016 Interview


mijn leven doen.” Een gesprek met een barman – anesthesioloog in opleiding – brengt daar verandering in. “In hem herkende ik mijn eigen levensinstelling: ‘work hard, play hard’. Altijd op scherp staan, onder druk moeten presteren, daar krijg ik een kick van.” Na een paar jaar knallen als anesthesioloog


– intussen is ze ook medisch manager van haar vakgroep – is dat voor haar niet meer genoeg. Dus pakt ze haar specialisatie pijngeneeskunde weer op en verdeelt ze haar tijd tussen acute en chronische zorg. “Ik wilde graag meer patiënten- contact en ook eindverantwoordelijk zijn voor een behandeling, dus het leek de perfecte combinatie. Maar in de praktijk ging het daarna alleen maar meer wringen.” Als oplossingsgerichte doener is Tjon Soei Len


gewend problemen te ‘fixen’. Bij mensen met chronische pijn lukt dat echter maar zelden. Ja, met medicijnen en injecties kan ze de klachten – tijdelijk – verlichten. Maar de impact daarvan is vaak beperkt. “Ik begon te beseffen dat we als artsen worden opgeleid om aandoeningen uitsluitend vanuit een biomedisch perspectief te benaderen: er is een lichamelijk defect en dat moeten we repareren. We focussen ons op klachten en staan nauwelijks stil bij hóe die zijn ontstaan. Maar bij chronische ziekten schiet zo’n aanpak bijna altijd tekort.”


Een vleugje ongehoorzaamheid Ze besluit het over een andere boeg te gooien. In 2019 begint ze met een aantal enthousiaste col- lega’s een eigen leefstijlpoli voor patiënten met aanhoudende pijnklachten. Een uitdaging, want er is geen declaratiecode voor leefstijlinterven- ties. Met doorzettingsvermogen en ‘een vleugje ongehoorzaamheid’, zoals ze het zelf noemt, komt de poli toch van de grond. “Het hielp dat ik medisch manager was van de pijngeneeskun- de. Door het slim te organiseren en voldoende andere productie te draaien, konden we de poli bedrijfsmatig toch verantwoorden.” Tjon Soei Len en haar collega’s starten een


pilot waarbij pijnconsulenten gedurende 12 weken intensief samenwerken met gemotiveerde patiën- ten. Die krijgen praktisch advies over bijvoor- beeld voeding, beweging, ontspanning en slaap. Na afloop blijken de deelnemers zich fitter en gelukkiger te voelen en hebben ze minder pijn. Het bevestigt voor Tjon Soei Len dat de zorg voor chronische patiënten echt anders moet. Met meer aandacht voor onderliggende oorzaken van klachten, en voor de verbinding tussen lichaam en geest. “Op het raakvlak van medische kennis en zelfherstel is de grootste winst te behalen. Pas als we dat erkennen, en ruimte maken voor het gesprek hierover, kunnen we patiënten echt geven wat ze nodig hebben. Maar dan moeten we wel los durven komen van de rigide en ver-


CURRICULUM VITAE


Lian Tjon Soei Len (1980) Geboren in Leiderdorp


1999-2006


geneeskunde, UvA 2005


basisarts Banda Bakundu, Kameroen 2007-2008


agnio intensive care, Rijnlandziekenhuis 2008-2014


anesthesioloog-


pijnspecialist, VUmc 2014-2015


anesthesioloog Horacio Oduber Hospital, Aruba 2015-2017


anesthesioloog


Rode Kruis Ziekenhuis 2016-2019


medisch manager anesthesiologie,


Rode Kruis Ziekenhuis 2017


INSEAD: Learning to Lead, Fontaine Bleau, Frankrijk 2017-2018


fellow pijnbestrijding Westfriesgasthuis 2017-heden


anesthesioloog-pijnspecialist, Dijklander Ziekenhuis 2019-2023


medisch manager pijngeneeskunde,


Dijklander Ziekenhuis 2021-2023


leefstijlgeneeskunde,


Academy for Integrative Medicine 2023


leefstijlprofessional van het jaar,


Vereniging arts en leefstijl 2024


leergang preventiestrategieën in ziekenhuizen, BeBright 2024-2025


kwartiermaker Gezondheid en Leefstijl,


Dijklander Ziekenhuis 2025


Transition Management, DRIFT, Erasmus Universiteit


kokerde structuur van het zorgstelsel waar we onszelf in hebben gedwongen.”


In verbinding In 2022 neemt Tjon Soei Len een sabbatical van 6 maanden. Samen met haar man (consultant/ arts) en twee jonge kinderen gaat ze op reis. “Ik voelde dat ik even afstand moest nemen. Om te voorkomen dat ik zuur zou worden of dat ik op zou branden.” Wandelend door Nepal raakt ze in gesprek


met een boeddhistische monnik. “Door zijn kijk op gezondheid realiseerde ik me dat we in het westen de verbinding zijn kwijtgeraakt. Met de leefomgeving, met elkaar en met onszelf. We richten ons in de geneeskunde volledig op het lichaam en scheiden dat van de geest. Alsof gedachten, gevoelens en gedrag geen invloed hebben op wat er in het lijf gebeurt. En we komen pas in actie als zich klachten en ziektes manifesteren, in plaats van dat we ze voorkómen. Vervolgens proberen we die te verhelpen vanuit hetzelfde, beperkte perspectief, waarin gezond- heid meetbaar en kosteneffectief moet zijn. Uiteindelijk worden chronische patiënten daar zelden beter van. En wij als zorgprofessionals óók niet.” Voor collega’s die denken ‘daar heb je weer zo’n


zweverig type’, wil ze heel duidelijk zijn: ze staat nog steeds honderd procent achter evidence based werken. Sterker nog, 10 jaar geleden gruwelde ze zelf als iemand over holistische of integratieve zorg begon. “Wat dat betreft heb ik – letterlijk en figuurlijk – een lange reis afgelegd. En ja, ik vind het soms nog steeds ingewikkeld als een patiënt met een alternatief middel aankomt. Maar ik omarm aanvullende interventies die bewezen, veilig en effectief zijn. Goede zorg geven is voor mij niet of-of, maar én-én. Dat komt patiënten ten goede, maar óók de maatschappij als geheel. Want ik ben ervan overtuigd dat een holistische aanpak de enige weg is naar een toekomst- bestendig en duurzaam zorgstelsel.”


Gidsrol Daarover gesproken: voor Tjon Soei Len is het niet genoeg om alleen in haar eigen vakgebied een verschil te maken. Ze wil haar boodschap verder brengen, zorgprofessionals inspireren en bestuurders en beleidsmakers op een ander spoor zetten. Afgelopen jaren deed ze dat onder andere als kwartiermaker Gezondheid en Leefstijl in het ziekenhuis waar ze werkt. En op LinkedIn spreekt ze zich regelmatig uit over thema’s als systeemverandering, zingeving, polarisatie en leiderschap. Haar kernboodschap: maak van gezondheidszorg ‘gezond-houd-zorg’. “We hebben een systeem gebouwd dat focust op het bestrijden van ziekte – bij chronische aandoeningen vaak zonder succes – en dat


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92