Beeld: Shutterstock
027
‘Weerstand tegen vernieuwing is normaal’
Als algemeen chirurg/vaatchirurg heb ik de ontwikkeling van een aantal technologieën meegemaakt die het werk niet alleen voor mij ‘leuker, gemakkelijker en effi ciënt’ hebben gemaakt, maar die ook voor de pa tiënt veel minder ingrijpend en pijnlijk waren, en veel sneller leidden tot een terugkeer naar het dagelijks leven. Denk hierbij aan de introductie van de laparoscopische chirurgie, de behandeling van de buikvaten, en de behandeling van spataderen. Tech- nologieën die het mogelijk maakten operaties uit te voeren zonder daarbij toegang te hoeven te verschaffen via grote incisies. Naast de technische valkuilen
zaten de belemmerende factoren vooral in de vergoeding door de zorgverzekeraar en in de culturele weerstand bij de oude garde. Weerstand tegen vernieuwing is normaal en komt vaak voort uit het niet bekend zijn met de technologie, onzekerheid over het resultaat, en oprechte zorg om de veiligheid van de patiënt. Zo ook met de nieuwe digitale technologieën, zoals AI, waarvan al vele jaren wordt gezegd van zij de zorg ingrijpend zullen transformeren. Ik ben er zelf ook van overtuigd dat
digitale technologie een enorme ver- betering gaat betekenen voor onze zorg, al was het alleen doordat er voor de overbelaste zorgprofessional meer tijd vrijkomt om aandacht te kunnen geven aan zijn/haar patiënt. Administratieve routinetaken zouden kunnen worden geautomatiseerd en processen zouden worden verbeterd door bij voorbeeld het toetsenbord in de spreekkamer te vervangen door spraakherkenning. Er zijn valkuilen en belemmerende factoren, maar digitale technologieën zullen zeker een plaats krijgen binnen de zorg, mits dit zorgvuldig gebeurt, samen met de zorgprofessional.
Allan Vafi , MD MBA vaatchirurg
‘Zorgtechnologie biedt juist kwetsbare groep perspectieven’
‘Sneller dan de snelste typist’
“Pa, je kunt helemaal niet typen”, zegt mijn zoon, radioloog. “Waarom gebruik je geen spraakherkenning?” Ik zie haastig gemaakte opname- brieven met teksten als “patiënt werd opgenomen, kreeg een infuus en ontslagen”, omgeven door een diarree van copy-paste lab- en röntgenuitslagen. Zelf stoeide ik altijd heftig met de tijd om de poli- patiënt voldoende aandacht te geven. Bij zijn vertrek uit de kamer typte ik nog onhandig snel mijn verslag. Collega’s vertellen vol trots dat
ze blind kunnen typen, maar dat is echt wat anders dan blind commu- niceren: wat een onrust geeft dat typen. Patiënten durven niets meer te vragen, het voelt bij hen als een tikkende klok. We hebben ons laten ombouwen tot typefeuten! Waarom geen spraakherkenning?
Binnen één week typt het systeem sneller dan de snelste typist, maakt geen fouten meer, is volledig, ook de ‘geen-vragen’ komen in een prachtig volledig dossier (geen tekenen van… etc.), inclusief de medicatie. En de patiënt luistert mee hoe je aan het eind van het consult je bevindingen razendsnel en volledig inspreekt. Af en toe met commentaar dat dat niet be- doeld wordt. Het was voor mij een verademing. Ik heb nog nooit een patiënt gehoord die een tikkende dokter als positief ervoer. Ga in discussie met je organisatie
en laat het systeem voor je typen. Dr. P.D.L.P.M. van der Valk, longarts
Miljoenen Nederlanders hebben beperkte digitale vaardigheden of zijn laaggeletterd. Juist deze groepen hebben vaak een gezondheidsach- terstand. Kunnen we ook hen met tech in de zorg helpen? Jazeker: onderstaande voorbeelden laten zien dat digitale zorg kwetsbare groepen juist nieuwe perspectieven biedt. In een studie naar zelfmanage-
ment bij COPD kregen patiënten een ‘kastje’ bij de televisie, met een ‘aangepaste zapper’. Daarmee kon- den ze op het beeldscherm vragen beantwoorden, waarna het algoritme een advies gaf. De onderzoeker installeerde alles bij de mensen thuis, en zorgde ervoor dat de techniek vertrouwd was. Dat werkte! Helaas bleek die investering na het pro- motietraject niet meer haalbaar, en sneuvelde deze succesvolle digitale innovatie. Voor sommige groepen zijn
verslavingsbehandelingen te veel gericht op ‘praten over’. Virtual reality biedt een andere manier van leren: door te ervaren en te oefenen met realistische scenario’s. Patiënt en behandelaar ontdekken hierdoor samen welke situaties en prikkels trek in middelengebruik oproepen, én wat er helpt om daarmee om te gaan. Waar nodig kan de therapeut in de lastige situatie direct steun geven. Patiënten met beperkte digitale
vaardigheden of laaggeletterdheid zijn wellicht niet de eersten waarbij u zorgtechnologie denkt te kun- nen gebruiken. Maar inclusieve technologieontwikkeling én goede introductie kunnen ‘techniekstress’ en andere obstakels wegnemen. Zorgtechnologie biedt patiënten meer regie en nieuwe manieren om aan hun gezondheid te werken. En dat is juist voor deze patiënten een kans!
Joanneke van der Nagel, psychiater
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
