Tekst: Monique Bowman Beeld: privé
Die paar maanden op zee hebben louterend gewerkt, vindt de Groninger hoogleraar Thys van der Molen
was van plan het efficiënt aan te pakken en ze elke dag twee uur aaneengesloten te onderwijzen. Maar ik ben dokter, geen juf; die ‘even-flink-doorwerken-aanpak’ bleek bij deze leeftijd niet altijd een suc- ces. Met behulp van tips van deskundigen lukte het uiteindelijk. En aan wal was overal wel internet te vinden, zodat ik foto’s van de toetsen kon mailen naar de juf van de Wereldschool.” Wat het zeilen betreft, Mariëlle benadrukt dat dit vooral een middel was om ergens te komen. “Het ging ons in de eerste plaats om het samen zijn, als gezin. En om het samen genieten en verre landen bezoeken.” Hoewel ze alweer bijna twee jaar terug
zijn, is het effect van hun sabbatical nog lang niet uitgewerkt. Mariëlle vertelt dat ze zich vóór de reis geregeld gestrest voelde. “Ik durf wel te zeggen dat ik de kans nu klein acht dat ik ooit nog een burn-out krijg. We zijn in dat jaar echt teruggegaan naar de basis, elke dag weer stond ons leven in het teken van water, eten en brandstof vinden. Daardoor kun- nen we nu allebei beter relativeren en ik merk aan mezelf dat ik sinds onze reis veel steviger in mijn schoenen sta. Men neemt me maar zoals ik ben.”
Louterend Hoewel de zeiltocht van Thys van der Molen (63, hoogleraar astma en COPD in Huisartsengeneeskunde, UMCG Gronin- gen) aanzienlijk minder lang duurde dan die van Henk Oosterhof en Mariëlle van Aalst, herkent hij het ‘teruggaan–
naar-de-basis-gevoel’ van zijn Friese collega’s wel. Onlangs keerde Van der Molen terug van een drie maanden lange sabbatical, waarbij hij trajecten afwis- selend met zijn twee zoons, een vriend en zijn vrouw voer. In 28 dagen tijd stak de Groninger de Atlantische Oceaan over (“iets waar ik mijn hele leven lang al van had gedroomd”), waarna hij via Marti- nique koers zette naar Grenada. Daar combineerde hij het aangename even met het nuttige op de St. George Uni- versity, waar hij kennismaakte met het fenomeen American medical school. Van der Molens schip, een Koopmans
39, ligt nog in het Caribisch gebied, want hij heeft de smaak te pakken. “Ik laat ’m daar nog twee of drie jaar liggen,
het is nu eenmaal veel leuker om in het Caribisch gebied te zeilen dan hier.” En daarna? “Die paar maanden op zee heb- ben zeker louterend gewerkt. Dus ik sluit niet uit dat er na mijn pensionering nog eens een zeilreis rond de wereld komt.”
Kwestie van doen Ook huisarts en zeilliefhebber Bart Hiltermann droomt er al jaren van om na zijn pensionering voor langere tijd de zee op te gaan. Als hij in 2009 – dan 58 jaar oud – om medische redenen zijn apotheekhoudende huisartsenpraktijk moet beëindigen, besluiten hij en zijn vrouw Birgit om hun once-in-a-lifetime zeiltocht niet langer uit te stellen. In mei 2011 varen ze met hun 14 meter
De Dikke Druyff van huisarts Bart Hiltermann en zijn vrouw Birgit in de haven Van New York ArtsenAuto juni 2016 051
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92