020 Tweegesprek


Toen & N


In het VvAA-jubileumjaar 2024 brengt Arts en Auto zorgprofessionals van toen en nu samen. In deze laatste aflevering van de serie: psychiaters Nelleke Nicolai (77) en Anne Buijs (34).


elleke: “In 1966 was ik onderdeel van de aller- eerste lichting studenten aan de toen opgerichte geneeskundestudie in Rotterdam. In mijn


derde jaar deed ik een keuzepracticum psychiatrie. Ik voelde meteen: hier zit ik op mijn plek. Maar eigenlijk wist ik al op mijn vijftiende dat ik psychiater wilde worden. Mijn vader was huisarts, ik groeide op in zijn praktijk. Als tiener ging ik me verdiepen in de psychiatrie- boeken in zijn kast. Vanaf dat moment was ik verkocht. De complexiteit van de menselijke geest in relatie tot zijn om- geving vond – en vind – ik ongelofelijk interessant.” Anne: “Bij mij kwam de interesse pas later. Als kind was ik al wel gefascineerd door het menselijk lichaam. Ik weet nog dat ik het fantastisch vond toen ik een keer naar het ziekenhuis moest. Kreeg ik eindelijk een kijkje in de keuken. Tijdens mijn geneeskundestudie heb ik lang getwijfeld welke specialisatie ik zou kiezen. Het werd psychiatrie omdat ik de verhalen van mensen fascinerend vind. En omdat je in de psychiatrie de tijd krijgt om daarnaar te luisteren. Als kinder- en jeugdpsychiater heb ik met kinderen én hun volwassen ouders te maken. Extra boeiend.”


Nelleke Nicolai: ‘Ik heb me hard gemaakt voor verandering’


Nelleke: “Toen ik in 1973 met mijn specialisatie begon, was het behandel- palet nog heel beperkt. Psychoanalyse was de leidende theorie in de hele ggz. Ook bij de sociale psychiatrie, terwijl je daar eigenlijk weinig aan psychoanalyse had; je kon iemand met een psychose immers moeilijk op de bank leggen. Kort daarna ontstonden er gelukkig an- dere therapievormen, zoals groepsthera- pie, gezinstherapie en gedragstherapie. Terugkijkend vind ik het bijzonder dat ik al die ontwikkelingen van nabij heb meegemaakt.” Anne: “Dat kan ik me voorstellen! Hoe ging dat met medicatie?” Nelleke: “Ook daarin hadden we in de jaren 70 weinig keus. Als assistent werd ik bij een acute crisis op pad gestuurd met een koffertje chloorpromazine en haloperidol. Voor depressieve klachten hadden we alleen nog tricyclische anti- depressiva, met enorm veel bijwerkin- gen. Wat dat betreft is er veel ten goede veranderd. Al vind ik het wel zorgelijk dat antidepressiva tegenwoordig snel worden voorgeschreven, zonder goed te kijken naar de achterliggende oorzaak van de klachten. Daar is helaas vaak geen tijd meer voor.” Anne: “In de kinder- en jeugdpsychia- trie zetten we farmacotherapie alleen in als het echt niet anders kan. Sowieso merk ik bij jonge collega’s dat we kriti- scher zijn op medicatiegebruik dan de generaties voor ons, mede omdat we nog weinig zicht hebben op de lange termijn effecten bij kinderen. Waarin heb jij je als behandelaar gespecialiseerd?”


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100