042 Interview


Wanneer ze als coassistent snuffelt aan de verschillende specialisaties, weet de Amsterdamse student dat ze de juiste studiekeuze heeft gemaakt – ondanks het wel érg romantische beeld dat ze als tie- ner van het vak had. “Het merendeel van de coschappen vond ik ontzettend boei- end. Alleen bij gynaecologie worstelde ik even met de vraag of ik later wel in zo’n omgeving zou kunnen werken. Het rom- melde daar op dat moment namelijk flink op de afdeling. Maar dat was eigenlijk het enige moment dat ik heb getwijfeld; ik heb het op de ziekenhuisvloer vooral altijd superleuk gevonden. De afdelingen chirurgie en geriatrie in het AMC, interne geneeskunde en spoedeisende hulp in het Spaarne Gasthuis, de mammapoli van het OLVG, de dermatologie op diverse plek- ken, om er een paar te noemen: ik heb er als co, anios en huisarts in opleiding niet alleen veel geleerd, maar er ook alle ruimte en vertrouwen gekregen.” Met de eindstreep van haar huisartsen-


opleiding in zicht – ze zit in het laatste jaar – droomt ze weleens over ooit, misschien, een eigen praktijk. “Ik denk dan aan een groot gezondheidscentrum dat een brug slaat naar het ziekenhuis. Want nu zit iedereen vooral op zijn eigen eilandje, maar uiteindelijk vormen we samen één systeem.”


Mensenkennis Sinds de Amsterdamse huisarts in spe zich in de top van de vaderlandse horeca beweegt, zigzagt ze continu tussen twee werelden die op het eerste gezicht tegen- polen lijken: de glitter en glamour van fine dining tegenover de sobere realiteit


van de gezondheidszorg. Maar er zijn zeker overeenkomsten, aldus Van Bronckhorst-Kunz. “Dokter worden vergt een groot uithoudingsvermogen, het is net een marathon, je moet steeds je eyes on the prize houden. Hetzelfde geldt voor werken in een sterrenrestaurant, ook dat is te vergelijken met topsport, ook dat vraagt om volharding. En als arts probeer je het, net als in de gastronomie, iedere dag weer nét iets beter te doen. Verder doe je in de horeca, net als in een spreekkamer, enorm veel mensenkennis op.” Met bewondering kijkt ze naar een ondernemende topchef als Alain Ducas- se. En naar een echtpaar als Jannis en Claudia Brevet. “Zij behoorden met hun restaurant Inter Scaldes jarenlang tot de top van gastronomisch Nederland. Álles klopte er. En ondanks hun sterrenstatus zijn ze altijd heel bescheiden gebleven. Dat siert ze als mens, ik vind dat echt heel bewonderenswaardig.” Ook iemand als Sergio Herman kan haar inspireren. “Dat vind ik een waanzinnig goeie chef en een schoolvoorbeeld van iemand die erg creatief is en out of the box denkt. En ik weet dat Niven zeker ook Michel Bras zou noemen, dat is een Franse chef die echt een pionier is als het gaat om groenten in de gastronomie.” Wie haar grote inspiratiebronnen zijn


als het gaat om de gezondheidszorg? Ze is even stil. “Dan zeg ik: alle collega’s op de werkvloer. En, maar dat is waarschijnlijk vloeken in de kerk, alle ondernemers in de zorg. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ondernemende buitenstaanders, dankzij hun frisse kijk, oplossingen kunnen bieden voor belangrijke vraag-


stukken waar we in de zorg al zo lang mee worstelen, zoals personeelstekorten. Het is belangrijk om de zorg aantrekkelijk te houden voor de mensen die er in werken. Nieuwe inzichten en een andere invals- hoek kunnen daarbij helpen.”


Kostenpost Als het gaat om ondernemen, zijn Niven en Virginie niet bepaald van het type eerst-de-kat-uit-de-boom-kijken. Na een faillissement in het coronajaar 2020 van het Rijswijkse restaurant, zetten de twee nog in de zomer van datzelfde jaar een gewaagde stap: in augustus 2020 openen ze samen een nieuw restaurant: Triptyque in Wateringen. En daarmee is de culinaire cirkel min of meer symbolisch rond, want Triptyque (Frans voor ‘drieluik’) is gevestigd in hetzelfde pand waar Niven Kunz in 2006 als 24-jarige chef van res- taurant ’t Raethuys zijn eerste Michelin- ster kreeg. Terugkijkend op dat veelbewogen jaar


2020, geeft Van Bronckhorst-Kunz toe dat ze over die snelle stap misschien nog íetsjes langer hadden moeten nadenken. “We zitten in een fantastisch pand, maar hebben veel kosten gehad door sluiting tijdens corona. Vrienden en familie heb- ben ons gelukkig enorm geholpen bij het opknappen.” Vier avonden in de week – van woens-


dag t/m zaterdag – is hun restaurant open. Dat ze in Amsterdam wonen is niet zozeer om afstand te scheppen tussen restaurant en privéleven, maar vooral omdat ze zo graag in de hoofdstad wonen. “Op zondag en maandag zijn we allebei vrij, en op dinsdag is Niven ook nog vrij.


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100