018 COVID-19


Blik over


Nederlandse artsen die elders in Europa werken, worden vanzelfsprekend ook geraakt door COVID-19. Hoe gaan zij in hun werk en privé met de pandemie om?


F


ysiotherapeut Mirjam Mosch (54) heeft al zeven- tien jaar een solopraktij k in Spanje. In Benidorm en omgeving behandelt ze pa- tiënten aan huis, maar door


COVID-19 liggen haar werkzaamheden al weken stil. “Al een aantal dagen voordat Spanje de lockdown aankondigde, ben ik gestopt met werken. Ik heb een drukke praktij k. Ik werk veertig tot vij ftig uur in de week, waarbij ik van de ene naar de andere patiënt ga. Velen van hen zij n ouder dan zeventig. Ik had wel door dat de situatie ernstig was en dacht: ik wil het niet op mij n geweten hebben dat ik mij n patiënten besmet.” Inmiddels zit de fysiotherapeut – als


Arts en Auto haar half april spreekt – al ruim vier weken thuis. “Ze zij n in Spanje heel streng. Je mag alleen naar de apotheek, naar een arts en naar de dichtstbij zij nde supermarkt. In je eentje. Ga je naar een supermarkt verderop, dan krij g je een hoge boete. Overal moet je handschoenen en een mondkapje dragen. Ook in de auto, waar je met maximaal twee personen in mag zitten; de tweede persoon móet schuin achter de bestuur- der zitten. Politieauto’s rij den door de straten om te surveilleren en er vliegen regelmatig drones en helikopters over om de stranden in de gaten te houden. Het voelt militaristisch aan, maar ik voel me wel beschermd.” Als het gaat om steunmaatregelen voor


ondernemers verschillen Nederland en Spanje van elkaar. “Als zzp’er moet ik mezelf zien te redden. Je kunt een lening krij gen, maar die moet je volledig terug betalen. De sociale lasten en ziektekos- tenverzekering die normaal automatisch van je rekening worden afgeschreven, hebben ze voor zes maanden stopgezet, maar ook die moet je uiteindelij k gewoon betalen. Omdat ik patiënten aan huis behandel, heb ik relatief weinig kosten. Maar om me heen zie ik mensen met hoge vaste lasten die het fi nancieel heel zwaar hebben.” Mosch verwacht niet dat zij in de fi nan-


ciële problemen zal raken – “Ik heb door de jaren heen een buff er opgebouwd” – maar vreest wel dat het lang zal duren voordat ze haar praktij k weer op de rit heeft. “Niemand weet hoe lang deze crisis gaat duren, maar stel dat in juni bepaalde beroepen weer mogen worden uitgeoefend, dan zal dat nog niet voor mij gelden. Ik kan een patiënt immers niet op twee meter afstand behandelen. Ik zal tot de laatste groepen behoren die het werk weer mogen hervatten. Daar komt bij dat mij n patiëntenbestand voornamelij k bestaat uit Nederlanders, Belgen, Duitsers en Engelsen: ik verwacht dat de grenzen nog veel langer dicht zullen blij ven.”


Céleste Schoenmakers-Smits (53) woont sinds 2010 met haar man en twee kinderen in de Franse Ardèche, na elf


jaar als HIDHA te hebben gewerkt in Veldhoven. Inmiddels is ze haar negende jaar ingegaan als waarnemend huisarts in Vallon Pont d’Arc. Daarnaast keert ze vier keer per jaar terug naar Nederland om daar een dag of tien waar te nemen voor haar oud-collega’s in Brabant. Tij - dens een telefonisch onderhoud op 9 april laat Schoenmakers weten dat eind april haar volgende waarneming in Veldho- ven staat gepland. Ze vertelt dat ze druk bezig is om documenten te verzamelen waarmee ze straks zonder problemen de Franse en Belgische grens hoopt te pas- seren. “Ik heb al contact gezocht met de Nederlandse ambassade en met de Franse autoriteiten, helaas kan niemand me nog precies vertellen wat ik nodig heb. Maar als vrachtwagenchauff eurs de grens over mogen, heb ik er alle vertrouwen in dat het mij als arts straks ook lukt.” Ze vertelt dat ze dagelij ks goed op de


hoogte wordt gehouden van de situatie in de regio Veldhoven en ook regelmatig contact heeft met haar vroegere HAIO- groep, waarvan een deel in de brand- haard werkt. Bang om vanuit de relatief licht getroff en Ardèche naar het zwaar getroff en Brabant te komen, is ze niet. “Natuurlij k ben ik net als ieder ander bezorgd, ik laat immers mij n gezin hier achter. Maar hier zij n we voor opgeleid. Als wij als zorgprofessionals niet meer durven te werken, ligt de hele zorg op z’n achterste.” Dat ze in Frankrij k buiten woont, op


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76