Armand Girbes/Raymonda Romberg


017


Rollercoaster


Afgelopen zaterdag heb ik onze zeilboot weer opgetuigd en in het water gelaten. Een moment van geluk; de zon, blauwe lucht, het water. Het is zo belangrijk om even los te komen. De afgelopen weken waren een rollercoaster. Elke week een nieuwe werkelijkheid waaraan je je moet aanpassen. Inmiddels werk ik als anesthesioloog zowel op de operatieka- mer als op de intensive care, die buiten mijn comfortzone is. Dagelijks zien we het aantal patiënten


op de ic toenemen. Wat veel energie geeft, is de enorme saamhorigheid. Er wordt op de ic nu met meerdere disciplines samengewerkt: anesthesie- medewerkers werken zij aan zij met ic-verpleegkundigen. Het kost energie om samen effectief te werken, maar de uitwisseling van kennis en ideeën wordt als verrijkend ervaren. De intercolle- giale samenwerking is bijzonder goed. Ondanks dat we iedere dag met relatief onbekende of zelfs vreemde mensen samenwerken, voelen we ons met elkaar verbonden. Het werken met de persoonlijke be-


schermingsmiddelen – maskers, jassen en brillen – is zowel indrukwekkend als vermoeiend. Echter, de angst voor een tekort aan middelen zorgt ook voor crea- tiviteit en vindingrijkheid. Er kwamen waarschuwingen uit Italië en China over de gevaren van het inbrengen van een beademingsbuisje bij patiënten die in ademnood zijn. Bij het inbrengen komen aerosolen vrij met een hoge con- centratie van het virus. Daarom bevelen de Italiaanse en Chinese experts ons aan om een volledig gelaatsmasker te gebruiken. Wat schetst onze verbazing: nergens te krijgen in het ziekenhuis. Een van mijn collega-anesthesiologen


stuurt me een appje met het idee om een aantal gelaatsmaskers te bestellen op bol.com. Bedoeld voor klussen, maar het ziet ernaar uit dat deze ook op een ic goed toepasbaar zijn. En inderdaad: de maskers blijken zeer bruikbaar bij het inbrengen van het beademingsbuisje. Als er een beademingsslang losschiet of


‘Het voelt alsof elke dag nu


dubbel en dwars besteed is’


de patiënt hoest, kun je zomaar een re- gen van druppels op je hoofd of gezicht krijgen. We zijn blij dat we de maskers besteld hebben, want nu zijn ze uitver- kocht. De patiënten zijn ziek: het zijn vitale


patiënten die midden in het leven stonden en plots op een ic liggen. Vaak zit de partner ziek thuis en bezoek mag niet meer. Ik vind dat schrijnend. Op de ok worden alleen nog operaties gedaan die echt nodig zijn: spoedkeizersnedes, amputaties, acute buikproblemen. Ook deze mensen hebben zorg nodig: de stroom van urgente patiënten gaat gewoon door. Er zijn zo veel zieke patiënten. Het


voelt alsof elke dag nu dubbel en dwars besteed is. Het is heel naar om als zorgprofessional volledig gemaskerd en aangekleed patiënten te benaderen. We staan onze tranen weg te duwen als we een oudere vrouw voor een buikoperatie krijgen die net de diagnose kanker heeft


gekregen. Het is een kwetsbare oudere vrouw die in deze tijden nu alleen in het ziekenhuis ligt; zonder bezoek, zonder familie. Ze zoekt steun bij ons en wij geven die haar zo veel mogelijk. Meer dan anders praten we met elkaar


over het verloop van de crisis en wat het met ons doet. Tot onze verrassing blijken veel collega’s ’s nachts vreemd te dromen. En thuis hebben we weinig concentratie en energie voor andere dingen. Werken buiten je comfortzone heeft impact. Ik merk dat de goede saamhorigheid


en prettige samenwerking de angst, die af toe toch de kop op steekt, redu- ceert. Alle steun van alle mensen die hun dank uiten en zich inzetten voor de mensen die in de zorg werken doet enorm goed! En het zijn de kleine dingen waarvan


je moet genieten om het vol te houden. Het schoonmaken van de zeilboot is plots een ontspannend karweitje gewor- den…


<


Bestuurslid van VvAA Raymonda Romberg werkt als anesthesioloog en medisch manager in het Admiraal De Ruyter Ziekenhuis (Adrz) in Goes, Vlissingen en Zierikzee.


Wat vindt u? Op deze pagina’s biedt Arts en Auto ruimte aan lezers en belanghebbenden met een uitgesproken mening over zorggerelateerde onderwerpen. Stuur uw voorstel voor een tekst van circa 600 woorden naar redactie@artsenauto.nl


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76