020 Tweegesprek


Toen & K


In het VvAA-jubileumjaar brengt Arts en Auto zorgprofessionals van toen en nu samen. Deze keer: huisartsen Bert van Veldhoven en Kathryn Westerik.


athryn (30): “Je was ruim veertig jaar huis- arts! Dan heb je het vak vast enorm zien veran- deren.” Bert (79): “Nou, daar kan


ik een dik boek over vullen. Kathryn: “Welke verandering heeft de grootste impact gehad?” Bert: “Om te beginnen was er in mijn tijd geen huisartsenopleiding. Als basis- arts ging ik direct aan de slag. Ik wist meer over leukemie dan over kinderen met mazelen, dus veel heb ik in de prak- tijk moeten leren.” Kathryn: “Dat zal best heftig zijn geweest. Zelfs met drie jaar extra opleiding vind ik het soms spannend om besluiten te nemen. Het voelt toch anders als je eindverantwoordelijk bent. Hoe ging jij daar in het begin mee om?” Bert: “Als huisarts heb je natuurlijk minder diagnostische apparatuur tot je beschikking dan in het ziekenhuis, dus je werkt altijd met een waarschijn- lijkheidsdiagnose. Daar ben ik naar patiënten altijd heel duidelijk en eerlijk over geweest. Uiteraard heb ik wel eens wakker gelegen van een besluit. Maar met de ervaring komt het vertrouwen en wordt het werk minder belastend.” Kathryn: “Het helpt dat je patiënten kunt blijven volgen, vind ik. En dus


Bert: ‘Ik had graag vier dagen gewerkt’


kunt zien hoe keuzes uitpakken. Verder geef ik patiënten een actieve rol in het zorgproces, bijvoorbeeld door ze duide- lijk te instrueren bij welke klachten ze contact moeten opnemen. Bij patiënten die je op de huisartsenpost ziet, is dat natuurlijk anders. Ik vind het soms best lastig dat ik niet weet hoe het met hen verdergaat.” Bert: “Werk je als waarnemer?” Kathryn: “Nee, ik heb heel bewust voor loondienst gekozen. Een van de mooiste dingen van ons vak vind ik continuïteit van patiëntenzorg en dat je mensen persoonlijk leert kennen. Dat gaat mijns inziens beter als je in loondienst bent. Verder is het heel waardevol om deel uit te maken van een vast team.” Bert: “De eerste jaren had ik een praktijk aan huis, eerst ook nog met een eigen apotheek. Daarna ben ik met mijn familie tegenover de praktijk gaan wonen. Feitelijk was ik dag en nacht beschikbaar; ik wilde er altijd voor mijn patiënten zijn. Terugkijkend had ik de grens tussen werk en privé beter willen bewaken. Hoe doe jij dat?” Kathryn: “Door vier dagen per week te werken en er genoeg leuke dingen naast te doen.” Bert: “Heel goed. Als ik de kans had gehad, was ik ook een dag minder gaan werken om zo meer tijd te hebben voor mijn partner en mijn kinderen.” Kathryn: “Wat vind je positieve ont- wikkelingen van de laatste decennia?” Bert: “Dat zijn er legio. De komst van huisartsenposten en praktijkonder-


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84