927 | WEEK 51 - 1 18 DECEMBER 2019
Vervolg: Avontuur van de binnenvaart is veranderd
Het varen en ondernemen ging dus goed, maar het varen als zetschipper beviel hen niet al te best. “Er was toen minder vrachtaanbod, we werkten nog met schippersbeurzen, tot je je schip vol kreeg. Als zetschipper had je er verder geen inspraak in of je een reis wel of niet deed. We hebben toen bijna besloten om te stoppen, we waren zelfs zover dat hij al een baan in de haven aangeboden had gekregen. Maar toen kregen we de kans om zelf een schip te kopen”. De familie heeſt ook nog voor een bedrijf geva- ren, waarbij het schip zeven dagen per week was verhuurd. “Dan ben je echt je vrijheid hele- maal kwijt”, beaamt Annie. Ze zag het meer ge- beuren om zich heen in die tijd. “Er zijn er die heel goed geboerd hebben, nu grote schepen varen, maar er waren er ook die elk dubbeltje moesten omkeren, en nu nog”.
Uiteindelijk ging het toch niet goed met het ge- zin in de binnenvaart. Zo ging drie maanden na aankoop van het tweede schip de motor ka- pot, waren er wat andere tegenslagen en gin- gen de veranderingen in de sector soms zo snel dat het niet meer bij te benen was voor het fa- miliebedrijf. Toen de jongste dochter negen jaar was, liet het gezin noodgedwongen de bin- nenvaart achter zich om aan wal te gaan wo- nen. Haar man ging werken bij een bedrijf in de haven. “Voor ons was het financieel niet meer haalbaar. Daar schaam ik me niet voor, we heb- ben alles wat in onze macht lag gedaan”, zegt Annie. Makkelijk was die keuze toen alsnog niet: “Ik vond het heel erg. We hadden het na- tuurlijk deels zien aankomen dat het niet meer ging. Het is niet zo dat we koste wat koste wil- den blijven varen, maar je moet nu eenmaal je boterham verdienen en je moet realistisch blijven. De mogelijkheden die we hadden, wa- ren beperkt”, vertelt Annie. “Leren was er vroe- ger nooit zo bij in schippersfamilies. Je voer,
47
in de buurt was. Dat kon toen ineens wel. Je leert elkaar weer op een andere manier ken- nen. Dat heb ik altijd heel erg gekoesterd”.
maar wat je aan wal kon doen, daar dacht je niet zoveel over na. Mijn man is van acht tot twaalf jaar naar school geweest, daarna is hij gaan varen. Herscholing was er toen ook nog nauwelijks”.
Soms heeſt ze er wel eens spijt van. “Het leven is niet voorspelbaar, je kunt het niet allemaal tevoren plannen. Ik had wel graag het avontuur in Frankrijk willen aangaan, op de kleine kana- len daar varen, zelf de sluizen bedienen, maar dat is niet aan de orde geweest. Je kunt ook niet van tevoren weten hoe dingen gaan verlo- pen. Maar als ik terugkijk, dan zou ik misschien andere beslissingen hebben genomen. Het wa- ren heel zware, moeilijke jaren toen we net wa- ren gestopt met varen en het heeſt absoluut
Varen als gezin Voor de kinderen naar de lagere school gin- gen, werd de Zwarte Zwaan in de Maashaven in Rotterdam geregeld bezocht als het gezin hier toevallig met het schip lag. Daarna, toen de leerplicht een rol ging spelen, zijn de mei- den naar het internaat gegaan en hebben ze van daaruit de lagere, en later middelbare school bezocht. “Dat was op zichzelf niet dra- matisch”, zegt Annie. “We streefden er wel naar ze elk weekend weer aan boord te krij- gen en in de vakanties natuurlijk ook. Het was wel een hectisch leven, we moesten alles goed plannen en regelen”. Niet verder varen
consequenties voor ons en onze kinderen ge- had. Nu ik van alle zorgen en het verdriet als eindresultaat weet, weet hoe ons gezin er soms ook onder leed, zou ik het misschien niet ge- daan hebben. Aan de andere kant: we hebben wel mijn man z’n wens in vervulling kunnen laten gaan om een eigen schip te hebben, dat was wel heel mooi”.
