Tekst: Adri van Beelen


027


logstijd


mogelij kheid is om openlij k mee te werken, maar intussen stiekem tegen- gas te geven, op wat voor manier dan ook. In ieder geval is van collaboratie op grote schaal geen sprake. Van de 7.000 artsen in Nederland zou slechts een heel klein deel hebben samengewerkt met de bezetter. “Maar het is nou ook weer niet zo dat alle artsen in het verzet zaten”, zei Mart van Lieburg, emeritus hoogleraar Medische Geschiedenis enkele jaren ge- leden in het tv-programma Andere Tij den. “Aan het begin van de oorlog bleef ieder- een in principe zij n werk doen zoals hij dat gewend was, met als verschil dat we bezet waren door de Duitsers.”


Bordjesactie Al vrij snel wil de bezetter meer greep krij gen op de Nederlandse gezondheids- zorg en dus ook op artsen. Daarom wordt in mei 1942 door Seyss-Inquart de


‘Artsenkamer’ in het leven geroepen, eigenlij k een voortzetting van de Neder- landse Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst. De Artsenkamer is echter geen succes. Slechts een klein deel van de 7.000 artsen wordt lid. Langzaam groeit het verzet. Een deel


van de artsen richt een collectief verzet op dat bekend komt te staan onder de naam ‘Medisch Contact’, het begin van het gelij knamige tij dschrift, dat nog altij d bestaat. Volgens Van Lieburg heeft Medisch Contact de Nederlandse medici vrij snel op één lij n gekregen. “Als reac- tie op het verplichte lidmaatschap van de Artsenkamer, roept Medisch Contact de artsen op om afstand te doen van hun artsentitel. Tij dens de zogeheten bordjes- actie plakken de Nederlandse artsen de titel op het bordje op hun praktij kdeur af, om daarmee symbolisch afstand te doen van hun titel.”


De Binnenlandse Strijdkrachten brengen de Nederlandse vlag naar de Toren van Rijnsburg. Rechtsvoor (tussen de man met de vlag en de burgemeester): Edzard van der Laan.


Kinderarts Harry Prakken die in 2014 op 97-jarige leeftij d overleed, werkt tij dens de oorlog in het Academisch Ziekenhuis in Groningen, samen met verpleegkundige Willy die later zij n vrouw zou worden. Wat grote indruk maakt op beiden zij n de kinderen uit Kamp Westerbork die door de Duitsers in het ziekenhuis worden gedumpt, blij kt uit het boek Remi, de oorlogs- geschiedenis van twee broers van Frank van Kolfschooten (zie kader). “Niet omdat ze ziek waren, maar omdat de kamplei- ding bang was voor infecties”, aldus Prakken. “De kinderen waren er slecht aan toe en moesten worden verzorgd. We probeerden hun lot zo lang mogelij k uit te stellen, maar op een avond zij n ze zonder pardon in de laadbak van een


FOTO: GENOOTSCHAP OUD RIJNSBURG


<


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76