Duocolumn 037
HELEEN SNIJDERSWERKT ALS JONGE KLARE CHIRURG, VOORALSNOG ZONDER VASTE AANSTELLING
SCHMITZ
RODERICK SCHMITZ IS EEN ERVAREN GASTRO- INTESTINAAL CHIRURG EN OPLEIDER IN HET GROENE HART ZIEKENHUIS IN GOUDA
Goodbye and hello Heleen, Met een grijns op je gezicht heb je na tien jaar de Goudse deur achter je dichtgetrokken. Dat komt doordat het ziekenhuis in Delft voor jou de voordeur heeft opengezet voor een nieuw, hetzij tijdelijk, avontuur als gastro-intestinaal chirurg. Ik als oplei- der, coach, collega en zeker ook als vriend ben heel blij dat jij werk hebt gevonden in het vak waarin je bent opgeleid en waarvan je zo houdt. Zoals je weet is dat niet vanzelfsprekend. Zojuist
sprak ik een andere in Gouda opgeleide chirurg, die zich na bijna zes jaar werken als fellow in verschil- lende ziekenhuizen heeft aangemeld voor de oplei- ding huisartsgeneeskunde. Hij is moe, moe van het zonder perspectief kriskrassen door Nederland, en hij hoopt van harte dat hij als huisarts de bevlogen- heid hervindt die hij onderweg is verloren. Ook ik voel zijn pijn en verslagenheid en vind
het doodzonde dat deze chirurgische hoogvlieger verloren gaat voor heelkundig Nederland. Maar ik voel mij in zekere zin ook opgelaten, omdat ik in de laatste fase van mijn carrière niet uitkijk naar mijn pen- sioen. Dat ik nog steeds lol heb in patiëntenzorg en mij ook graag blijf inzet- ten om de zorg beter, doelmatiger en leuker te maken. Laten we afspreken,
Heleen, dat als jij merkt dat ik te freewheelend naar mijn pensioen toe
hobbel, ik zal stoppen. Want alleen met maxi- male inzet en bevlogen- heid kan ik mijzelf recht in de ogen blijven aankijken.
SNIJDERS
Bizar Roderick, Vorig jaar al schreef ik je over hoe ik me zou voelen wanneer ik mijn chirurgisch mes voorgoed aan de wilgen zou moeten hangen. In de tussentijd sprak ik met verschillende
(binnen mijn generatie weet ik er al vijf!) gastro- intestinale chirurgen die het vak noodgedwongen hebben moeten verlaten. Geen makkelijke beslis- sing en een die gepaard gaat met gevoelens van falen, verdriet en verlies. Maar ook hoor ik opluch- ting, omdat er een periode van vreselijke onzeker- heid aan voorafging. Een periode van soms wel zes jaar, met een piek aan het einde van iedere tijdelijke baan. Want wat wordt de volgende stap? Een belangrijke factor in de beslissing om te
stoppen, is hoelang het je lukt in deze tijdelijkheid te verblijven. En dat hangt weer af van je persoon- lijke situatie: je fi nanciële (on)afhankelijkheid, je be- reidheid om gescheiden te zijn van een eventueel gezin, de mate waarin je alternatieve opties kunt beschouwen. Maar ook: hoe lang kun je je schik- ken in die tijdelijke rol? Een rol met weinig inspraak en ruimte voor ontwikkeling. Je hoort immers niet bij de vaste club. Wanneer ik naar mezelf kijk, lijk ik met name van dat laatste last te hebben. Inmiddels komt voor mij het
einde van die tijdelijke baan in Delft weer in zicht. Dus word ik weer vaker wakker met een gevoel van onrust en onzekerheid. Voorlo- pig hou ik nog even vol. Ben benieuwd hoelang…
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
