024 Levenseinde
sie plaatsvond, vroeg ze: ‘Wil je mij een knuffel geven?’ Heel aangrijpend. Níét aan euthanasie meewerken is dat echter ook. In de loop van de jaren ben ik me steeds meer gaan realiseren dat we ons als artsen veel verantwoordelijker voelen voor wat we doen dan voor wat we laten. Soms vraag ik me af of euthanasie wel
MENNO OOSTERHOFF (68) IS (KINDER- EN JEUGD)PSYCHIATER, GESPECIALISEERD IN AUTISME- SPECTRUM- EN DWANGSPECTRUM- STOORNISSEN BIJ KINDEREN EN VOLWASSENEN. “Voordat ik zelf voor het eerst eutha- nasie uitvoerde, had ik al meerdere keren een second opinion gedaan. Dat viel me zwaar, want als je groen licht geeft, ben je medeverantwoordelijk. Daar heb ik enorm mee geworsteld. Kon het echt niet anders? Ontnam ik de patiënt niet iets? Was het religieus en spiritueel acceptabel? Ik weet nog dat ik luisterde naar een
jonge vrouw die een doodswens had, zonder meteen met allerlei oplossin- gen te komen. Wat voelde ik me daar schuldig over. Zó zijn wij psychiaters ge- traind: om behandelingen te bedenken en de moed erin te houden. Dat is een kracht, maar op een gegeven moment is het naar patiënten toe oneerlijk om te zoeken naar lichtpuntjes die er niet meer zijn. Patiënten bij wie het lijden overdui- delijk is, de kans dat ze beter worden
‘Leed kan ik wel hanteren, maar als mensen dankbaar zijn, raak ik ontroerd’
nihil. Door deze mensen ben ik me nóg bewuster geworden van de verwoesten- de effecten van psychisch lijden. Dat dat echt ondraaglijk en uitzichtloos kan zijn. Soms moet je dan zeggen: jij hebt het lang genoeg geprobeerd, ik heb het lang genoeg geprobeerd. Misschien heb je gelijk en zijn er inderdaad geen andere opties meer. De eerste euthanasie die ik zelf deed,
was bij een vrouw met een ernstige dwangstoornis. Ze ervoer alle behande- lingen, alle hulp als obstakels die de uit- weg versperden. Toen ik ervan overtuigd was dat er geen redelijke oplossingen meer voor haar waren, vroeg ik een se- cond opinion aan. Het contact met haar was niet makkelijk, ze hield altijd wat afstand. Maar vlak voordat de euthana-
mag van God – ik heb een streng-chris- telijke opvoeding gehad – en of lijden misschien niet ergens goed voor is. Dat blijft zoeken. Ik ben niet bang voor de regionale toetsingscommissie euthana- sie, wel voor de religieuze. De vrees voor gewogen en te licht bevonden worden, die raak je nooit meer kwijt. Maar inmid- dels ben ik erachter dat ware moraliteit zit in enthousiasme voor het goede, niet in angst voor straf. Na die eerste euthanasie vroeg een
vriendin of ik nu bang was in de hel te komen. Absoluut niet, antwoordde ik direct. Dat was een positieve bevesti- ging dat ik de juiste keus had gemaakt. Al blijf ik het ingewikkeld vinden dat ik niet weet of God er ook zo barmhartig over denkt. Weet je wat ik het meest aangrijpend
vind? De dankbaarheid van mensen. Leed kan ik wel hanteren, maar als mensen dankbaar zijn, raak ik ontroerd. Ik vind het verschrikkelijk dat er zulke lange wachtlijsten zijn voor euthanasie bij psychische aandoeningen, vaak wel jaren. Terwijl euthanasie bij lichamelij- ke ziektes binnen een kort tijdbestek geregeld kan zijn. Dat raakt me. Net als de vele verzoeken die ik van patiënten uit het hele land krijg of ik ze kan helpen met hun euthanasie. Plus, ik voel dat ik onder grote druk sta. Uit verschillende hoeken is er kritiek. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik zelf overeind blijf. Daar let ik goed op. Ik moet grenzen stellen, al vind ik dat heel moeilijk. Er zijn zo weinig collega’s die dit willen doen.”
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
