Tekst: Simone Best


Spiegel 045


Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden zo zorgprofessionals een spiegel voor.


Clubhuis


Na die dinsdag verheugde ik me op de volgende


“Oh, die keer dat ik naar een andere afdeling moest vanwege plaatsgebrek. Weg uit het clubhuis…” Ik kijk de verpleegkundige aan. Ze reageert niet met: ‘Nou mevrouw Best, wat gedraagt u zich weer gehecht! Fijn dat u de sfeer hier prettig vond, maar een clubhuis?!’ Nee, ze knikt zelfs instemmend. Als een collega iets aan haar vraagt, dwaalt mijn blik door de gang waar zacht, gelig licht uit de kamers schijnt. Ik zie mezelf weer op dat bed, onder een sprei hartje zomer op de dinsdagen waar ondergaan het toverwoord was. Ik zat diep. Dieper kon bijna niet. Echt niet. Na die fikse operatie van de baarmoeder, talloze lymfeklieren en steunweefsel vanwege een tumor, ging ik niet hop revaliderend richting Schiermonnikoog met man en dochter. “Helaas, kleine kans, maar er is bij nader onderzoek tóch een uitzaaiing gevonden.” Ik mocht me klaarmaken voor een zomerpakket van bestralingen en chemo’s. Vlak na het nieuws ging ik nog zomaar aan het antibiotica-infuus vanwege een buikontsteking. Dagen waarop het binnenhouden van een aardbei het hoogst haalbare was.


En zo zat ik, murw gebeukt, in die wacht- kamer van de dagbehandeling medische oncologie. De zon scheen in mijn gezicht,


Simone Best (1978) is journalist, schrijver en columnist. Sinds september ligt haar eerste boek Domweg gehecht aan de dokter in de boekhandel, waarin ze de zoektocht beschrijft om weer los te komen van die zorgzame gynaecologisch oncoloog na kanker.


ik sloot mijn ogen half en probeerde maar gewoon te verdwijnen. Tot een montere, vriendelijke stem me terughaalde. “Simone?” Voeten stevig op de grond. Een blik vol ervaren zorgzaamheid met een vleugje relativering. Prettig. “Kom maar mee. Ik heb een mooie kamer voor je.” Achter het raam zag ik het overbekende groen zachtjes wiegen in de zomerwind. In mijn dossier stond iets over mevrouw Best en kamer met uitzicht. “Wil je een sprei?” zei ze. “Door al het vocht kan je het fris krijgen.” De tranen kwamen alweer. Zittend onder die sprei vertelde ik dat ik bang was. Bang voor dat gevreesde wrak. Bang dat ik geen moeder meer kon zijn voor de vijfarige Roxy. Bang dat dit traject de nekslag gaat betekenen. Bang, snotter, bang, snuit. Ze luisterde, knikte en zei dat ik op de weegschaal mocht staan. Ze vroeg welke kinderboeken we samen lazen en gaf een boekentip. Ze zei dat het lichaam heel veel aan kan. Echt. Ze keek me opnieuw liefdevol vorsend aan en vroeg of ik thee wilde. Ik verzamelde moed en vroeg wat er precies in mijn lichaam zou verdwijnen de komende uren en in welke volgorde. Ze pakte het schema erbij en samen grinnikten we ineens om de enorme lijst met zakken vocht op het A4’tje. Ze zei nog net niet: ‘Ik ga je erdoorheen helpen.’ Wel zag ik een knipoog. Na die dinsdag verheugde ik me op de volgende. Op die plek met de levendige en tegelijk prettig verstilde sfeer waar alles gezien mag worden. Niks te gek. Vol vocht, chemo, goede moed en inspiratie vertrok ik weer naar huis. “Ja, dat horen we vaker”, beaamt de verpleegkundige nu, 5 jaar later. Nee, het lag dus niet aan mij. Het chemoclubhuis bestaat echt. Goed verborgen voor de buitenwereld op die vijfde etage van het UMC.


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92