Tekst: Theo de Vries Beeld: Marcel Leuning
Onvergetelijk 039
Berenhouder
Oud-dierenarts Theo de Vries deed in zijn praktijk regelmatig ‘zaken’ met een kleurrijke klant.
“
Nog maar enkele dagen in de dierenart- senpraktijk, in 1968, werd er ’s morgens vroeg aan de achterdeur van onze tijde- lijke woning, een boerderijtje in het buitengebied, gerammeld. Er stond een kleine man. Hij tikte
aan zijn pet, keek mij aan en sprak de voor mij legendarische woorden: ‘Als ie klant wordt bie mie, word ik klant bie oe.’ Op hetzelfde moment trok hij de prijscourant van Turkenburgs Zaden tevoorschijn. Hein, zo heette hij, was wederverkoper van deze firma. Maar dit was slechts een neventak
van zijn bedrijfje. Hein was berenhouder. Hij haalde te dekken zeugen op bij de boeren in de omgeving en na de daad bracht hij ze weer terug. Sommige oude- re zeugen liepen op de heenreis op een draf voor Hein uit naar de beer! Naast de beren waren er ook enkele
koeien waar ik de zorg over kreeg. Hein was mijn klant geworden en ik bleef niet
achter en kocht bij hem jaarlijks tien sla- en andijvieplantjes. Met een kleine spade stak hij een pol uit het zaaibed. Hij telde dan de plantjes stuk voor stuk op een krant uit. Eén twee drie, bij zeven vroeg ik naar de boerenkoolplanten. Ja ja, zei hij, ik heb hele mooie. Hij was dan de tel kwijt en begon opnieuw met de sla, één twee drie... Want ieder het zijne, niet te kort maar zeker niet te veel! Bij het zesde andijvieplantje vroeg ik naar de prei. Zelfde effect, tel kwijt, één twee drie andijvieplantjes. Elk jaar weer kocht ik plantjes en ik kon het steeds niet laten ook naar de koolplantjes te vragen. Hein woonde samen met zijn Marie, er
waren geen kinderen, en was een bezige bij. Hij voorzag het voetbalveld in het dorp van witte lijnen en hij inde de en- treegelden bij wedstrijden. En hoe klein hij ook was, hij stond zijn mannetje: zonder betalen kwam je er niet in. Hij deed voor veel burgers klein
tuinonderhoud en voor een kwartje per stuk ving hij alle mollen bij de boeren en buitenlui. Het woord bijklussen bestond nog nauwelijks, maar Hein deed het al! Op een grote, oude, rietgedekte boer- derij woonde een familie uit de stad.
Mevrouw was een niet onverdienstelijk kunstenares, maar hield ook veel dieren. Mijn hulp werd vaak ingeroepen. Hein was er zaterdagsmorgens de vaste
huishovenier. In het voorjaar tijdens een visite miste ik hem. Op mijn vraag naar de reden van zijn afwezigheid, keek mevrouw mij schalks aan: ‘Hein moet vandaag zijn zaad rondbrengen.’ Wij begrepen elkaar.
Ieder het zijne, niet te kort maar zeker niet te veel
De auteur is inmiddels overleden. Op verzoek van zijn vrouw is dit verhaal alsnog gepubliceerd.
Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of
wout.de.bruijne@
artsenauto.nl
”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
