037


laten, heb ik op Lesbos een opiniestuk geschreven voor NRC Handelsblad. Want de coronacrisis maakt de urgentie om iets te doen, nóg urgenter. De vluchte- lingen in Moria zitten nu helemaal als ratten in de val. Een maand voordat mijn opiniestuk


werd gepubliceerd, had gynaecoloog Sanne van der Kooij in Trouw ook al de noodklok geluid over de situatie in Mo- ria. We wisten elkaar snel te vinden. Net zoals steeds meer media óns wisten te vinden. Er ontstond een sneeuwbal- effect. Steeds meer collega's betuigden hun steun. De teneur van hun reacties was: wat goed dat jullie nu op deze trom- mel slaan. Eind maart zijn Sanne en ik de online


noodoproep #SOSMoria gestart, waarin we de politiek vragen om de mensen daar zo snel mogelijk in veiligheid te brengen. Binnen een paar dagen was onze noodoproep al door duizenden art- sen in binnen- en buitenland getekend. Als het lukt om in een mum van tijd


200 duizend Nederlandse toeristen van- wege COVID-19 vanuit het buitenland te repatriëren, dan moet het voor onze overheid toch ook te verhapstukken zijn om een paar duizend vluchtelingen naar ons land te halen? Men heeft altijd de mond vol als het gaat om tolerant gedrag en humanitaire hulp. Nu kunnen we de daad bij het woord voegen, moed en lef tonen. Wij hebben in ieder geval alvast samen met de London School of Tropical Medicine scenario’s opgesteld hoe we het hier kunnen aanpakken als er vluch- telingen arriveren. Onze noodoproep betreft in eerste


fascineren me altijd, waar ter wereld ook. In maatschappelijk opzicht kost het me soms wél moeite. Daar in Moria heb- ben de mensen niets, en het weinige dát ze hebben, zijn ze bereid met anderen te delen. Als ik dan berichten lees over landgenoten die toiletpapier hamsteren, dan vind ik dat zó ontluisterend. Waar- om is hier zo’n gebrek aan solidariteit terwijl wij het zo goed hebben? In mijn tijd in Congo voor Artsen zon-


der Grenzen hield ik een dagboek bij. Door alles wat ik meemaakte van me af te schrijven, probeerde ik te voorkomen dat dingen in mijn hoofd bleven malen, en gingen gisten. In Moria maakte ik lange dagen, als


zonder ouders vond ik het


‘De kinderen schrijnendst’


ik ’s nachts terugkeerde in het vrijwilli- gershuis had ik geen energie meer over om alles op te schrijven. Maar de be- hoefte om mijn ervaringen op papier te zetten en wereldkundig te maken, werd er niet minder om. En omdat ik mijn tolken had beloofd ze niet in de steek te


instantie de vluchtelingen. Maar is óók bedoeld als steun voor onze mede-Euro- peanen: de Grieken van Lesbos. Want ik houd mijn hart vast als er op het eiland een COVID-19-uitbraak plaatsvindt. De grote paniek die dan ontstaat. Wat als de vluchtelingen uitbreken? Wat gebeurt er dan met de plaatselijke bevolking? Ik moet er echt niet aan denken. Als artsen hebben we ooit de Eed van


Hippocrates afgelegd. Daarom móeten we nu handelen. Niemand van ons kan later zeggen: ‘dit hebben we niet gewe- ten’.”


<


Voor meer informatie en het tekenen van de noodoproep: sosmoria.eu


Page 1  |  Page 2  |  Page 3  |  Page 4  |  Page 5  |  Page 6  |  Page 7  |  Page 8  |  Page 9  |  Page 10  |  Page 11  |  Page 12  |  Page 13  |  Page 14  |  Page 15  |  Page 16  |  Page 17  |  Page 18  |  Page 19  |  Page 20  |  Page 21  |  Page 22  |  Page 23  |  Page 24  |  Page 25  |  Page 26  |  Page 27  |  Page 28  |  Page 29  |  Page 30  |  Page 31  |  Page 32  |  Page 33  |  Page 34  |  Page 35  |  Page 36  |  Page 37  |  Page 38  |  Page 39  |  Page 40  |  Page 41  |  Page 42  |  Page 43  |  Page 44  |  Page 45  |  Page 46  |  Page 47  |  Page 48  |  Page 49  |  Page 50  |  Page 51  |  Page 52  |  Page 53  |  Page 54  |  Page 55  |  Page 56  |  Page 57  |  Page 58  |  Page 59  |  Page 60  |  Page 61  |  Page 62  |  Page 63  |  Page 64  |  Page 65  |  Page 66  |  Page 67  |  Page 68  |  Page 69  |  Page 70  |  Page 71  |  Page 72  |  Page 73  |  Page 74  |  Page 75  |  Page 76