Spiegel
Zonder Prins I
k was 35, had massa’s vrienden, maar De Prins op de witte bakfi ets was nog niet gear- riveerd. Omdat ik graag kinderen wilde, ging ik op zoek naar een manier om dat zonder
De Prins te doen. Na veel overwegingen en een lange zoektocht koos ik ervoor om samen met een homoseksueel stel kinderen proberen te krijgen en die dan in co-ouderschap op te voeden. We vroegen bij artsen informatie over het hoe
en wat der inseminaties, maar veel verder dan een vreselijk inseminatiesetje kwamen we niet.
Benodigdheden: een glazen potje en een simpele 25cc-spuit
Ervaringsdeskundigen hielpen ons beter. Benodigdheden: een glazen potje en een simpele 25cc-spuit (zonder naald). Potje uitkoken en laten drogen, dan vullen met het benodigde spul. Op lichaamstempera-ra tuur houden en binnen één uur inbrengen met de spuit.
Na zes pogingen was
het raak, Saartje en haar mannen zou- den mama en papa’s worden! Op een echo na acht weken was het hartje te zien. Boem, boem. Boem, boem. De Bugaboo kon worden aangeschaft!
Drie weken later keek een bevriende verloskundige nog even met haar echoap- paraat. Helaas, de fanfare was gestopt. Ik nam contact op met mijn eigen verloskundige: wat kan ik verwachten? Moet ik iets in huis halen?
“Je redt het met maandver- 036 september 2012 ArtsenAuto
band hoor, het zal een gewone menstruatie zijn, met misschien iets meer kramp dan normaal. In het ergste geval neem je een paracetamolle- tje. We halen je uit ons bestand, wij doen alleen zwangeren en bevallingen.” Kort samengevat: you’re on your own. Twee
weken later kreeg ik krampen die al snel verer- gerden. Uiteindelijk had ik een nacht lang om de paar minuten heftige weeën, en nog heftiger weeën, verloor ik ruim anderhalve liter bloed en beviel van een minimensje van drie cm en een stevige placenta. Ik was alleen. De mannen wilde ik niet belasten met zo veel pijn en bloed. Ik was alleen met dat piepkleine poppetje dat er zo fi jntjes uitzag, zo zou je het nooit van plastic of klei kunnen maken. Ik deed datgene wat uit had moeten groeien tot mijn dochter of zoon heel voorzichtig in het (pindakaas)potje van waaruit het verwekt was. Ook de tweede zwangerschap eindigde in een
miskraam die ik in mijn eentje volbracht. Bij de derde miskraam kwam mijn beste vriendin me bijstaan. Ze was net op tijd, want ik raakte al bloe- dend buiten westen en ze heeft een ambulance gebeld. Het voldeed niet echt aan de uitspraak van de
verloskundige: “Misschien iets meer kramp dan normaal, en een maandverbandje.” De vierde zwangerschap eindigde gelukkig pas
na 37 weken, met als resultaat een piepkleine Lorenzo. Twee jaar later volgde Claudio en was de bakfi ets vol. Zonder Prins, maar met twee lieve vaders en twee prachtige zoontjes. Begin dit jaar beviel ik – zonder miskramen – van een derde ‘kind’: mijn boek hierover!
Sara Coster (1965) is ICT-projectleider, moeder van Lorenzo (6) en Claudio (5) en auteur van De wens en de vaders over het co-ouderschap tussen een heterovrouw en een homoseksueel stel. Haar gezin is geportretteerd door diverse bladen, kranten en radio- en tv-programma’s.
Page 1 |
Page 2 |
Page 3 |
Page 4 |
Page 5 |
Page 6 |
Page 7 |
Page 8 |
Page 9 |
Page 10 |
Page 11 |
Page 12 |
Page 13 |
Page 14 |
Page 15 |
Page 16 |
Page 17 |
Page 18 |
Page 19 |
Page 20 |
Page 21 |
Page 22 |
Page 23 |
Page 24 |
Page 25 |
Page 26 |
Page 27 |
Page 28 |
Page 29 |
Page 30 |
Page 31 |
Page 32 |
Page 33 |
Page 34 |
Page 35 |
Page 36 |
Page 37 |
Page 38 |
Page 39 |
Page 40 |
Page 41 |
Page 42 |
Page 43 |
Page 44 |
Page 45 |
Page 46 |
Page 47 |
Page 48 |
Page 49 |
Page 50 |
Page 51 |
Page 52 |
Page 53 |
Page 54 |
Page 55 |
Page 56 |
Page 57 |
Page 58 |
Page 59 |
Page 60 |
Page 61 |
Page 62 |
Page 63 |
Page 64 |
Page 65 |
Page 66 |
Page 67 |
Page 68 |
Page 69 |
Page 70 |
Page 71 |
Page 72 |
Page 73 |
Page 74 |
Page 75 |
Page 76 |
Page 77 |
Page 78 |
Page 79 |
Page 80 |
Page 81 |
Page 82 |
Page 83 |
Page 84
