20 Gevoelige plaat
‘I’ll send an SOS to the world’
De favoriete plaat van Job Stigter: Message in a bottle – The Police
OVER Job Stigter
Van september 1979 tot februari 1980 diende Stigter als dienst- plichtig soldaat in Libanon, UNIFIL/Dutchbatt, C-CIE, 1ste peloton. Tegenwoordig werkt hij als wagenmeester bij DB Cargo (goederenvervoer spoorwegen).
Welk nummer staat in je geheugen gegrift en herinnert je aan een bijzonder moment op je missie? Mail naar:
checkpoint@mpg.today o.v.v. gevoelige plaat.
‘Ik zat op post 7-2, het Kasteel. Dat was in Shama (Libanon). Ik ging er als jochie van twintig naartoe en kwam op mijn eenentwintigste met een hoop ervaring terug. Voor mij was het een verrijking van mijn leven. Ik denk er vaak aan terug. Wij waren de eerste Nederlandse afl ossing. Voordat de Nederlanders er kwamen, zaten de Fransen er. De lokale bevolking vertelde later dat het in jaren niet zo rustig was geweest als in de peri- ode dat wij daar zaten. Dat komt, denk ik, omdat we ons geld graag uitgaven. We stikten van de poen. Maar ook als er een kind aan de poort kwam met een gat in zijn been dan hielp de hospik. Wij hadden echt aandacht voor die mensen. Ik zat in christelijk gebied, waar majoor Haddad de dienst uitmaakte. Als die christenen wat ophadden, dan waren het misselijke lui. Provoceren, uitdagen, over je heen schieten. Dan kon je beter met de Palestijnen te doen hebben. Hoe ouder ik word, des te meer ik besef dat ik misschien toch wel goed ben weggekomen. We zaten er een paar maanden toen er op een post in de buurt een video-
recorder werd neergezet. Die kwamen toen net op de markt, eind ’79. We kregen vanuit Nederland videobanden opgestuurd en in de schaarse vrije tijd die je had, kon je daar dan televisiekij- ken. Omdat er zoveel voertuigen kapot waren, moesten we ernaartoe lopen. Dat was een kilometer of acht. Dan gingen we met minimaal twee man daar hardlopend naartoe. Had je gelijk een beetje conditietraining. Dan kon je een half uurtje, drie kwartier Toppop kijken en dan weer terug. Dat was net in de tijd dat The Police heel populair was. Soms waren we letterlijk afgesloten van de rest van de wereld, dus wat dat betreft is het ook een toepasselijk num- mer. Dan gooiden die milities alles dicht en mocht er niks door. Geen water, geen voorraden, geen post. Het langste was tien dagen. Toen hebben we op nood- rantsoen geleefd en water dat we bij de plaatselijke bevolking konden kopen. Maar het belangrijkste was de post. Een brief uit Holland, dat was een feestje. Als ik Message in a bottle van The Police hoor, dan moet ik altijd denken aan mijn Libanontijd. Daar heb ik wat kilometers voor gelopen om dat liedje te horen. Ik voelde me daar ook een veredelde politieagent.
Tekst Barry Hofstede
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76
