De draagplichtovereenkomst
Daarnaast moet het bestaan van de draagplichtovereenkomst ook passen bij de familievermogensrechtelijke wensen van de partners. Ik zie daar hetzelfde probleem als met de overlijdensrisicoverzekeringen; die worden vaak ‘standaardmatig’ kruislings gesloten, ook wanneer er geen sprake is van verpanding, waardoor de uitkering dus ‘gewoon’ toekomt aan de partner als begunstigde. Dat klinkt (fiscaal) leuk, maar kan een zorgvuldig opgesteld testament per saldo buitenspel zetten. Vooral bij samengestelde gezinnen, waarbij de (uiteindelijke) erfgenamen van de één, niet per sé ook de (uiteindelijke) erfgenamen van de ander zijn, kan dat gevolgen hebben die je cliënten niet overzien, en die je waarschijnlijk ook niet achteraf kunt ‘repareren’.
De meerwaarde is dus de advisering van A tot Z. Niet alleen de eigenwoningregeling is in beeld, maar ook de financiële situatie van de partners, de manier waarop zij hun maandlasten willen dragen/verdelen, hun gerechtigdheid willen beschermen in het geval van (echt)scheiding, en hoe zij hun aandeel in de (over)waarde willen nalaten. Alleen als je een situatie op die manier aanpakt (kunt aanpakken), zou je je mijns inziens met het sluiten van draagplichtovereenkomsten bezig moeten houden.
Welke zaak/casus is u het meest bijgebleven?
Als gevolg van de alsmaar doorstijgende huizenprijzen, in combinatie met het schijnbare gemak waarmee jubeltonnen (en hogere bedragen) worden geschonken, zie ik de bedragen die uit eigen middelen geïnvesteerd worden steeds groter worden. Het sterkste geval daarvan trof ik een paar maanden geleden; een man en een vrouw hadden samen een huis gekocht van bijna € 2.000.000, dat volledig betaald zou worden uit eigen middelen van de man. Bij navraag bleek dit bedrag aan hem - vrij van recht - geschonken te gaan worden, onder een ‘strenge’ uitsluitingsclausule. Uiteindelijk heb ik de vrouw geadviseerd om de woning niet mee aan te kopen, maar om de man enig eigenaar te laten zijn. Los van het emotionele aspect van het ‘samen eigenaar zijn’, kun je je namelijk ernstig afvragen welk belang het dient om de vrouw ‘op papier’ mede-eigenaar te laten zijn, zonder enige financiële gerechtigdheid tot de woning, en mét de fiscale gevolgen van dien; zouden zij namelijk de woning weer verkopen, dan realiseert de vrouw eigenwoningreserve ter waarde van € 1.000.000, zonder ook maar een cent aan de verkoop over te houden.
Welke boodschap zou u aan het notariaat willen meegeven op dit gebied?
Vraag altijd goed uit bij je cliënten hoe zij ‘het hebben van een draagplichtovereenkomst’ voor zich zien, welke gevolgen zij willen dat dat heeft, en leg dat duidelijk vast! Fiscaal is dat vaak het zelfde verhaal
fbn.nl/pe-notariaat
(maximale hypotheekrenteaftrek, zonder fiscale nadelen voor de één of de ander), maar op het gebied van het familievermogensrecht kunnen cliënten – ongemerkt – heel verschillende verwachtingen en wensen hebben.
Een voorbeeld: in het geval de man meer eigen geld inlegt dan de vrouw, realiseert hij zich dan dat, omdat hij als gevolg van het sluiten van de draagplichtovereenkomst niet direct een vergoedingsvordering krijgt jegens de vrouw (er is immers geen sprake van ‘onder- of overbedeling’), er dus bij zijn overlijden geen vordering is die hij aan zijn erfgenamen nalaat, en dat bij een ‘standaard’ verblijvingsbeding ‘om niet’ alle overwaarde aan de partner toekomt?
Welke ontwikkeling op het gebied van de eigenwoningregeling baart u zorgen?
Ik denk dat er in het land geen notaris te vinden is die enthousiast wordt van de huidige praktijk van de zogeheten
13
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40
