Beeld: Shutterstock


027


naar het verleden


omarmen wat er steeds beter gaat en genieten van de fantastische aspecten van het artsenvak. Falco Hietbrink (42), traumachirurg


Inklokken Vroeger werkte ik als ergotherapeut in


een verpleeghuis in de Haagse Schil- derswij k. Een fantastisch uitnodigend huis waarbij het altij d rook naar lekker eten, en je kon genieten van muziek van de hele wereld. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen


die in de zorg werkt, dat doet met een passie voor mensen en een passie voor helpen en verzorgen. Ik had destij ds een contract voor 20 uur. De ene week werkte ik een kwartiertje langer, de andere week een half uurtje korter. Of andersom. Kwam er op vrij dagmid- dag een nieuwe bewoner binnen, dan werkte ik door om diegene een passen- de rolstoel te geven, zodat hij of zij het weekend door kon komen. Totdat ONS kwam, een registratiesys- teem. Daarmee moesten we inklokken zoals in een fabriek. Ik zette de compu- ter aan en klokte in: 8.30 of 9.15 of 8.50. In de middag klokte ik uit: 16.45 of 17.30 of 17.10. De klok berekende de gewerkte minuten. De minminuten, maar wat erger bleek, óók de plusminuten. In de praktij k liepen de overgewerkte minuten op tot uren. Zo ontstond de ‘compensatietij d’.


Van hogerhand werd opgeroepen


deze uren op te nemen of te laten uitbetalen. En dat zorgde voor een dilemma. Want zou ik de overuren laten uitbetalen, dan kreeg ik er slechts de helft van mij n uurloon voor. Maar zou ik vrij nemen, dan was dat weliswaar fij n voor het thuisfront, maar een drama


voor de bewoners en collega’s. Draai de tij d terug naar vertrouwen


in werknemers, zodat zij met passie kunnen werken. Want ik werkte niet meer voor hen, de bewoners en mij n collega’s. Ik werkte voor ONS. Barbara Bruckwilder (47), eerstelij ns- ergotherapeut en RGM-practitioner


Buitenlucht Toen ik in 1977 startte met de inservice-


opleiding tot verpleegkundige A in het St. Elisabeths of Groote Gasthuis in Haarlem konden op de patiëntenzalen en -kamers de schuifdeuren open, zodat er frisse lucht naar binnen kon stro- men. Dat bracht meestal een opmerke- lij k goed gevoel teweeg bij de patiënten. Maar vanwege energiezuinige doelein- den en ‘gezonde’ luchtcirculatiesys- temen bestaan de schuifdeur en het openslaande raam niet meer. In de jaren 80 van de vorige eeuw wandelde ik als ic-verpleegkundige


soms met een beademde patiënt in de rolstoel door de toenmalige tuin van het VU-ziekenhuis. Dat bracht de patiënt zichtbaar veel goeds, in licha- melij k en geestelij k opzicht. Ook nu, in 2023, slaakt de patiënt een diepe zucht met de woorden ‘eindelij k frisse lucht’, als ik – inmiddels midcomplex ambulanceverpleegkundige – hem of haar vanuit het ziekenhuis overbreng naar de ambulance om deze persoon te begeleiden naar een (tij delij k) andere bestemming. Buitenlucht dus graag weer terug in


het ziekenhuis omdat het in mij n op- tiek een mogelij k ‘genezend eff ect’ zou kunnen hebben. Bovendien maakt het de zorg anno 2023 wellicht beter en zeker leuker. In het Rij nstate zieken- huis in Arnhem heeft in juni van dit jaar een ‘openlucht-ic’ gestalte gekre- gen, dus het kan! Johan Allard (68), parttime midcomplex ambulanceverpleegkundige


Mooie volzinnen Hoewel ik regelmatig ruzie heb met ons


EPD verlang ik niet terug naar het pa- pieren dossier. Daarvoor biedt het EPD toch te veel voordelen. En met twee vin- gers kan ik best snel typen, dat is het ook niet. Maar wat ik echt mis, is het dicteren van een brief, in volzinnen, en dat een typist daar dan een mooie brief van maakt. Als AGNIO interne genees- kunde maakte ik in 1987 kennis met het fenomeen dicteren. ‘Brief aan huisarts X over mevrouw Y, met kopie aan speci- alist Z’. Het vergde enige oefening. Van te veel ‘o nee, dit niet hier, even terug naar het kopje anamnese’, werden de ty- pistes niet blij . Maar als je het sja bloon eenmaal goed in je hoofd had, ging het snel en makkelij k. Als een kant ervan


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92