Kunst: duurzaam


herman de vries from the forest floor, 2010 Foto: Bruno Schneyer, Zeil am Main, courtesy de kunstenaar


‘De natuur is onze primaire werkelijkheid, maar de mens drijft er steeds verder van af’


herman de vries (1931) gaat in 1952, na een opleiding aan de Rijkstuin- bouwschool, als plantkun- dige werken. Een jaar later begint hij kunst te maken. Begin jaren zestig is hij korte tijd betrokken bij de Nul-groep en maakt dan uitsluitend witte schilde- rijen. In 1968 kiest de vries definitief voor het kun- stenaarschap; hij vestigt zich in het Beierse dorp Eschenau. Daar leveren de bossen het materiaal voor zijn verzamelingen. Volgens de vries bestaan er in de natuur geen tegen- stellingen en hiërarchieën. Vandaar dat zijn naam zonder hoofdletters wordt geschreven.


048 november 2014 ArtsenAuto


een woning te huur was. Dat bleek warempel zo te zijn.” De vries woont er nog altijd. Hij vertelt dat hij elke dag zo’n twee uur in het bos doorbrengt. “Dan zie ik een boomstam die aan het verrotten is. Steeds als ik er langskom, bekijk ik hem, totdat hij een interessante vorm heeft aangenomen. Dan neem ik hem mee en komt hij in een vitrine terecht als een van mijn gevonden sculpturen. De natuur is onze primaire werkelijkheid, maar de mens drijft er steeds verder van af. Ik wil met mijn werk men- sen de mogelijkheid bieden zich ervan bewust te worden dat de natuur onze basis is. Als ik hier in dit bos om me heen kijk, zie ik één groot poëtisch gebeuren.” De vries kijkt niet alleen, hij vertelt dat hij


de planten ook heeft geprobeerd, zelfs psyche- delische. “Van belladonna werden mijn pupillen zo groot dat ik ’s nachts door het bos kon lopen en toch voldoende zag. Ik heb veel te danken aan psychedelica. Ik had vroeger zware astma


met aanvallen, mijn levensverwachting was vijftig jaar. Tijdens een lsd-trip kreeg ik weer zo’n aanval. Ik had toen een visioen dat ik door een tunnelsysteem vloog, geribbelde tunnels die zich voortdurend vertakten en uitkwamen in een trillend, vibrerend landschap. Na die trip heb ik drie dagen lang gehuild – er was iets in mij losgemaakt. Daarna heb ik nooit meer last gehad van astma. Later vertelde ik dit verhaal aan een vriend van me, die zei: ‘Het waren je bronchiën waar je doorheen gereisd bent’.”


Kleur van aarde Volgend jaar vertegenwoordigt de vries Neder- land op de Biënnale van Venetië. “Voor de Biën- nale maak ik een installatie die bestaat uit een berg van 80 kg rozenbloemen. Reuk is tegen- woordig een bijna vergeten zintuig. Ik ga ook een wand maken waarop ik 84 aardemonsters vanuit de hele wereld uitwrijf. De aarde is de ba- sis waarop we staan, maar mensen zien de kleur


<


FOTO: ROBIN DE PUY


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100