Interview


‘Ziekenhuizen moeten het lef hebben om de huidige werk- wijze helemaal om te gooien’


haar co-schappen en haar baan als anios is de gebrekkige onderlinge communicatie tussen zorgprofessionals. Met name het overleg tussen verpleegkundige, arts-assistent en co-assistent is vaak zo tijdrovend en omslachtig dat dit de communicatie met de patiënt niet ten goede komt. Ze vindt het jammer dat nog steeds niet in alle ziekenhuizen de overdracht aan het bed plaatsvindt. “Op die manier is de patiënt veel meer betrokken bij de besluitvorming.”


Curriculum vitae Claire Loots (1983)


1995-2001 gymnasium St. Michielsgestel 2001-2002 undergraduate Indiana University (VS) 2002-2007 doctoraal geneeskunde UvA 2007-2011 promotie ‘gastro-oesofageale reflux bij kinderen’ UvA 2011-2013 co-schappen, waaronder kindergenees- kunde in Malawi 2013-2014 anios interne en intensive care, Slotervaart- ziekenhuis, Amsterdam 2013-heden oprichter trai- ningsbureau Geneeskeuze 2014-heden aios huisarts- geneeskunde UvA, werkzaam in Huisartspraktijk Swart, Amsterdam 2014 deelnemer Ziekenhuis van de Toekomst


012 december 2014 ArtsenAuto


Ouderwets Dat een gezamenlijke overdracht aan bed nog lang niet overal plaatsvindt, illustreert volgens Loots dat ziekenhuizen soms te veel vasthouden aan het oude concept. Zo vraagt ze zich af hoe het kan dat, terwijl ‘de hele wereld’ mobiele apparatuur op zak heeft, alleen het zieken- huis de digitale infrastructuur nog op een ouderwetse manier organiseert. “Geef al het ziekenhuispersoneel een tablet, zodat artsen en verpleegkundigen niet langer naar een pc hoeven te rennen om informatie op te zoeken. Met een tablet kan het zorgpersoneel de patiënt aan bed met plaatjes en filmpjes eenvoudig informeren over bijvoorbeeld het ziekteverloop. Deze mogelijkheid is natuurlijk helemaal niet nieuw, maar het gaat erom dat een ziekenhuis het lef moet hebben om de huidige werkwijze helemaal om te gooien.” Loots’ kritische kanttekeningen over de gang


van zaken in het ziekenhuis doen geen afbreuk aan haar liefde voor het vak. En deze gaat ver terug: al op haar vierde wist Loots dat ze dokter wilde worden. Later op het gymnasium was er een fase waarin ze een baan met meer maat- schappelijke impact ambieerde, diplomaat bij de VN bijvoorbeeld. Hinkend op twee gedachten vertrok Loots


na het behalen van haar vwo-diploma voor een jaar naar Amerika, waar ze aan de universiteit van Indiana een undergraduate deed, bestaande uit een mix van rechten en geneeskunde. Na het volgen van de vakken biologie en fysiologie was haar studiekeuze snel gemaakt. “Wat ik daar leerde, vond ik zó interessant dat het laatste restje twijfel op slag


verdween: het moest geneeskunde worden.” Terug in Nederland werd Loots in Amsterdam ingeloot. Na het afronden van haar doctoraal nam ze een ongebruikelijke beslissing door niet meteen co-schappen te lopen, maar te promoveren op gastro-oesofageale refluxziekte bij kinderen. Voor het promotieonderzoek verbleef ze anderhalf jaar in Australië. “Die periode heeft me in allerlei opzichten geholpen volwassen te worden en bood mij de gelegen- heid om afstand van mijzelf te nemen. Zo ervoer ik tijdens mijn onderzoek dat het niet nodig is om van 100 procent altijd maar 120 procent te willen maken. Als ik een presentatie moest voorbereiden, was ik vaak tot drie uur ’s nachts bezig om deze tot in het kleinste detail te perfectioneren. Terugkijkend mag ik blij zijn dat ik geen burn-out heb opgelopen, want alle ingrediënten waren aanwezig.” Na haar promotie volgden alsnog de uit-


gestelde co-schappen. Hoewel ze tot die tijd altijd had geroepen kinderarts of mdl-arts te willen worden, werd ze van haar co-schap in de huisartsenpraktijk veruit het meest enthousiast. “Het viel me op dat ik aan het einde van de dag fluitend naar huis fietste. Zo’n opgewekt en opgeruimd gevoel had ik bij de andere co-schappen eigenlijk nooit gehad.” Toch brachten hersenspinsels haar even in ver- warring. “Ik was toch ambitieus? Ik moest toch voor het hoogst haalbare gaan? Iemand in mijn directe omgeving zei zelfs: ‘Huisarts? Dat heeft toch geen status?’.”


Totaalplaatje De verwarring duurde precies een week. Toen besefte ze dat het in het leven niet om status draait. “Mijn beslissing om huisarts te wor- den, baseer ik niet op ‘ambitie’ of ‘het hoogst haalbare’. Het is niet interessanter of beter om specialist in het ziekenhuis te worden. Als huisarts kan ik naar de hele mens kijken, ook in sociaal opzicht. Het totaalplaatje heeft mij altijd enorm gefascineerd. Ik vind het te gek om bij mensen thuis te komen en te zien wat voor een familie ze hebben. Niet voor niets staat onder aan mijn cv bij overige interesses: avon- tuur en mensen. Ik hou gewoon van mensen!” Hoewel ze deze liefde goed kwijt kan in haar


huisartsenopleiding, is ze ook daarbuiten bezig met het helpen van mensen, maar dan op een meer psychologische manier. Vrienden bestookt ze regelmatig met drie vragen: waar word je ge- lukkig van, waar ligt je passie, wat is je talent? Om deze interesse in de mens verder vorm te geven, lanceerde ze eind vorig jaar samen met


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76  |  Page 77  |  Page 78  |  Page 79  |  Page 80  |  Page 81  |  Page 82  |  Page 83  |  Page 84  |  Page 85  |  Page 86  |  Page 87  |  Page 88  |  Page 89  |  Page 90  |  Page 91  |  Page 92  |  Page 93  |  Page 94  |  Page 95  |  Page 96  |  Page 97  |  Page 98  |  Page 99  |  Page 100  |  Page 101  |  Page 102  |  Page 103  |  Page 104  |  Page 105  |  Page 106  |  Page 107  |  Page 108  |  Page 109  |  Page 110  |  Page 111  |  Page 112  |  Page 113  |  Page 114  |  Page 115  |  Page 116  |  Page 117  |  Page 118  |  Page 119  |  Page 120  |  Page 121  |  Page 122  |  Page 123  |  Page 124