044 Reizen H


Boekverloting De redactie mag drie exemplaren verloten van Expeditie Achtertuin, het (medio mei verwachte) boek van reisjournalisten Bas van Oort en Dirk Wijnand de Jong over hun verkenningstochten door Nederland. Wilt u meeloten? Stuur dan een mail met uw adres en VvAA-lidnummer naar verloting@artsenauto.nl, o.v.v. Expeditie Achtertuin.


et zou me niks verbazen als er achter de volgen- de boom het hoofd van een giraff e tevoorschij n komt. We sluipen door varens en kniehoog gras, het voelt als een safari te


voet. Af en toe passeren we een bij na opge- droogde waterpoel. ‘Pas op voor krokodillen’ fl itst het even door me heen. Maar we zij n niet in Afrika. Noch in het zuiden van Florida. Toch lij kt het er af en toe verdraaid veel op. We bevinden ons op de grens van Limburg


en Noord-Brabant. Daar ligt een ‘wetland’ van 1.400 hectare: Nationaal Park De Groote Peel. Een moerassig gebied en een van de weinige plekken in Nederland waar nog hoogveen voorkomt. Vroeger werd hier veel turf gesto- ken; tegenwoordig is het beschermd natuur- gebied en een paradij s waar je weliswaar geen exotische roofdieren kunt zien, maar wel vele soorten broed- en trekvogels. Zoals de blauwe kiekendief, klapekster, blauwborst en zelfs kraanvogels. Dankzij een fl ink netwerk van wandelpaden


en knuppelbruggen laten we de bewoonde wereld binnen de kortste keren achter ons. Helemaal wanneer we tussen het kreupelhout lopen. En terwij l zelfs de zon ‘op z'n Afrikaans’ ondergaat – een grote bol, diep oranje – zucht ik tevreden. Het is een doordeweekse zomer- avond, ik bevind me op nog geen twee uur rij den van huis, maar het voelt alsof ik al lang op reis ben. En ver weg.


Wereldreizigersblik Het is een conclusie die ik het afgelopen jaar geregeld heb getrokken. Ruim een jaar gele- den begon ik met collega-reisjournalist Dirk Wij nand de Jong aan een avontuur in eigen land. Allebei waren we al bij na een decennium


lang vooral bezig met hoe mooi de rest van de wereld was. We maakten reisverhalen over bergwandelingen in Kirgistan, fi etstochten door de Verenigde Staten en treinreizen door Rusland. Tot we ons afvroegen: hoe goed ken- nen we ons eigen land eigenlij k? En waarom zoeken we altij d over de grens naar mooie landschappen, ervaringen en avonturen? We besloten ons op Nederland te richten en


trokken eropuit met de blik van een wereldrei- ziger. Soms gingen we voor een dag weg. Om de zon op te zien komen boven de Veluwe in volle bloei; of onder te zien gaan bij de Reeu- wij kse Plassen, een landschap met afgegraven slootjes en smalle stroken weiland dat zich als een backgammon-speelbord uitstrekt.


Elke kudde koeien of schapen op een eigen stukje land. En fl interdunne stroken asfalt die de plukjes huizen en boerderij en met elkaar verbinden. Soms gingen we op pad in een camper. Naar


nationale parken die we nog nooit hadden bezocht. Zoals eerdergenoemd: De Groote Peel, of De Maasduinen. Daar ligt, dicht tegen de Duitse grens, de langste rivierduinengordel van ons land. Gevormd in duizenden jaren, voornamelij k door wind en water, in de tij d dat de Maas nog een zij tak was van de Rij n. En keer op keer kwamen we meer te weten


over ons eigen land. Bij voorbeeld dat geiten, schapen en runderen het land begrazen om te voorkomen dat planten zoals en bramenstrui- ken niet te weelderig groeien. Op lange lente- avonden waren we steevast tot laat nog buiten. Op de fi ets, over de hei en door het bos. Of wandelend, door stuifzand en paraboolduinen. Maar net zo vaak ging ik alleen naar buiten.


Vrij snel merkte ik een verandering in mij n bewustzij n. Wie de natuur om zich heen niet meer voor lief neemt, vindt de wereld aan zij n voeten. Vanuit mij n woonplaats Rotterdam trok ik er lukraak op uit. Dicht bij huis, op de fi ets naar bij voorbeeld de Hoeksche Waard en het eiland Tiengemeten, of richting de kust naar het strand van de Maasvlakte. Soms pakte ik de auto of trein en trok iets


verder, naar de grenzen van ons land. Naar het unieke Zeeuws-Vlaanderen, het enige stuk vasteland dat we hebben dat niet aan een ander deel van Nederland grenst. Rij dend tussen plaatsen als Biervliet en Boerenhol slaat de oneindigheid meer dan eens toe. Over kaars- rechte wegen die eindigen in een punt aan de horizon. Met mij n vriendin reisde ik zelfs drie weken


aan één stuk zonder de grens over te gaan. Van Zuid-Limburg naar de bossen van Drenthe en vervolgens via de Friese meren naar Ameland. Om achteraf te stellen dat het een van de meest veelzij dige reizen was die ik in lange tij d had gemaakt.


Zorgeloos naar buiten Wat we een jaar geleden nooit hadden kunnen bedenken, is dat de wereld er op dit moment voor iedereen totaal anders uitziet. Waar- schij nlij k kan niemand de komende tij d op reis. We kunnen zelfs maar mondjesmaat naar buiten. Juist daarom is het belangrij k om te blij ven beseff en hoe mooi de natuur om ons heen is. En dat – wanneer we straks weer zor- geloos naar buiten kunnen – we niet meteen lang en ver weg hoeven te gaan. Dichtbij ligt de schoonheid voor het oprapen. <


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76