Tekst: Thiemo Veneman


Onvergetelijk 045


Hartproblemen “


Ruim twintig jaar geleden werd internist in opleiding Thiemo Vene- man door de SEH gebeld voor een jonge buitenlandse man die aan ‘iets cardiaals’ leek te lijden.


Als beginnend arts-assistent in opleiding tot internist werd ik gebeld door de verpleegkundige van de spoedeisende hulp met de vraag of ik met spoed naar de SEH wilde komen. Daar had een patiënt – het betrof een


jonge man van 31 jaar oud – zichzelf gepresenteerd met ernstige klachten van pijn op de borst. Hij lag te kronkelen op de brancard en het zweet stond op zijn voorhoofd. Ik spoedde mij naar de SEH en


probeerde alvast te bedenken wat de dif- ferentiaaldiagnose kon zijn. Natuurlijk stond cardiale ischemie op de voorgrond, immers: treat first what kills first. Het bleek te gaan om een buitenlandse


man uit het nabijgelegen asielzoekers- centrum. Hij sprak gebrekkig Engels


en was te onrustig om een degelijke anamnese te kunnen afnemen, maar hij greep naar zijn borst en kermde: “Pain, pain, pain.” Hij kon niets anders dan dat uitbrengen. Gelukkig had de adequate verpleeg-


kundige al een ‘verstoord’ ecg kunnen maken, waarop ik weliswaar een forse sinustachycardie, doch geen tekenen van infarct of van ischemie kon vinden. Ook was al bloed afgenomen voor onderzoek waarbij de hartenzymen met spoed wer- den aangevraagd. In de tussentijd kon ik vlot een thoraxfoto krijgen, die eveneens geen afwijkingen liet zien. Terwijl de patiënt, al grijpend naar


zijn borst en met het zweet op zijn voor- hoofd, maar “pain, pain” bleef kermen, wachtte ik op de labuitslagen die in mijn perceptie weer veel te lang op zich lieten wachten. Ik was eigenlijk bijna zeker dat dit


toch iets cardiaals moest zijn. Eindelijk kwamen ze binnen, en … geen afwijkin- gen en zeker geen tekenen van ischemie. Nu stond ik voor een moeilijk raadsel. Eerst ging ik weer even naar de patiënt toe om te proberen hem gerust te stel-


len: er waren in ieder geval geen tekenen van hartproblemen. Nadat ik hem dat had uitgelegd, ver-


anderde zijn vocabulaire en schreeuwde hij plotseling, terwijl de tranen over zijn wangen biggelden: “Oh, oh, my girl- friend ..., she just left me!” Ik kon de patiënt met een gerust hart


ontslaan met de eindconclusie ‘exacerba- tie zielenpijn’.


Hij greep naar z’n borst en kermde ‘pain, pain, pain’


Iedere (para)medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. U stuurde ons zoveel indrukwekkende verhalen voor deze rubriek dat we voorlopig geen nieuwe inzendingen kunnen verwerken. U hoort het als dat weer kan.


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92