Tekst: Wendy Tollenaar
023
HUISARTS MARIKE DE MEIJ (49) IS HOOFD VAN HET TEAM ONDER- STEUNENDE EN PALLIATIEVE ZORG IN HET AMSTERDAMSE OLVG EN VOORZITTER VAN DE ETHIEK- COMMISSIE ALDAAR. “Een euthanasie die grote indruk op mij heeft gemaakt, is inmiddels tien jaar geleden. Ik werkte nog maar een paar jaar als huisarts en leerde een patiënt kennen die, net als ik, in de dertig was. Zelf had ik net een gezin gesticht en deze jonge vrouw droomde daar ook van. Maar zij kreeg borstkanker, onge- neeslijk. Ik vond het hartverscheurend dat ze zo ziek was en dat ze het gezin, waar zij en haar man naar verlangden, nooit zou krijgen. Op de dag van de euthanasie fietste
ik door Amsterdam. Alle spullen, de spuiten met de nummers erop, zaten in mijn fietstas. Aangekomen bij haar appartement trof ik het hele huis vol aan: haar man, ouders, zussen, vrien- dinnen, er waren zo veel mensen. De enorme liefde voor haar was alom aanwezig. Zelf lag ze boven. Terwijl ik de trap opliep, was ik me er heel bewust van dat ik iets geks kwam doen: haar doodmaken. Vlak voordat ik de euthanasie wilde
gaan verlenen, werd ik overvallen door mijn eigen emoties. Dat gebeurt me in het werk bijna nooit. Niet dat ik grienend aan haar bed stond, maar ik kreeg wel tranen in mijn ogen. ‘Ik heb het gevoel dat we door een vriend zijn begeleid’, zei haar partner. Het raakte me omdat de situatie zo intiem was en ik zo dicht- bij mocht zijn. Door deze jonge vrouw – ze had bij
wijze van spreken een vriendin kunnen zijn – besefte ik meer dan ooit hoe heftig ons werk als arts soms is, en tegelijker-
‘Ik wil mee- bewegen met mijn patiënten die doodgaan’
tijd hoe mooi. Iemand op een goede manier naar de dood begeleiden is het moeilijkste maar ook het mooiste. Deze vrouw symboliseerde dat allemaal. In de loop der jaren heb ik geleerd om
mee te wandelen met mijn patiënten. Wat kan ik wel of niet zeggen, en op welk moment? We trekken samen op tot het overlijden. In het hele traject van deze jonge patiënt heb ik me wel eens afgevraagd of ze misschien één of twee behandelingen te veel heeft gehad. Maar soms blijft iemand grenzen ver- leggen. Totdat ze voelt: het is genoeg geweest. Inmiddels weet ik uit ervaring dat
iemand die zo ziek is, ineens wakker kan worden met de overtuiging ‘nu is het klaar’. Was er daarvoor nog een tijd van zorgen, vragen, piekeren en hoop, op het moment dat het besluit tot euthanasie is genomen, komt alles in een stroomversnelling. Euthanasie gaat dwars door de agenda’s heen.
Als huisarts wil ik meebewegen met mijn patiënten die doodgaan. Er is niet één weg of een vaste route. Dat vraagt om flexibiliteit. Je mag dus andere afslagen nemen dan je van tevoren had bedacht. Ook als arts. Als patiënt mag je met een behandeling stoppen, ook als je die in eerst instantie wel wilde aangaan. Dat is niet erg. Ik blijf als dokter bij je. Met deze jonge vrouw kon ik toe-
groeien naar de euthanasie. Ik kende haar goed, wist wie ze was. Ik kon bij haar zijn en met haar meewandelen. Op deze manier was er vertrouwen en kon zij aandacht besteden aan uitjes en tijd doorbrengen met familie en vrienden. De euthanasievraag kwam op een
voor haar goed en logisch moment. Ineens stond het idee van nóg een be- handeling haar tegen. Eerdere behan- delingen waren zo heftig geweest, en ze was ontzettend ziek. Eigenlijk is dat het ideale ziekbed, als dat al bestaat: als de patiënt zelf aangeeft dat het genoeg is geweest. Uiteindelijk draait het alle- maal om aanvoelen. Dat traject van met iemand meewandelen naar het einde is zo intiem, zo persoonlijk. Ik vind het een voorrecht om daar bij te mogen zijn.”
<
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
