Tekst: Melanie van ’t Hof
Spiegel 039
Op deze plek verhalen schrijvers, journalisten en publicisten over een persoonlijke ervaring met de gezondheidszorg en houden ze (para)medici een spiegel voor.
Afgewezen lever
Ik moest de grens over, ver weg van die nare protocollen
De draaideur van het ziekenhuis voorbij, las ik de niet te missen tekst op een muur: ‘Ieder mens is uniek, elke tumor ook’. Deze koeienletters gaven me het vertrouwen dat het nu goed zou komen. Maar ook hier geen verdere onderzoeken naar mijn fysieke staat en mijn grote tumor galwegkanker in de lever. Bij zo’n groot gezwel ‘horen’ nu eenmaal uitzaaiingen, om welke reden een transplantatie al eerder werd uitgesloten. Uitzaaiingen? Hoe kan een tumor zo groot worden, al járen in mij groeien, zonder buiten de lever zichtbare schade in mijn lijf te veroorzaken? Medische protocollen zijn onder meer gebaseerd op resultaten van door statistieken bepaalde therapieën bij patiënten met een vergelijkbare ziekte; voor de individuele patiënt niet per se geldig. Was ík zo’n patiënt? Het werd steeds duidelijker, deze aanname dwarsboomde mijn plannen. Een opgegeven patiënt is een gat in de markt voor ‘kwakzalverige’ therapieën. Als vanzelf kwamen ze op me af: een dure orthomoleculair arts, een Duitse arts die me wilde verhitten, een homeopaat met maretak-inspuitingen en het sap van de Kombucha-zwam en Buah Merah-vrucht, een wonderdrankje dat helemaal uit Papoea Nieuw-Guinea moest komen. Mijn scepsis deed me slechts kort dit pad bewandelen, een lachwekkende en dure ervaring. De chemopillen die ik kreeg voorgeschreven, remden de groei van de tumor en zodoende had ik meer tijd voor mijn plan: wél een trans-
Melanie van ’t Hof (57) is tekstschrijver en schrijft voor weekbladen. In haar boek Het Leven Verlaten? schrijft zij over haar ervaringen met betrekking tot de orgaantrans- plantatie die zij onderging.
plantatie! Ik hoopte dat mijn nog steeds sterke bast hierbij in mijn voordeel zou werken. Het was niet anders, ik moest de grens over, ver weg van die nare protocollen. Uiteindelijk kwam ik terecht in UZ Gent. “Dat zou ik ook weg willen hebben”, was de legendarische uitspraak van mijn chirurg, professor Bernard de Hemptinne, toen hij, over zijn bril heen, mijn scan bekeek. Mijn fysieke kracht en levensenergie bleken voor hem van buitengewoon groot belang. In sneltrein- vaart volgden meerdere onderzoeken en een snee van borst tot navel om de lymfeklieren te bekijken. Uitzaaiingen werden niet aangetroffen, wat mijn kansen danig vergrootte. Na uitgebreid beraad werd besloten tot een transplantatie met een ‘afgewezen’ lever. Door gebrek aan donororganen en het protocol van Eurotransplant, was voor mij niets anders weggelegd. Hoewel eng, deed de voortvarendheid van mijn chirurg mij geloven in een goede afloop. Inmiddels leef ik alweer vele jaren in goede gezondheid en gelukkig met mijn ‘afgekeurde’ lever.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100
