze zo in krantenzijn geïnteresseerd? Ze lezen HetParool omdat ze inAm- sterdamzijn geïnteresseerd.”
at hij fotografeert,hangt niet alleenafvan het toe- val, maar ookvan zijn
media
PS5
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116 |
Page 117 |
Page 118 |
Page 119 |
Page 120 |
Page 121 |
Page 122 |
Page 123 |
Page 124 |
Page 125 |
Page 126 |
Page 127 |
Page 128 |
Page 129 |
Page 130 |
Page 131 |
Page 132 |
Page 133 |
Page 134 |
Page 135 |
Page 136