Tekst: Tom van Mierlo Illustratie: Marcel Leuning


Onvergetelijk 051


Vertrouwen “


Kinderarts Tom van Mierlo (51) kreeg een vraag van een moeder die hij, uitgerekend van haar, totaal niet had verwacht.


Ze waren vanwege de oorlog gevlucht uit Oekraïne, met hun ernstig gehandicapte, 7-jarige zoon. Hij zag slecht en hoorde niets, door een doorgemaakte hersen- bloeding bij zijn extreme vroeggeboorte waardoor hij nu ernstig meervoudig gehandicapt was. Naast de vlucht voor het oorlogsgeweld hoopten ze ook op betere medische zorg, waarvan ze dach- ten dat die bij ons mogelijk was. Hij was al meermalen opgenomen


op onze kinderafdeling, met luchtweg- infecties. Maar ook wij hadden geen wondermiddel voor zijn onderliggende handicaps, en kwamen niet veel verder dan behandeling van zijn epilepsie en de andere complicaties bij zijn ernstige ontwikkelingsachterstand. Ik was niet hun vaste behandelaar, maar kende hen wel van opnames. En


eerlijk gezegd vond ik het moeilijk dat lijden te zien als hij opgenomen was. Met een moeder die toch altijd weer een stap verder wilde in behandelen van complicaties, over hem waakte en ons weinig ruimte gaf hem te benaderen en te benoemen zoals wij hem zagen. Een ernstig gehandicapte jongen, altijd tegen zijn moeder aangeklemd, waarbij zij aanwijzingen gaf wat wij wel, maar vooral ook niet mochten doen... De taalbarrière hielp daarin niet mee.


Met moeite liet ze ons toe – hij liggend op haar schoot – naar zijn longen te luisteren, maar verder zat hij 24 uur per dag als het ware aan haar vastgekluisterd. Als een havik waakte ze over hem, een behandelbeperking was moeilijk te bespreken. Tot die laatste opname, waar- bij antibiotica en zuurstof niet meer voldoende waren. Toen ik binnenkwam, lag haar zoon


als vanouds op haar schoot, zij over hem heen gebogen. We praatten wat, ik vroeg of hij comfortabel was, toen ze plotseling vroeg: ‘Mag ik hem neer- leggen?’ Enigszins van mijn stuk door deze, voor mij – zoals ik haar kende –


volstrekt onverwachte vraag, antwoordde ik ‘ja, natuurlijk’, waarna ze mij vroeg: ‘Maar wil je er dan bijblijven?’ Het was die middag een bewolkte


dag. Op dat moment brak echter de zon door. Zij legde haar zoon naast haar op het bed neer, hij nam nog één keer een diepe zucht... en stopte met ademen. Ze had hem losgelaten. En vertrouwde mij om daarbij te zijn. Nog nooit heb ik me nuttiger gevoeld door er alleen maar te zijn.


Als een havik waakte ze over hem


Iedere zorgprofessional heeft wel een patiënt of cliënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Heeft u ook een ontroerend of grappig verhaal? Stuur het dan in 330 tot 500 woorden naar redactie@artsenauto.nl (o.v.v. Onvergetelijk).


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92