046 Portretten
Lachtherapie
Wat doe je als je hoofd vol zit van de zorg? Juist: dan maak je er grappen over. Drie zorgprofessionals over hun tweede leven als cabaretier of comedian. “Ik vind het fi jn dat ik op het podium een boodschap kan over- brengen.”
Khadija Sabriye (56) is verpleeg- kundige in hart en nieren, maar ook een geboren gangmaker. Ze is het vak van stand-up comedian letterlijk ingerold.
“Ze sturen mij altijd naar ‘moeilijke’ mensen. Er was een patiënt die geen homoseksueel, geen hoofddoek, en niemand van kleur aan zijn bed wilde hebben. Ik kom daar binnen, zeg meneer goedendag, en vertel dat ik van mijn collega’s heb begrepen wat zijn voorkeuren zijn. ‘Het goede nieuws’, zeg ik, ‘is dat ik geen homo- seksueel ben. Het slechte nieuws is: ik ben een vluchteling uit Somalië. Maar volgens uw dossier bent u hoogopgeleid, volgens de psycholoog bent u helder, dus mijn conclusie is dat u niet moet zeiken.’ Hij wist even niet of hij boos moest worden of moest lachen. Uiteindelijk moesten we allebei lachen en was het ijs gebroken. Je hoort mensen vaak zeggen dat verpleeg-
kundige zijn een roeping is, maar voor mij gaat het nog verder. Het vak zit heel diep in mijn we- zen, het hóórt bij mij. Ik ben voor de patiënt een deurwaarder, een advocaat en een beveiliger tegelijk. Je moet niet aan mijn patiënten komen, ik verdedig ze met hand en tand. Op verjaardagsfeestjes ben ik altijd de gang-
maker. Toen ik in 2016 uitging met vriendinnen naar een avond vol optredens, viel er een stand- up comedian uit. Aan mij werd gevraagd of ik in
wilde vallen. Ik heb 15 minuten op het podium gestaan en ik heb geen fl auw idee wat ik gezegd heb, maar het publiek ging helemaal stuk. Daarna zei iemand van de organisatie dat het zonde zou zijn als ik er niks mee deed. Tijdens een cursus van het Comedyhuis
leerde ik om materiaal te schrijven. Maar ik ben geen schrijver, ik ben heel erg van het improvi- seren. Als ik onderweg ben naar een optreden, bedenk ik waar ik het over ga hebben: daten, one-night stands, scheiden, oud worden, het kan alles zijn. Als ik op het podium sta, lul ik daar over. Tot nu toe gaat het goed, ik treed gemiddeld één keer per week op. Ik gebruik zelden mijn ervaringen in de zorg
op het podium. Je hebt je beroepsgeheim en daar hou ik me aan. Ik heb wel eens een grapje gemaakt over een patiënt die zei dat ze slecht zag. Toen ik voor haar ging staan, zei ze dat ze alleen een donkere schaduw zag. Waarop ik antwoordde: ‘Je kunt dus wel zien want ik ben zwart. Die schaduw ben ik.’ Een comedyclub heeft gevraagd of ik me bij
ze wil aansluiten maar ik heb nee gezegd. Ik kan geen afstand doen van de verpleegkunde. Dat zou me veel te veel pijn doen. Ik draai nachtdiensten, onregelmatige diensten en treed ’s avonds op. Soms vragen mensen: ‘Is dat wel goed voor je lichaam?’ Nee, maar wel voor mijn hart.”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
