<
Tekst: Daan Marselis en Roel Notten Beeld: Corbis
Aflevering 3
In aflevering 2 van deze serie maakte Arts en Auto een reconstructie van een conflict in een middelgroot ziekenhuis. Daar trok een longarts in 2010 aan de bel over het mogelijk disfunctioneren van een collega. De conclusie uit de interne en externe onderzoeken die volgden, is dat niet de betreffende arts maar de vakgroep als geheel disfunctioneerde. Een interview met de melder in deze zaak.
“ N
u de affaire langzaam maar zeker tot het verleden gaat beho- ren, kan ik met wat meer afstand naar de hele zaak kijken. Maar nog altijd vraag ik me af hoe het heeft
kunnen gebeuren dat een kwaliteits- vraag tot zo’n schikking heeft geleid. Ik maakte mij destijds heel grote zorgen over de kwaliteit van de zorg en was niet bij machte om daar een oplossing voor te vinden. Alle eerdere pogingen vanuit de vakgroep om onze collega te helpen, werden door haar geweigerd. Ik pro- beerde goed te doen door een hulpvraag te stellen met als doel het probleem op te lossen. Maar uiteindelijk heeft dit al- leen maar verliezers opgeleverd: er zijn longartsen vertrokken en het ziekenhuis heeft imagoschade geleden. Op sommige momenten kan ik nog
steeds boos en verdrietig worden over alles wat er is gebeurd. Die boosheid richt zich vooral op de wijze waarop de medische staf de onderzoeksprocedure in gang heeft gezet. Nadat wij vanuit de vakgroep longgeneeskunde onze zorgen over het functioneren van onze collega kenbaar hadden gemaakt, heeft de staf een interne commissie ingesteld die haar functioneren moest onderzoeken. Maar die interne commissie had geen erva- ring met zulk onderzoek en gebruikte een instrument – appraisal and assess- ment – dat helemaal niet geschikt is om disfunctioneren te onderzoeken. Daar komt nog bij dat die interne commissie weinig objectief leek: de collega werd uitvoerig geciteerd en de vakgroep he-
lemaal niet. Dat er geen compleet beeld over haar functioneren aan het papier is toevertrouwd en dat het papieren dos- sier vervolgens een eigen leven is gaan leiden, heeft grote gevolgen gehad. De conclusie luidde dan ook dat niet de col- lega maar de vakgroep disfunctioneerde. Die conclusie werd bekendgemaakt tij- dens een bijeenkomst van het volledige stafbestuur. Dat was een bijeenkomst
Op dat moment was ik nog niet boos, maar toen later bleek dat alle stafleden zich hook line and sinker achter het rap- port stelden, raakte me dat wel. Ik dacht: is dit de oogst na tien jaar inspanning voor het ziekenhuis? Dat ik geen enkel krediet heb? Ik ervoer dat als heel grie- vend. Ik betrok de kritiek op de vakgroep ook erg op mijzelf, hoewel anderen zeiden dat die niet voor mij persoonlijk bedoeld was. Ik heb iets over het hoofd gezien en
‘Ik heb iets over het hoofd gezien en dat is het
fenomeen dat in
zo’n situatie oude openstaande
rekeningen worden vereffend’
om het rapport bij ons longartsen naar binnen te meppen: ‘zo is het en dit heb- ben jullie maar te slikken’. Dat vond ik een intimiderende situatie en uitermate onplezierig. Maar wat vooral overheerste was ongeloof; het kan toch niet dat dit als de waarheid is opgeschreven?
dat is het fenomeen dat in zo’n situatie oude openstaande rekeningen worden vereffend. Natuurlijk staat dit in zijn algemeenheid een onafhankelijk oordeel in de weg en misschien was het wel de belangrijkste reden van de escalatie. Ik was verbaasd over de agressie die onder collega-artsen loskwam. Er werden bijvoorbeeld door de cardiologen heftige uitspraken gedaan over wat niet zou deugen bij de longartsen. Binnen de medische staf heerste een
atmosfeer waarin überhaupt niets kon worden besproken. Als er vervelende dingen gebeurden, ging men mokkend uiteen en werd er niet meer over gepraat. Maar ondertussen bleef het wel smeulen. Alles wat daarna gebeurde, viel in het- zelfde zie-je-wel doosje. Het ging al snel helemaal niet meer over het mogelijk dis- functioneren van de collega-longarts. Om die reden had de samenstelling van zo’n interne commissie voorgelegd moeten worden aan alle betrokkenen. Achteraf bleek dat een van de leden van
de interne commissie bevriend was met een longarts die eerder al het ziekenhuis had verlaten. Deze longarts was zeer kri- tisch jegens de vakgroep. Als wij invloed
ArtsenAuto juni 2013 023
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84 |
Page 85 |
Page 86 |
Page 87 |
Page 88 |
Page 89 |
Page 90 |
Page 91 |
Page 92 |
Page 93 |
Page 94 |
Page 95 |
Page 96 |
Page 97 |
Page 98 |
Page 99 |
Page 100 |
Page 101 |
Page 102 |
Page 103 |
Page 104 |
Page 105 |
Page 106 |
Page 107 |
Page 108
