Tekst: Bert Baas Beeld: Marcel Leuning
Onvergetelijk 035
Cordon bleu
Onbedoeld speelde longarts Bert Baas een rol in een toneelstuk. Tot hij een blooper ontdekte.
“
De kamer was meteen gevuld toen ze binnenkwam. Gekleed in lichaamsvorm verhullende gewaden, waarvan de kleu- ren van schreeuwend rood via gifgroen naar diepblauw en geel overliepen, maakte ze haar entree. Met haar extra aangezette rode lippen, zwart omrande ogen en voldoende lagen schmink om alle rimpels te vullen, leek ze op een toneelspeelster. Dat was ze dan ook geweest. Vroeger, want de stok waarop ze steunde, verraadde haar leeftijd Nog voor ik iets had kunnen zeggen,
begon ze te spreken: over iedereen uit het ‘grote leven’ die ze had gekend, en de namen van bekende Nederlanders die haar nog steeds niet waren vergeten. ‘Nou, dan weet je tenminste wie ik
ben!’ En zonder op een reactie van mij te
wachten ging ze door: ‘Mijn moeder is overleden aan een scheur in de aorta. Ik denk dat ik hetzelfde heb.’
Ze had gelijk: een scheur in de aorta, vlak bij het hart. ‘Daar gaan we niets aan doen’, besloot ze, ‘maar dan weet ik tenminste dat ik nog twee jaar te leven heb, net als mijn moeder.’ En zo maakte ze me tot onderdeel van het toneelstuk dat haar leven was. Met tussenpozen kwam ze langs,
steeds vergezeld door leuke jonge vrouwen. ‘Oh, dat zijn buurvrouwen’, vertelde ze nonchalant, ‘die brengen mij, want het is beter als ik zelf niet meer rijd.’ Toen ik een opmerking maakte dat het fi jn was als je zulke buurvouwen had, raakte ze geïrriteerd, alle aandacht moest naar haar gaan en zeker niet naar die frisse, vitale vrouwen. Die dag kwam ze weer in vol ornaat
op, vergezeld door twee buurdames. Het hadden haar dochters kunnen zijn. Ze stuurde ze weg, want ze wilde het podium alleen voor zichzelf. Het was duidelijk dat ze steeds verder
achteruitging en meer hulp nodig had. Toen ik haar vroeg hoe ze de noodzakelij- ke ondersteuning dacht te organiseren, maakte ze een theatraal gebaar richting de buurvrouwen die in de wachtkamer waren achtergebleven.
‘Ik heb een geweldig cordon bleu om me heen’, zei ze, alsof dat voor haar een vanzelfsprekendheid was. Niet begrij- pend keek ik haar aan. Ineens stokte de voorstelling, ze was het contact met haar publiek kwijt. ‘Cordon bleu?’, vroeg ik nog. Ze keek vertwijfeld, als in paniek, ontmaskerd, doorzien. Haar moment was voorbij, defi nitief. ‘Ik bedoel natuurlijk cordon sanitair’, mompelde ze, ‘ik ga nu weg.’ Ze vluchtte de spreekkamer uit en ik liet haar gaan. De volgende morgen hoorde ik dat ze
dood op bed was gevonden. Ik was haar laatste publiek geweest.
Ze wilde het podium alleen voor zichzelf
Iedere medisch professional heeft wel een patiënt (gehad) die hij of zij nooit vergeet. Wilt u ons uw verhaal (laten) vertellen, dan nodigen wij u uit contact op te nemen via 030 247 46 64 of
wout.de.bruijne@
artsenauto.nl
”
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92
