050 Reizen V Lezersreis
Himalayaspecialist Top of the World Reizen heeft exclusief voor Arts en
Auto-lezers een individuele Bhutan-reis samengesteld, waarbij u vanaf aankomst tot en met vertrek wordt begeleid door een (Engels- talige) privégids en een privéchauffeur. De reis is geschikt voor wie veel wil zien en ervaren, maar geen lange wandelingen wil ma- ken. Voor meer informatie, zie pagina 53.
erscholen achter een stoepa in Thimphu, de dorpse hoofdstad van Bhutan, zitten twee vrou- wen. Regen tikt op het afdak boven hen en mantrakettingen glijden door hun vingers ter- wijl hun gerimpelde gezichten
op oneindig staan. Stilletjes ga ik iets verderop zitten, maar een van de twee merkt me op en tikt haar buurvrouw aan. Even kijken er twee glimlachende gezichten mijn kant op. En al ver- staan zij geen Engels en ik geen Dzongkha, ik voel me een welkome vreemdeling in ’s werelds meest afgelegen koninkrijk, dat pas in 1974 zijn grenzen voor buitenlandse toeristen opende en sindsdien maar mondjesmaat wordt bezocht. Die verlatenheid in nota bene een hoofdstad, is onwerkelijk. Ergens doet het ruige landschap van puntige bergen, rijstvelden, kloosters en witgeschilderde huizen me denken aan Tibet, dat aan de andere kant van de zevenduizenders ligt. En hoewel de moderne tijd ook in Thimphu voet aan de grond probeert te krijgen – 4G-inter- net hangt in de lucht en verspreid over het land rolt het geld gewoon uit geldautomaten – dragen praktisch alle Bhutaanse mannen nog mantels op hoog opgetrokken kousen en schitteren de vrouwen in kleurige rokken.
Een reis door de tijd Bhutan dankt zijn bestaan en onafhankelijk- heid aan kloosterburchten. Eeuwenlang waan- den de monniken zich veilig tegen invasies in indrukwekkende bergkloosters zoals dat van Punakha. Samen met Sangay, een gids van midden twintig, en een chauffeur van onge- veer dezelfde leeftijd, trotseer ik de hobbelige Dochula-pas naar de vallei waarin het klooster staat. Tijdens de hele reis zullen Sangay en de chauffeur mij vergezellen, want op eigen gelegenheid door Bhutan reizen is voor buiten- landers niet mogelijk. Mijn programma ligt ook vast, al klinkt dat beklemmender en beperkter dan het in de praktijk van alledag uitpakt. Zo besluiten wij het klooster in de ochtend in plaats van in de middag te bezoeken, wat het programma dicteerde. We hopen zo andere reizigers te ontlopen. Na een laatste bocht schitteren de gouden
daken van de burcht ons tegemoet. Het sneeuw- witte gebouw van zo’n tien etages, het hoogste gebouw dat ik tot nu toe heb gezien in Bhu- tan, is omsloten door twee bergrivieren en de schoonheid ervan maakt zelfs Sangay even stil. En hoewel dit klooster dé bezienswaardigheid
van Bhutan is, klinkt op de binnenplaats slechts het monotone geluid van reciterende monni- ken. Inderdaad, we zijn de enige bezoekers. Een groep novicen, gestoken in dieprode
pijen, vult tientallen schaaltjes met vloeibare boter voor de gezamenlijke meditatiesessie in de aangrenzende tempelhal. Eenmaal daar word ik overvallen door de hemelse overvloed aan muurschilderingen, gouden beelden en de met draken beschilderde draagbalken. Er hangen zij- den stroken die lijken op stropdassen; ze blijken symbool te staan voor de oorlellen van Boeddha. Ik krijg te horen dat lange oorlellen volgens de boeddhistische iconografi e staan voor wijsheid en compassie. Het tempelleven van Punakha gaat in slow-motion en het voelt als een voor- recht om dat als enige bezoeker te mogen zien.
Een zegen voor het land De legende gaat dat Padmasambhava, de ‘twee- de boeddha’ die het boeddhisme vanuit Tibet naar Bhutan bracht, door een vliegende tijger naar Paro werd gebracht en daar maanden- lang mediteerde in een grot. Op die plek, hoog boven de vallei, verrees zo’n 300 jaar geleden een handvol tempels die lijken te balanceren op wat uitstekende rotsen. Zo bereikbaar als de kloosterburcht van
Punakha bleek, zo afgelegen ligt die van Paro. Zonnestralen begeleiden ons tijdens onze klim naar het Tijgernest, zoals het op 3120 meter hoogte gelegen klooster symbolisch wordt genoemd. Bij iedere stap wordt de lucht ijler en glijden er meer zweetdruppels over onze licha- men. Daarom rusten we, net als de Bhutaanse bedevaartgangers, regelmatig even uit. Hoewel ik af en toe korte gesprekken met hem heb, is Sangay, die nét is begonnen als gids, ook van- daag weer bescheiden met zijn woorden. Na amper twee uur wandelen, kondigen
gebedsvlaggen langs het pad de laatste meters van onze tocht aan. Drakenkoppen sieren de gouden daken van de tempels die de wolken bijna aan lijken te raken. Gebedswielen draaien en wierook glijdt langzaam door de open ramen naar buiten. Plastic rozen sieren de beelden van de tweede Boeddha en in elk van de zeven tempels zegenen monniken bezoekers. Ik hoor mantra’s, ruik de boterlampjes en verwonder me over de rituelen en sereniteit. En realiseer me dat je als bezoeker weliswaar ‘offers’ moet brengen om dit land en zijn bezienswaardig- heden te bereiken, maar dat die geïsoleerde ligging wel zorgt voor behoud. En dat is voor kloosters zoals het Tijgernest een zegen. <
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