Het was wel behoorlijk wennen om na meer dan twintig jaar weer aan wal te wonen. Maar voordelen waren er ook, zegt Annie met een knipoog. “We konden voorheen nooit plannen maken, konden niet naar het theater, of ver- jaardagsfeestjes plannen: we wisten nooit of we er waren. Je kon nooit met zekerheid ja zeg- gen op uitnodigingen, omdat je niet wist of je
dan Duitsland en België bijvoorbeeld, omdat het anders praktisch onmogelijk was om de kinderen elke week op te halen. Daar kwam ook nog bij dat de oudste twee dochters geen problemen hadden op het internaat, maar de derde van het stel had te kampen met heim- wee. Annie heeſt toen overwogen om aan wal te gaan wonen. “Je ziet dat vaker in gezinnen met kinderen, dat de vrouw met de kinde- ren van boord gaan. Tegenwoordig gebeurt het vaker dan vroeger, toen kwam het niet zo heel vaak voor, want het was financieel niet haalbaar. Je hebt dan aan boord perso- neel nodig, en dat was voor ons wel moeilijk.
Terug de vaart op gaan, is niet bij het gezin op- gekomen. Het was voor hen geen optie, er was bij deze vier meiden sowieso geen opvolging; zij hebben alle vier voor iets anders gekozen. Maar Annie zou het nu zeker ook niet meer wil- len. Haar schoonzoon vaart wel, in diensten van acht uur op, acht uur af en veertien dagen op en af. “Ik moet er niet aan denken. Dan zit je acht uur achter zo’n knuppeltje in de cockpit, er zit geen avontuur meer in”, zegt Annie met een knipoog.
Inmiddels woont Annie alweer jaren in Spijkenisse, vlakbij Rotterdam, nadat het ge- zin jarenlang in Rotterdam op Katendrecht heeſt gewoond. Haar man is twee jaar gele- den overleden, drie van haar dochters wonen met hun eigen gezin. Alledrie wonen ze dicht- bij, één in Spijkenisse, één in Rhoon en de der- de het verst weg in Hendrik-Ido-Ambacht. Er zijn inmiddels vijf kleinkinderen en de jongste dochter is weer tijdelijk bij haar moeder inge- trokken; net terug van een lange wereldreis: het bloed kruipt tenslotte waar het niet gaan kan. Annie voelt zich in ieder geval helemaal thuis: “Dit plekje kan ik mijn thuis noemen, hier kom ik elke dag met plezier terug”.
Maar toch, als je kind dan zo’n heimwee heeſt, dat zijn de moeilijke momenten”. Toch op het internaat dus voor het viertal, zij het voor de jongste tot ze negen jaar oud was. Zij kon moeilijk aarden op een ‘walschool’ in Rotterdam-Zuid, ook omdat ze haar mede- klasgenoten ver vooruit was door het voorop- lopende onderwijs op het internaat. Ze had geen problemen met het internaat - behalve dan misschien met het eten - omdat ze niet beter wist met oudere zussen die naar het in- ternaat gingen. En als ze de keuze tussen een walschool en een schippersschool had ge- had, dan had ze het wel gezeten.
ALUMINIUM EN RVS
Dankjewel voor het vertrouwen in het afgelopen jaar.
Ook in 2020 willen wij u van dienst zijn met onze service.
Fijne kerstdagen en een voorspoedig
2020!
Beerens BV is een Nederlandse productie- en handelsonderneming gericht op de maritieme sector en is gevestigd met een eigen kade in Werkendam; de derde grootste haven van Nederland. De eigen kade, aan de Beneden Merwede, heeſt hijsfaciliteiten die het mogelijkheid maakt om klanten extra service te kunnen bieden.
Beerens BV ontwerpt, produceert en instal- leert voor de binnenvaart, binnenvaartcruise en voor jachten. Niet alleen leveren en instal- leren we onze producten, maar ook zorgen we voor de overige aansluitingen en installaties op het gebied van elektra en hydrauliek.
Onze productlijn bestaat voornamelijk uit radarmasten, stuurhuistrappen, heklichtbeu- gels, boordlichtvleugels, davits, woningdeu- ren, loopplanken en gangways in een tal van mogelijke variaties in design en opties.
Al 25 jaar levert ons team van vakspecialisten aluminium en RVS producten van hoogwaar- dige kwaliteit.
BEERENS BV
NU MET: - NAVIGATIE- MIDDELEN - COMMUNICATIE- MIDDELEN - BEKABELING - VERLICHTING - CAMERA’S
BEERENS BV
Beatrixhaven 11 4251 NK, Werkendam
John van Maastricht +31(0)6-30487516
of mail direct naar
john@beerensbv.nl
/Beerensbvwerkendam /company/beerensbv
WWW.BEERENSBV.NL FULL SERVICE
EOC WENST U EEN VOORTVAREND NIEUWJAAR!
088 6699500 |
eoc.nl | @EOCverzekering /EOCverzekering
VOORTVAREND VERZEKERD
180 JAAR KENNIS EN ERVARING
BEREIK- BAAR
24/7 OOK
TIJDENS DE FEEST- DAGEN
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
