PSvdW 13 13 november2010
JelleBrandtCorstius Kusje
afgelopen, vanaf het Amstelstati- on. Bijna iedereenvindtdeWi- bautstraat de lelijkstestraat van de stad. Ik vindhet demooiste straat.Het is namelijk de enige plekwaarAmsterdamaanspraak kanmaken op de titel ‘grotestad’. Ik schrok toen dewerkzaamhe- denbegonnen en keek op de site vandegemeente Amsterdam, maar gelukkigblijft allesminof meerhetzelfde.Welkrijgenalle trottoirsdezelfde tegels.Dehele operatieneemtongeveer twee jaar in beslag. Ik loop graagoverdeWibaut- straat als ik heimweeheb naar het lawaai, het verkeerendelelij- ke gebouwenvanMoskou.De monotone geluidenengebouwen zorgenbij mij voor eenmeditatie- ve toestandwaarin ik goed na kandenken. Precies op hetmo- mentdat de auto langskwamsui- zen, dacht ik aanmijn buikje,en of datnoueenvooruitgang of een achteruitgang in mijn levenwas. Hetwas eenoudeMercedes,die tussendetweerijbanen slinger-
I
kliep op deWeesperstraat, diepingedachten verzonken. Ik had zojuist de heleWibaut
de. Voorin zat eenman diemep- pen uitdeelde aan eenjonge vrouw, die naasthemzat.Omdat hij ook nogenigszins op deweg moest letten, maaktehij onge- richtemaaiendebewegingen, zo- als mijn vader vroegerook altijd deed als hij het stil wildehebben op de achterbank.Maar datwa- renmeer dreigende bewegingen, hij raakteons nooit; de hand van demanlanddevol in haar ge- zicht. Deauto sloegrechtsaf, de gracht op,maar door al datmeppenhad de chauffeurgeen oogvoor de passanten op de stoep.Ophet laatstemomentsprongikopzij, deMercedes schampte mij met zijn spiegel. In dit soortsituatieskan je twee dingendoen: eenscène schop- penwaarbij je een vechtpartij riskeert,ofnegeren en doorlopen en de hele daggefrustreerdzijn. Ik koos voor de laffe tussenvari- ant: ik stak mijnmiddelvingerop en liep door. Deauto remdeen demansprong eruit.Hijnoemdemij eengorety- fuslijer en vroegofik‘wat’ had (dat ‘wat had je dan’heb ik nooit
Netals ikaanmijnbuikje denk,komtereenoude Mercedeslangssuizen
begrepen).Hetmeisje rende ach- terhemaan. Eén oogwas rood vanhet huilen, het andereoog wasblauw.Zehad eenverse schramop haar voorhoofd. Ik ver- dacht de ring vandeman. Ze ging voorhemstaan –ikgingervan uit omde boel te sussen. In plaats daarvan kneep ze haar blauwe oogdicht terwijl ze schreeuwde: “Vieze gore kankermongool, je ziet toch datweruzie hebben. Vieze vuile flikker.” Metdezewervendewoorden staptehetduoweer in deMerce- des diewegstoof, de gracht op. Door het achterraamzagiknog net dat het meisjeeen kusjegaf op dewang vanhaar vriend.
Jelle
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108 |
Page 109 |
Page 110 |
Page 111 |
Page 112 |
Page 113 |
Page 114 |
Page 115 |
Page 116 |
Page 117 |
Page 118 |
Page 119 |
Page 120 |
Page 121 |
Page 122 |
Page 123 |
Page 124 |
Page 125 |
Page 126 |
Page 127 |
Page 128 |
Page 129 |
Page 130 |
Page 131 |
Page 132 |
Page 133 |
Page 134 |
Page 135 |
Page 136