039


aan het regisseren sloegen. “Daardoor worden vrouwen nu anders neergezet. Er is bijvoorbeeld een filmgenre waarin vrouwen wraak nemen op hun ver- krachter: rape revenge. Vroeger werd de verkrachting meestal expliciet in beeld gebracht, met heel vrouwonvriendelijke beelden. Maar sinds vrouwen deze films zijn gaan maken, zie je die misogyne beelden veel minder, en blijft de ver- krachting bijvoorbeeld buiten beeld. Deze manier van regisseren kun je zien als een protest tegen scheve, gender- gerelateerde machtsverhoudingen. Ik ben gefascineerd door de beeldvor- ming.” Het roept de vraag op of Lotje nog wel normaal, ontspannen naar een film kan kijken? “Wat is normaal? Ik vraag me altijd wel dingen af. Als iemand in een film een hap neemt van een appel, dan denk ik: grappig, waarom een appel en geen reep chocola?” Wat boeken betreft leest ze van alles,


vrije wil hebt, luidde een vraag, waarop geen eenduidig en definitief antwoord bestaat.” Iemand met zo’n grote interesse voor


‘dodelijke gekte’ als Lotje Steins Bis- schop moet wel verslaafd zijn aan boe- ken en films in dit genre, zou je denken. Hoe is dat voor haar? Liggen de thrillers in hoge stapels op haar nachtkastje? “Nou, hoge stapels”, lacht ze. “Het valt mee. Ik krijg de vraag vaker. Meestal vraagt men of ik veel true crime lees en kijk. Nou, ik ben er niet aan verslaafd. En bij films kijk ik niet zozeer naar het verhaal, maar eerder naar hóe het ver- haal wordt neergezet. Dan stel ik me de vraag: waarom is het vaak een gestoorde gek uit de bosjes die een moord pleegt?


‘Moordenaars zijn in films vaak heel stereotiep’


En waarom worden vrouwen altijd anders neergezet dan mannen? Man- nen zijn in die verhalen vaak heel naar, sadistisch en gevaarlijk, terwijl vrouwen meestal getraumatiseerde slachtoffers met vet haar en uitgelopen mascara zijn. Heel stereotiep.” Dit veranderde in de jaren zeventig, toen vrouwen zelf


waaronder gothic aandoende, ietwat duistere verhalen. Een favoriet van haar is de verhalenbundel De gevaren van roken in bed van Mariana Enríquez. “Die verha- len zijn ook lichtelijk absurdistisch. Elk verhaal heeft iets lugubers, maar dat is wel met een bedoeling en een betekenis. Je wordt aan het denken gezet over grote thema’s als relaties of de kinderwens. Ik houd daar erg van.” Als ze nadenkt over haar eigen ang-


sten, speelt in haar huidige levensfase vooral de angst dat haar dierbaren iets overkomt. “Als kind was ik bang voor monsters en heksen, maar die tijd is voorbij. Mijn man Marijn en ik hebben twee dochters, van zeven en acht jaar. Zij zijn het allerbelangrijkst.” Lotje loopt weleens hard om haar


hoofd leeg te maken. Maar schrijven en tekenen doet ze het liefst. Dingen maken is een heel fijne manier om je nieuwsgierigheid vorm te geven, meent ze. “Dan word je ook steeds weer verrast. Ja, dat is voor mij echt een levensles.”


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92