Tekst: Jan Kraak Illustratie: Marcel Leuning


Onvergetelijk 043


Spreekuur “


Dierenarts Jan Kraak was voor een cliënt gelukkig minder onvergetelijk dan andersom.


Eind jaren zeventig deed ik in onze gemengde praktijk ’s avonds de spreek- uren voor gezelschapsdieren. Na een drukke dag en nog nagekomen visites op het programma, kwam een volle wachtkamer mij niet zo goed uit. Maar het spreekuur verliep vlotjes tot een me- vrouw met haar poes binnenkwam. Ik kende haar goed, omdat zij regelmatig met één van haar poezen op het spreek- uur kwam. Nu was ze in de praktijk met een onduidelijk verhaal en ik kon ook niet direct een diagnose stellen. Ik stelde haar voor om de poes op de praktijk te laten opdat we haar de komende 24 uur konden observeren. Ze twijfelde en zei: “blijft u dan de hele nacht bij de poes dokter?” “Nee mevrouw, vanavond kijk ik nog een keer en morgen observeren en onderzoeken we haar weer.” Dat idee leek haar niets, waarop ik voorstelde om de poes dan maar de volgende ochtend


te brengen. Dat is goed zei ze, dan breng ik de poes om 06.00 uur. Ik zei haar dat dat wel om 08.00 uur kon. Haar repliek was “als een boer in de nacht belt, gaat u daar wel naartoe.” “Ja mevrouw, maar dan gaat het om een spoedgeval.” Terwijl de poes rustig op tafel lag te


wachten welk lot haar beschoren was, begon mijn geduld – denkend aan de visites – behoorlijk op te raken. De eigenares bleef wat mompelen en in gedachten verzonken de poes aaien. Na een flinke overpeinzing kwam de vraag: “Wat moet ik nu dokter?” Mijn bloed naderde inmiddels het kookpunt en zonder enige aarzeling was mijn ant- woord: “eruit.” En met gestrekte arm en wijsvinger wees ik naar de deur. Enigs- zins verbouwereerd werd de poes in de mand gestopt en vertrok het tweetal. Zelf was ik ook ontdaan door mijn


bruuske houding maar het leed was al geschied. Een uurtje later belde haar vriendin of zij de kat mocht brengen en zo geschiedde. De volgende dag gaf de assistente de poes met diagnose en medicijnen aan een blije eigenares mee naar huis.


Mede doordat ik spoedig daarna geen spreekuren meer deed, vergat ik het voorval. Totdat ik haar na ruim 35 jaar ontmoette op een door mij georgani- seerde kunstreis. De poes kwam wel ter sprake, maar zij herinnerde het zich nauwelijks. Sindsdien gaat ze regelmatig mee op excursie, hebben we gezellige gesprekken en heeft ze alle vertrouwen in mij als reisleider.


Zelf was ik ook ontdaan door mijn bruuske houding


Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of wout.de.bruijne@artsenauto.nl


”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100